Tuesday, November 28, 2006

Σταυροδρόμια


Ένα υψίσυχνο ουρλιαχτό χαρακώνει τη νύχτα. Φλόγες ανεβαίνουν προς τον ουρανό. Ανοίγει τα μάτια του και κοιτάζει το κορμί του. Πύρινο. Το φως που εκπέμπει τρεμοπαίζει πάνω στους τοίχους της πόλης. Χτυπάει με δύναμη τα νέα του φτερά και ανεβαίνει ορμητικά προς τα πάνω.

Μα κάπου εκεί σταματάει. Καρφώνει το βλέμμα του στο έδαφος. Στάχτες.


Το μυαλό του φτερουγίζει πίσω. Είχε μείνει νεκρός για πάρα πολύ καιρό. Θυμάται αμυδρά πια τις τελευταίες του στιγμές. Την αγωνία, τον πόνο, τις απεγνωσμένες προσπάθειες να σωθεί, τα κύκνεια άσματά του. Δεν τα είχε καταφέρει τελικά. Μετά από μία ονειρεμένη ζωή, είχε βυθιστεί στο σκοτάδι. Μετά το μόνο που θυμότανε ήταν ένα συνεχές μούδιασμα. Μία παντελής έλλειψη συναισθημάτων. Παραίτηση.

Πονάω άρα υπάρχω. Δεν μπορεί... Αφού πονάω πρέπει να υπάρχω.

Μα μετά δεν μπορούσε πια με τίποτα να πονέσει. Και ούτε μέσα σε όνειρο βρισκότανε. Και αυτό σήμαινε πως ήταν νεκρός.

Η θέλησή του για ζωή παραήτανε μεγάλη. Πάλεψε με τον θάνατο και τελικά τον νίκησε. Μέσα από τις στάχτες του είχε ξαναγεννηθεί. Πύρινος. Ομορφότερος, δυνατότερος, σοφότερος και πιο αποφασισμένος από ποτέ. Κοιτάζει τις στάχτες με κατανόηση. Τώρα ξέρει γιατί έπρεπε να πεθάνει πριν αρχίσει να ζει. Κλείνει τα μάτια του και τις αποθηκεύει μέσα στο μυαλό του για πάντα. Πρέπει να θυμάται αυτή τη φορά.

Ανοίγει τα μάτια του και κοιτάζει το κορμί του. Φωτιά. Το φως που εκπέμπει τρεμοπαίζει πάνω στους τοίχους της πόλης. Χτυπάει με δύναμη τα νέα του φτερά και ανεβαίνει ορμητικά προς τα πάνω.

Δε σταματάει τούτη την φορά. Υψώνεται πάνω από την σάπια πόλη και καβαλάει τον άνεμο. Τα βλέπει τα πάντα από ψηλά καθώς σκίζει, με ταχύτητα, τον ουρανό στα δύο.

Δε βλέπει απλώς το γκρίζο τσιμέντο των κτιρίων μα μέσα από αυτό. Οι περισσότεροι κοιμούνται. Κάποια ζευγάρια κάνουν έρωτα, κάποιοι πηδιούνται σαν τα σκυλιά. Ένας μεθυσμένος αλκοολικός σπάει στο ξύλο το παιδάκι του. Μια γυναίκα μόνη σε ένα τεράστιο σπίτι πλαντάζει στο κλάμα. Ό καθένας κουβαλάει τον σταυρό του στην πλάτη, ανεβαίνοντας τον προσωπικό του Γολγοθά. Όλοι έχουν τους λόγους τους, τις ουλές, τα καθημερινά τους μαρτύρια. Δεν υπάρχουν σημαντικά και ασήμαντα προβλήματα, όλοι περνάνε δύσκολα. Συνεχίζουν όμως.

Οι κόρες του μικραίνουν καθώς εστιάζουν σε ένα σταυροδρόμι. Με τα φτερά τεντωμένα βουτάει προς το έδαφος και τα γαμψά του νύχια πιάνονται σε ένα στύλο της ΔΕΗ. Σταυροδρόμια. Τα σημεία των επιλογών. Είχε κάνει κάμποσες και είχε πληρώσει γι’ αυτές. Έμαθε να ζει με τα λάθη του και να μαθαίνει από αυτά. Τώρα ήτανε καιρός να αρχίσει να μαθαίνει από τα λάθη των άλλων. Με μια κραυγή στον ουρανό χρήζει το σταυροδρόμι σπίτι του, πατρίδα του, βασίλειό του κι έπειτα βολεύεται και περιμένει να δει και να νιώσει. Να καταλάβει τους λόγους που μας κάνουνε να χαμογελάμε παίρνοντας κάθε λανθασμένη μας στροφή.

8 comments:

candyblue said...

Καθώς το διάβασα ξανά και ξανά μου ήρθε το ρήμα μαργώνω.


Μαργώνω
Σημασίες: παγώνω, μουδιάζω.

Μεσαιωνικό ρήμα αβέβαιης ετυμολογίας.

Κατά τον Αδ. Κοραή και τον Γ.Χατζιδάκι προέρχεται ίσως από το σπάνιο αρχαίο ρήμα μαργάω, -ώ (= μαίνομαι, φέρομαι ως μανιακός), από το οποίο σχηματίστηκε το επίθετο μάργος (= μαινόμενος, λυσσαλέος, λαίμαργος, άπληστος).

Κατ' άλλη άποψη ετυμολογείται από το *αίμαργώνω (< αίμα + αργώ), με τη σημασία παύει να κυκλοφορεί το αίμα μου.



***ήμουνα σίγουρη οτι θα σε έβλεπα μια και ήρθα μεχρι την πόλη σου ξανά.Αλλά καμιά φορά πέφτουμε έξω.

Γείτων said...

Candy Δεν το ήξερα το ρήμα και η ανάλυση είναι τρομερά ενδιαφέρουσα. Να σαι καλά

Κι εγώ ήμουνα σίγουρος ότι θα τα κατάφερνα να έρθω αλλά τελικά δεν μπόρεσα. Φυσικά αυτό δε θα μπορούσε να περάσει έτσι απλά, και έτσι από αύριο θα είμαι εγώ στην δική σου πόλη για καμία βδομάδα τουλάχιστον. Οπότε τα πάντα διορθώνονται :)
Υγ. εμαθα πως περάσατε κ πολύ ζήλεψα :(

Γείτων said...

;)

Anonymous said...

loipon ayto m'aresei,kati mou leei.kai aformi gia istoria triwn selidwn.san aformi einai prototipi.tha ta poume to vrady.

Anonymous said...

thelw omws kapoies diorthwseis tha sou pw. kai epektasi vevaia.

Anonymous said...

Μα καλά τόσο αλαζών είσαι; 3.200 χρόνια ελληνικής γραμματείας χρίζουν ενός κάποιου σεβασμού.

Γείτων said...

μήπως θα ήθελες να μας εξηγήσεις κ εμας τι εννοείς; Όλοι εδώ περιμένουμε με αγωνία!

Anonymous said...

Δυνατό, προσωπικό...