Μπι ελ όου τζι

Οι αντιδράσεις φίλων και γνωστών μου στην ανακοίνωση ότι «ανοίξαμε καινούριο blog» είχαν, αν μη τι άλλο, μεγάλη ποικιλία.
Σαφώς ένας στατιστικός θα τράβαγε τα μαλλιά του, καθώς τα άτομα στα οποία το ανακοίνωσα δεν ήταν ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα πληθυσμού μυημένου στο Ίντερνετ. Έτσι, σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς, το 84% δεν είχαν ιδέα για τι πρόκειται. Το 60% από αυτό το 84% έπρεπε να ξανακούσει τη λέξη και να την κάνω και spelling, δηλαδή b-l-o-g, και έπειτα να περάσουμε στο επόμενο και πιο οδυνηρό στάδιο επεξήγησης του όρου αυτού. Εκεί οι αντιδράσεις άρχισαν να έχουν την ποικιλία που σας είπα.

-Καλά, τι όνομα είναι αυτό;
-Και γιατί δεν κάνατε γουέμπ σάιτ;
-Δεν βαριέστε κάθε μέρα να γράφετε;
-Πληρώνεστε ή το κάνετε για την πλάκα σας;
-Έχετε ανταγωνισμό για το ποιος θα γράψει το καλύτερο άρθρο;

Προφανώς το υπόλοιπο 16% είχε διαβάσει blogs, ήξερε περί τίνος πρόκειται και απλώς ζήτησε το link.

Η αλήθεια είναι πως, ναι, για την πλάκα μας γράφουμε, αλλά με μια λίγο διαφορετική έννοια. Τις περισσότερες φορές είναι επώδυνο να καυτηριάζεις την πραγματικότητα, ειδικά όταν αυτή βρίσκεται στο ίδιο σπίτι με εσένα, στην ίδια πόλη με εσένα, και λοιπά.

Επίσης όχι, δεν βαριόμαστε να γράφουμε, γι' αυτό και ανοίξαμε το blog. Τρεις φίλοι είμαστε από τρεις γωνιές της Ελλάδας (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Μυτιλήνη), που συνθέτουμε σαν παζλ αυτό το μικρό blogάκι. Έτσι θα γίνεται και μέχρι και το τέλος του.

Αυτά τα τυπικά για να γνωριστούμε και λίγο καλύτερα. Από δω και πέρα θα δίνω μόνο το link, τίποτα παραπάνω.