Επίσημη καλοκαιρινή επιστολή

Αξιότιμε κύριε Προεδρίδη,

Η εταιρία μας θα διεξάγει ένα γύρισμα βιντεοκλίπ αθλητικού περιεχομένου. Συγκεκριμένα, χρειαζόμαστε για τις ημερομηνίες 28, 29, και 30/7 αθλητές αμερικάνικου φούτμπολ από το Σύλλογό σας, κατά προτίμηση σκούρου χρώματος. Προς θεού, μην επιχειρήσετε να μας προτείνετε αθλητές από τριτεύουσες αφρικάνικες χώρες, όπως Ακτή Ελεφαντοστού και Τόνγκο, και φτάσουμε να έχουμε μειονότητα ελλήνων μοντέλων. Ο σκηνοθέτης εφιστά την προσοχή σας στον σωματότυπο των αθλητών. Μικροκαμωμένοι, σχετικά αγύμναστοι και, κυρίως, αρκετά ευτραφείς, ώστε το σώμα τους να αναδεικνύεται καλύτερα στην ευγενή άμιλλα που επιβάλλει το άθλημα του φούτμπολ. Τα κράνη των αθλητών θα πρέπει να είναι πορτοκαλί χρώματος (RGB 255,137,81) για να συνάδουν με τη γενικότερη αισθητική του βιντεοκλίπ. Οποιαδήποτε παρέκκλιση από τις παραπάνω τιμές ακυρώνει τη συμμετοχή του αθλητή. Η εταιρία παραγωγής ουδεμία ευθύνη φέρει για τραυματισμούς, μιας και η υπηρεσία άμεσων βοηθειών (Sport Field First Aid, inc.) βρίσκεται σε διακοπές λόγω καλοκαιριού. Καλό λοιπόν είναι να υπάρχουν διαθέσιμα φορεία, επίδεσμοι και αντιπηκτικά, διότι επιβάλλεται η ευγενής άμιλλα να βιντεοσκοπηθεί. Παρακαλώ επικοινωνήστε με τους παρακάτω αριθμούς για να μας ενημερώσετε πόσοι και ποιοι αθλητές ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν στο γύρισμα. Οι ημερομηνίες γυρισμάτων δεν θα τηρηθούν αυστηρά και καλό είναι οι αθλητές να είναι διαθέσιμοι μέχρι και τέλος Οκτώβρη. Πιθανό να απασχοληθούν περισσότερες από 38 ημέρες. Η αμοιβή είναι 650 ευρώ ανά αθλητή μικτά, 59 ευρώ καθαρά. Αν δεν επικοινωνήσετε, θα θεωρήσουμε δεδομένο ότι δεν διαθέτετε κάποιον αθλητή με τις προϋποθέσεις αυτές.

Ευχαριστούμε εκ των προτέρων,

Τμήμα casting
El post, inc

Γκρίνια!

Τελειώνοντας το τρίτο έτος στη σχολή μου, ένας καλοκαιρινός μήνας αφιερώνεται στη Θερινή Πρακτική Άσκηση. Ανήκω σε μια μειοψηφία που ακόμα βλέπει τα πράγματα πιο ρομαντικά και πιο ιδεώδη, ότι δηλαδή όποιος αξίζει σε μια δουλειά αναδεικνύεται περισσότερο.

Η «πρακτική» μου γίνεται σε μία εταιρία παραγωγής διαφημιστικών σποτ. Μία μεγάλη αλυσίδα παραγωγής, που ξεκινά από το πορτοφόλι του πελάτη, προχωρά στο Δημιουργικό, την παραγωγή και τη μεταπαραγωγή. Αυτό το τελευταίο κομμάτι, το post production, είναι και το αντικείμενο που παρακολουθώ με δύο συμφοιτητές μου οκτώ ώρες καθημερινά αυτό το καλοκαίρι.

-Στο πανεπιστήμιο κάνετε μαθήματα επικοινωνίας;
-Ε, ναι...
-Διαπροσωπικής επικοινωνίας εννοώ. Ελιγμούς να κάνετε μαθαίνετε;
-...
-Αν δε μάθετε αυτό, δεν ξέρετε τίποτα. Σε όποια δουλειά και να πας, και ο καλύτερος στο αντικείμενό σου να είσαι, αν δεν ξέρεις να ελίσσεσαι, είσαι μάπας».

Μεταφέρω αυτολεξεί τα λόγια του γραφίστα του τμήματος όπου περνώ το καθημερινό μου οκτάωρο. Κατ' ευφημισμόν γραφίστα, γιατί η μοναδική δουλειά του μέσα σε αυτό το τμήμα είναι να τροφοδοτεί με έτοιμους τίτλους και εικόνες τους συναδέλφους του.

Αυτά τα λόγια βέβαια τα άκουσα μετά τις απαραίτητες συστάσεις αλλά και το πλήρες ανθηρό βιογραφικό του. Πολλά πτυχία λέει ότι έχει, δεν μας λέει βεβαίως τι πτυχία είναι αυτά, ούτε από πού τα πήρε. Επίσης πολλά παράπονα έχει από το πόστο του, η δουλειά του δεν αναδεικνύεται εδώ και το ιδανικό θα ήταν να ανέβει έναν όροφο, να πάει προς το ηλιόλουστο «Δημιουργικό».

Κατά τα άλλα ο εν λόγω τύπος είναι ένας νεαρός με στυλ, που χώνει τη μύτη του παντού, αλλά δεν χρειάζεται πάνω από οκτώ ώρες για να διαπιστώσεις πως «ξέρει να ελίσσεται». Και το κάνει ασταμάτητα.

Η λέξη «ελιγμός» στην παραπάνω στιχομυθία παίρνει μια λίγο διαφορετική έννοια από την κοινή διπλωματία. Σημαίνει καλές σχέσεις με τους «από πάνω» (φυσικά τους θάβουμε πίσω από την πλάτη τους) και, κυρίως, χώνουμε τη μύτη μας παντού και πάντα, μήπως και κάποιος πάρει πρέφα πόσο ελισσόμενοι είμαστε.

Είναι ανώφελο να αναφερθώ σε λεπτομέρειες, στις λεκτικές επιθέσεις που δέχτηκα όταν τόλμησα να του προτείνω εναλλακτικούς τρόπους για να διευκολυνθεί στην (πανεύκολη) δουλειά του.

Γενικώς, ανώφελο είναι να σχολιάζω τους ανάξιους σχολιασμού. (Καλά που το κατάλαβα.) Άλλωστε, η αξιοκρατία δεν πρόκειται να έρθει στα ρομαντικά μέτρα μου, οπότε καλύτερα να το πάρω απόφαση και να σταματήσω επιτέλους να γκρινιάζω.

Γκρίνια μέσα στο καλοκαίρι; Χμ.. υπόσχομαι πως το επόμενο post θα εμπνευστεί από παραλίες, βότσαλα, κουβαδάκια και αμμόπυργους και θα αποποιηθεί οποιασδήποτε απόπειρας καταγγελίας.

Καλές μας διακοπές!

Ο έρως χρόνια δεν κοιτά...

Χίλια συγγνώμη παρακρατικό Χημείο για την κλοπή του τίτλου αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό να τον «δανειστώ» για λίγο. Στο υπόσχομαι πως είναι για καλό σκοπό.

Αφορμή λοιπόν για αυτήν την κλοπή μου έδωσαν οι Ολλανδοί, οι οποίοι έχουν βάλει μάλλον στοίχημα να αναδειχθούν ως οι πλέον δημοκρατικοί του πλανήτη. Βέβαια ίσως και να φταίει η τόσο μεγάλη ενασχόληση με τα ναρκωτικά αλλά και πάλι το αποτέλεσμα δεν αλλάζει… Κόμμα της Αδελφικής Αγάπης, Ελευθερίας και Διαφορετικότητας. Έτσι λέγεται λοιπόν το πλέον μοδάτο, και προχωρημένο κόμμα σε ολόκληρη την υφήλιο και οι Ολλανδοί είναι ο περήφανος λαός που θα έχει το δικαίωμα να το ψηφίσει. Εγώ προσωπικά θα το ψήφιζα και με τα 2 χέρια, θα πήγαινα στη κάλπη με το ψηφοδέλτιο στο στόμα και στη γιαγιά μου θα έδινα 5 σταυρωμένα ψηφοδέλτια να δώσει και στις φίλες της! Τέτοιο κελεπούρι δεν πρέπει να μένει έξω από τη βουλή. Εσκεμμένα δεν έχω αναφέρει ακόμα το σκοπό του κόμματος για να σας εξάψω περισσότερο τη φαντασία… λοιπόν παίρνω βαθειά ανάσα και αρχίζω: το πρωτοποριακό αυτό κόμμα ζητά να νομιμοποιηθεί η κατοχή υλικού παιδικής πορνογραφίας, να μπορεί να θεωρείται «συναινετικό» το σεξ με άτομα έως και 12 χρονών (σήμερα η νόμιμη ηλικία είναι τα 16 έτη), οι ανήλικοι από 16 ετών και πάνω να επιτρέπεται να συμμετέχουν σε πορνογραφικές ταινίες και να μην θεωρείται αδίκημα η κτηνοβασία (καλά επιτρέπεται να τα σκοτώνουμε και να τα τρώμε αλλά δεν επιτρέπεται να τα «αγαπάμε»;) Ελπίζω να καταλάβατε το μεγαλείο της ολλανδικής δημοκρατίας και επιτέλους να συμπορευθείτε μαζί τους για έναν καλύτερο και ελεύθερο κόσμο.


Γάλα βλάχας. Μεγαλώνει γερά παιδιά… τι ατυχία ο καημένος ο παιδεραστής του Βελγίου που βίασε και σκότωσε 2 κοριτσάκια… εάν ζούσε λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα θα ήταν ένας ευυπόληπτος πολίτης. Λέτε να υπάρχει κάτι στο νερό σε αυτές τις χώρες;

Ακούω μια echo, σαν τη φωνή του Έκο

«Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις.» Κάπως έτσι δεν το είπε ο μεγάλος δάσκαλος Έκο; Αλλά και αν δε το είπε αυτός ας προσποιηθούμε πως το είπε, έτσι για να συνεχίσει η συζήτησή μας. Τον Αύγουστο λοιπόν και το καλοκαίρι γενικότερα, τα πάντα μπαίνουν σε άλλο ρυθμό, πιο αργό, ρυθμό που να ταιριάζει περισσότερο σε διακοπές και σε μια ξεκούραστη χαλαρότητα. Ποιος θα ήθελε τώρα να τρέχει και να παιδεύεται όταν υπάρχει τόση ζέστη και παντού μυρίζει θάλασσα; Κάπως έτσι νοιώθω και εγώ… ζέστη, οφθαλμόλουτρο στην τηλεόραση και στο δρόμο, διάβασμα για το τελευταίο μάθημα που μου έχει μείνει για να πάρω πτυχίο… πώς να συγκεντρωθώ ο άνθρωπος και να παλουκωθώ μπροστά στον υπολογιστή για δώσω λίγη ζωή και στο καημένο αυτό blog-ακι; Αφού λοιπόν το μυαλό τρέχει συνέχεια σε τόπους που είχα πάει για διακοπές ή θα ήθελα να πάω, σκέφτηκα να γράψω για αυτούς τους τόπους. Ας χρησιμοποιήσουμε την εποχική επικαιρότητα για να δημιουργήσουμε θέμα.

Ακριβώς πριν από 3 χρόνια είχα πάει Γερμανία, σε ένα πανεπιστημιακό πρόγραμμα για εκμάθηση της γλώσσας. Αφού λοιπόν επί ένα μήνα κάναμε καθημερινά μάθημα για 8 ώρες, στο τέλος μας πήγαν για 1 εβδομάδα στο Βερολίνο. Πραγματικά θεωρώ το Βερολίνο μια εξαιρετική πρωτεύουσα: Μεγάλη, όμορφη, καθαρή και με αντιθέσεις, έτσι για να μην ξεχνά κανείς το διχασμένο της παρελθόν. Κάθε βράδυ λοιπόν πηγαίναμε και σε διαφορετικό μέρος για να ξεδώσουμε και να μάθουμε για την νυχτερινή ζωή της πόλης, σε μέρη που δεν νομίζω ότι θα τα δούμε ποτέ στην Ελλάδα. Για παράδειγμα πήγα σε μαγαζί το οποίο στεγάζεται σε bunker ( στρατιωτικό καταφύγιο) αλλά και σε μια πολυκατοικία η οποία ολόκληρη είχε καταληφθεί από νέους στην οποία είτε παρουσίαζαν καλλιτεχνικά έργα που έφτιαχναν, είτε έκαναν προβολή ταινιών, είτε ακόμα είχαν φτιάξει μπαρ στον υψηλότερο όροφο με τρομερή θέα. Εδώ όμως θα μιλήσω για μια μπυραρία που επισκέφτηκα και θα ήθελα πάρα πολύ να δω κάτι παρόμοιο και στην Ελλάδα ( pleeeeeaase ). Η μπυραρία αυτή δεν διέφερε ιδιαίτερα από αυτές που έχουμε στην Ελλάδα. Δηλαδή ο εσωτερικός διάκοσμος βασιζόταν στο ξύλο και ήταν γενικά ένα ακριβό και «ανεβασμένο» μέρος. Η κύρια διαφορά ήταν ότι σε όλο το χώρο του μαγαζιού υπήρχαν τηλεοράσεις, οι οποίες όμως δεν έδειχναν κάποιο τηλεοπτικό πρόγραμμα ή ταινία αλλά έδειχναν τον τεράστιο κατάλογο με μπύρες που είχε η επιχείρηση και φυσικά τις τιμές τους. Εάν αυτό το βρίσκετε ιδιαίτερα βαρετό τότε θα ήθελα να σας πω πως οι τιμές των ποτών δεν ήταν σταθερές αλλά καθορίζονταν από την κατανάλωση! Για παράδειγμα αμέσως μετά που η παρέα έδινε την παραγγελία της, οι τιμές των μπυρών που είχαν επιλεγεί αυξάνονταν και αυτό το έβλεπε κανείς στις οθόνες μαζί με ένα βελάκι που έδειχνε την ανοδική ή καθοδική τάση. Σίγουρα αυτό είναι μια έξυπνη ιδέα που κάνει την επιχείρηση γνωστή και προσελκύει περισσότερους πελάτες. Επίσης είναι και μια πολύ καλή ευκαιρία για τον πελάτη να βρει την τέλεια προσφορά …Τώρα καταλαβαίνω γιατί μόνο σε αυτή την μπυραρία είδα ποτήρια των 2 λίτρων…

Και δεν θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη

Ποιος είμαι, πού πάω, ποιος είναι ο σκοπός μου πια σε αυτόν τον κόσμο; Εάν νομίζετε πως αυτά είναι απλώς φιλοσοφικά ερωτήματα που βασανίζουν μόνο εμένα –τον βαρεμένο- τότε είναι καιρός να αναιρέσετε τις απόψεις σας αγαπητοί μου κύριοι (αρσενικοί) αναγνώστες.

Η είδηση που συντάραξε τον κόσμο μου και με γέμισε με αμφιβολίες και ερωτηματικά σχετικά με τη χρησιμότητά μου σε τούτη τη ρημάδα τη ζωή, έρχεται κατευθείαν από τον κλάδο της βιολογίας/γενετικής (να θυμηθώ να τους κάψω όλους αυτούς μόλις πάρω την εξουσία στα χέρια μου): Σε εργαστήριο, λέει, έγινε παραγωγή τεχνητού σπέρματος και στη συνέχεια γονιμοποίηση ωαρίου. Μάλιστα στο μέλλον θα μπορούν να παρασκευάζουν σπέρμα από οποιοδήποτε κύτταρο του σώματος! Τραγικό! Δηλαδή οι άντρες χάνουμε πια τη σημαντικότητά και τη λειτουργικότητά μας, ενώ ούτε ως κηφήνες δεν θα μπορούμε πια να αυτοπροσδιοριζόμαστε μιας και η βασίλισσα θα γονιμοποιείται από τις ίδιες τις αγαπημένες της εργάτριες… Τι ντροπή, τι εξευτελιστικό όνειδος είναι αυτό; Ήδη είχα αποδεχθεί τη μοίρα μου ως άχρηστου επιστήμονα και ανίκανου παραγωγικά ατόμου, γιατί θα πρέπει να αποχωριστώ και το τελευταίο μετερίζι αξιοπρέπειας και εγωισμού που μου είχε απομείνει; … και δεν είναι απλώς αποχωρισμός, είναι βάναυση εκδίωξη!

Τα απομεινάρια της προσωπικότητάς μου βρίσκονται θαμμένα κάτω από σωρούς ερειπίων και σκουπιδιών. Εμένα όμως δεν με ενδιαφέρει πια, χρησιμοποιώ την έτερη επιστημονική ανακάλυψη. Τα αντισυλληπτικά, λέει, θα μπορούν να χρησιμοποιούνται ως μείζονα αντικαταθλιπτικά. Χε χε έχω πάρει λοιπόν μια γερή δόση από αυτά και ατενίζω την κόψη της προσωπικής μου γκιλοτίνας χαμογελαστός. Που θα πάει… με τόσα αντισυλληπτικά θα μου φυτρώσει στο τέλος μήτρα.

Prost!

Επιτέλους δικαιοσύνη! ...Όμορφη και δίκαιη η νίκη της Γερμανίας σε βάρος της Πορτογαλίας˙ επιτέλους ικανοποίησης και αγαλλίαση για εμάς τους δεδηλωμένους οπαδούς των «πάντσερ». Μάλιστα είμαι τόσο ευχαριστημένος που κερνάω λουκάνικα με μπόλικη μουστάρδα, πολύ ξινολάχανο και φυσικά άφθονη παγωμένη μπύρα. Ελάτε μην ντρέπεστε, ακόμα και αν δεν είστε οπαδοί, σίγουρα δεν μπορείτε να αρνηθείτε πως τα γκολ του Schweinsteiger ήταν πανέμορφα, σε αντίθεση φυσικά με τον Ronaldo, ο οποίος για ακόμα μια φορά με βουτιές και θέατρο προσπαθούσε να αποσπάσει ευνοϊκά σφυρίγματα. Ας είμαστε σοβαροί κύριε Ronaldo και ο καθένας να επικεντρωθεί σε αυτό που κάνει καλύτερα: οι άλλοι παίκτες να προσπαθούν για το καλύτερο μέσα στο γήπεδο και εσείς να κλαίτε κάθε φορά που ο διαιτητής σφυρίζει τη λήξη του αγώνα.

Όμως θα ήθελα να επισημάνω ακόμα ένα λόγο που σήμερα, αλλά και γενικά σε όλη τη διάρκεια του τουρνουά, ήμουν κατά της Πορτογαλίας: Το πανώ που είχαν αναρτήσει οι οπαδοί της εθνικής ομάδας της Πορτογαλίας και στο οποίο έγραφαν με λίγα λόγια πως οι Πορτογαλία που παίζει επιθετικό ποδόσφαιρο αξίζει να είναι στο Παγκόσμιο Κύπελλο σε αντίθεση με τους Έλληνες που λόγω του αμυντικού τους ποδοσφαίρου κάθονται στον καναπέ… καταρχήν οι Πορτογάλοι σε καμία περίπτωση δεν έπαιξαν καλό ποδόσφαιρο ή ακόμα περισσότερο δεν έπαιξαν επιθετικό ποδόσφαιρο. Επίσης γιατί κλαίγονται ακόμα οι Πορτογάλοι για το 2004; Είναι καιρός να αποδεχτούν τη δίκαιη ήττα τους, είχαν δυο φορές την ευκαιρία να δείξουν την ανωτερότητα τους εις βάρος της δικής μας εθνικής ομάδας και τις δυο φορές όμως το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό για αυτούς!

Έχω λοιπόν να τους προτείνω να αφήσουν για λίγο τις κλάψες τους και το «επιθετικό» ποδόσφαιρο στο οποίο επιδίδονται και να περάσουν λίγο από εδώ να τους κεράσω Weisswurst και μια παγωμένη helles. Στην υγεία μας (Prost)!

I Still Remember

Blackmore's Night - I still remember

I thought of you the other day
How worlds of change led us astray
Colors seem to fade to gray
In the wake of yesterday…

I had a dream of you and I
A thousand stars lit up the sky
I touched your hand and you were gone
But memories of you live on…

You looked into my eyes
You had me hypnotized
And I can still remember you
Those moments spent together
You promised me forever
And I can still remember you

Do you ever think of me,
And get lost in the memory?
When you do, I hope you smile
And hold that memory a while…


Κάθε φορά που θα χαμογελάς,
μα δε θα ξέρεις το γιατί,
κάτι πάλι θα χω δει,
πολύ αργά για να στο δείξω.
Πάλι κάτι θα χω σκεφτεί,
πολύ αργά για να στο πω.

Όπου και να σαι τώρα,
μόλις χαμογέλασες πάλι.
Και τι να του πες άραγε,
που πάλι ρώτησε γιατί;

Αυτά τα χαμόγελα που δεν θα ξαναδώ,
θα συνεχίσω να στα στέλνω.
Να σαι καλά και για τους δύο μας εσύ,
Κι εγώ, και για τους δυο μας,
Θα συνεχίσω ν' αγαπώ.

Αποχαρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει

Αποχαιρέτα την διότι δύσκολα ξανά θα τη δεις. Κούνησε το μαντήλι σου, σκούπισε το καυτό δάκρυ που κυλάει στο μάγουλο και κράτα στη μνήμη σου βαθειά την όμορφη αυτή εικόνα.

Αρχικά ήθελα να γράψω για το όνειρο των ελληνικών ομάδων να παίξουν στα ευρωπαϊκά γήπεδα και για το δικό μας όνειρο να δούμε επιτέλους καλούς παίκτες να φορούν τη φανέλα της αγαπημένης μας ομάδας. Δυστυχώς όμως αυτό το όνειρο τελείωσε νωρίς και με άσχημο τρόπο: ο αποκλεισμός από τα ευρωπαϊκά γήπεδα (αποκλεισμός ακόμα και της ελληνικής εθνικής ομάδας, της Πρωταθλήτριας Ευρώπης) μας έριξε από το κρεβάτι του ύπνου και σπάσαμε τη μούρη μας στο σκληρό πάτωμα. Μεγάλη η στεναχώρια τόσο για τον «εγκλεισμό» στις ελληνικές αλάνες όσο και για την τραυματισμένη υπερηφάνεια που έχει ματώσει τόσο πολύ.

Τελικά όμως, λίγο πριν πάρω την τελική μου απόφαση για το περιεχόμενο του κειμένου (κάπου εκεί στο 120 λεπτό) και κάτω από τεράστια ψυχολογική πίεση, αποφάσισα να γράψω για τον αποκλεισμό της Γερμανίας στο παγκόσμιο κύπελλο… Ως γνήσιος γερμανόφιλος ακόμα σφαδάζω στο πάτωμα από τους λυγμούς και την ανείπωτη δυστυχία. Δεν μπορεί να το χωρέσει το μυαλό κανενός μπυρο-λάτρη και εραστή των λουκάνικων, πώς αυτοί που το μόνο που ξέρουν να κάνουν καλά είναι να χτενίζονται για να «γράψουν» όμορφα στην τηλεόραση τη στιγμή που σπάζουν τα πόδια του αντίπαλου παίκτη, κατάφεραν να αποκλείσουν τα ανίκητα «πάντσερ». Κύριε Λίνεκερ, μας είχατε πει πως το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που το παίζουν δυο ομάδες και στο τέλος νικάνε οι Γερμανοί, γιατί αφήσατε να πληγωθούμε τόσο;

Τυφλωμένος λοιπόν από το μίσος μου για την άδικη κατάληξη του αγώνα και διψώντας για εκδίκηση, φωνάζω τόσο δυνατά ώστε να ακουστώ στα γήπεδα της Γερμανίας : “Allez les Bleux!”

Καληνύχτα

Εδώ και κάποια ώρα είχε αποκοιμηθεί δίπλα του. Εκείνος, ξαπλωμένος στο πλάι με το κεφάλι ελαφρά ανασηκωμένο, δε χόρταινε να την κοιτάζει.

Ήταν αρκετά μικροκαμωμένη, λεπτή με ύψος όχι μεγαλύτερο από 1.55. Ειδικά τώρα, την ώρα του ύπνου, που ανάσαινε γαλήνια, έμοιαζε απροστάτευτή, μικροσκοπική. Και όμως ήταν το πιο δυναμικό άτομο που είχε γνωρίσει εδώ και καιρό. Πώς ήταν δυνατόν μέσα σε ένα τόσο ελάχιστο πλάσμα να κρύβεται τέτοια δύναμη; Τόση ομορφιά; Τέτοια μαγεία; Δεν μπορούσε να καταλάβει και αυτό τον σαγήνευε. Πιο δυναμική από τους περισσότερους άνδρες, πιο ευαίσθητη από τους περισσότερους ανθρώπους. Ασύστολα ρομαντική και ταυτόχρονα επικίνδυνα ρεαλίστρια. Ωριμότητα πενηντάρας και αθωότητα πεντάχρονου κοριτσιού. Έτσι ήταν. Γεμάτη αντιφάσεις, μια γυναίκα με δεκάδες πρόσωπα, το καθένα με μία δική του ξεχωριστή ομορφιά. Κι αυτός, δίπλα της, κάθε μέρα αντιμέτωπος με ένα νέο μυστήριο, μέσα στο οποίο δε χόρταινε να μπαίνει, να χάνεται, να αφομοιώνεται, επαναπροσδιορίζοντας κάθε φορά την αγάπη, που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος για έναν άλλο.

Έσκυψε πάνω από το πρόσωπό της και άρχισε να το γεμίζει με μικρά, απαλά φιλιά. Ένα στο μέτωπο, για όλα τα θαύματα που συνέβαιναν μέσα στο κεφάλι της προκαλώντας τον να τα ανακαλύψει. Ένα στην κορυφή της μύτης για τον τρόπο με τον οποίο την σούφρωνε ανταποκρινόμενη στα πειράγματά του. Στα ζυγωματικά. Για το χρώμα που έπαιρναν όταν γέλαγε με την ψυχή της. Με ακόμη περισσότερη προσοχή και γλύκα από πριν φίλησε την μοναδική ρυτίδα που αχνοφαίνονταν, λίγο αριστερά από την άκρη των χειλιών της. Γιατί μαρτυρούσε τα δεκάδες στραβά, πονηρά χαμογελάκια που είχαν φωτίσει το πρόσωπό της. Το σαγόνι της το φίλησε για τον τρόπο με τον οποίο το κρέμαγε ,δήθεν ξαφνιασμένα, κάθε φορά που την πείραζε κάποιο από τα σχόλια του. Και κατέληξε σε ένα μικρό φιλί στα κλειστά της χείλη, γιατί σήμερα είχε αποκοιμηθεί πρώτη. Και του έλειψαν οι μελωδίες που έβγαιναν από αυτά τις βραδιές που τον νανούριζε στην αγκαλιά της.

Θυμήθηκε ένα παιχνίδι που έπαιζαν. Όταν ο ένας κοιμόταν, ο άλλος έσκυβε και του ψιθύριζε τα μυστικά του, στο αυτί. Για να τα μαθαίνει χωρίς να το ξέρει, έλεγαν. Δεν άκουσα τι της είπε, μα αυτή χαμογέλασε λιγάκι, του γύρισε την πλάτη και κόλλησε επάνω του. Κι εκείνος, ξέροντας πως μόλις είχε μπει στο όνειρό της, την αγκάλιασε κολλώντας ολόκληρο το κορμί του πάνω στο δικό της. Να την αισθάνεται όσο πιο κοντά του γίνεται. Πήρε στο χέρι του το χέρι που έγραφε τα ομορφότερα ποιήματα που είχε διαβάσει. Ποιήματα για εκείνον μόνο. Ακούμπησε το πρόσωπο του στο σβέρκο της και αποκοιμήθηκε με ένα χαμόγελο ευτυχίας. Είχε στην αγκαλιά του εκατοντάδες λόγους να θέλει να ξυπνήσει την επόμενη μέρα.

Προσοχή στους νεαρούς!

Βλέποντας τα γεγονότα που μου συνέβησαν κάποιες μέρες πριν λίγο πιο αποστασιοποιημένα, βάζω τα γέλια. Προσπαθώντας να αποδείξω το αυτονήτο, γνώρισα και επισήμως πλέον την περιβόητη «ελληνική νοοτροπία» επίλυσης των προβλημάτων. Στην περίπτωσή μου, ένα μικρό τροχαίο ατύχημα.

Τετάρτη, νοικιάζουμε αμάξι με παρέα για εκδρομή και βολτούλα. Το βράδυ, μέσα σε στενά όπου γίνονταν οικοδομικές εργασίες, περνώντας έγδαρα λίγο το μέρος της δεξιάς πόρτας.

Πέμπτη, ημέρα επιστροφής του αυτοκινήτου στο Rent a Car, βαλθήκαμε να επισκευάσουμε τη μικρή αυτή ζημιά στο χρώμα του αμαξιού, με βερνίκι νυχιών. Ομολογουμένως, η δουλειά έγινε αρκετά καλά.

Ξαναμπαίνουμε στο αυτοκίνητο, κοιτάω από τους καθρέφτες, βγάζω φλας, και αρχίζω τη γνωστή διαδικασία του ξεπαρκαρίσματος. Μόλις είχε βγει το μισό αυτοκίνητο στο δρόμο και ξεκινώ τη δεύτερη στροφή, βλέπω να έρχεται πάνω μας με ταχύτητα μία μηχανή, μεσαία στα κυβικά. Ακινητοποιώ το αυτοκίνητο και ο οδηγός της μηχανής, προσπαθώντας να περάσει μέσα από το στενό «διάδρομο» που του απέμενε, παίρνει σβάρνα τον προφυλακτήρα του νοικιασμένου μας Kia.

Ενώ λοιπόν σε μία τέτοια περίπτωση η πρώτη σκέψη είναι να γίνει η γνωστή φιλική δήλωση τροχαίου ατυχήματος, εντούτοις οι πρώτες λέξεις του λιγομήλητου κυρίου με το μηχανάκι ήταν «Αφού τρακάραμε, πάμε στην τροχαία». Η τροχαία της Μυτιλήνης βρίσκεται πολύ κεντρικά, διακόσια μέτρα από το σημείο του ατυχήματος. Έτσι λοιπόν, και με τη σιγουριά ότι έχω το δίκιο με το μέρος μου, ξεκινήσαμε για εκεί.

Ούτε που θυμάμαι πόσες καλημέρες άκουσα στο κτίρια της τροχαίας από φίλους αστυνομικούς του οδηγού της μηχανής. Σίγουρα όμως κάπου εκεί άρχιζα να καταλαβαίνω ότι τα πράγματα δεν θα είναι και τόσο αμερόληπτα...

Φυσικά ο ένας από τους δύο τροχαίους που ήρθε για να καταγράψει το ατύχημα ήταν κολλητός του οδηγού και φυσικά η διαδικασία που ακολούθησε μετά ήταν ένα θέατρο του παραλόγου, με εμένα να προσπαθώ να αποδείξω ότι, όχι, δεν καρφώθηκα με ταχύτητα στο μηχανάκι, όπως υποστήριζε ο φίλτατος κύριος οδηγός, αλλά σταμάτησα για να αποφύγω το
χειρότερο. Η στάση του αστυνόμου ήταν, εννοείται επιθετική, έως προσβλητική, αλλά οποιαδήποτε κίνηση μου θα ήταν αντίσταση κατά της αρχής. Οποιοδήποτε όμως επιχείρημα του κυρίου οδηγού ήταν βάσιμο και σοβαρό, απλώς γιατί ήταν μεγαλύτερος και, το κυριότερο, ντόπιος.

Η περιπέτειά μας είχε τελικά αίσια κατάληξη, αφού μετά από παρέμβαση του γραφείου ενοικίασης, ο φίλτατος κύριος οδηγός δέχτηκε το προφανές, να κάνει δηλαδή φιλική δήλωση, και έτσι γλιτώσαμε δικαστήρια και περαιτέρω ταλαιπωρίες.

Όσο για τη γρατζουνιά στο αμάξωμα, έμεινε βαμμένη με το βερνίκι νυχιών για να τη θυμόμαστε και να γελάμε...

Πρώτη φορά βιώνω σε αυτό τον τόπο που μένω τα τρία τελευταία χρόνια τόσο έντονα τη διάκριση ως προς την ηλικία και την καταγωγή. Και άλλες φορές υπήρχαν κάποια κρούσματα, αλλά τώρα ένα από αυτά χτύπησε και την πόρτα μου. Ένα είδος μικρού και χαριτωμένου ρατσισμού που υπάρχει προς τους «νεαρούς φοιτητές», οι οποίοι προφανώς είναι αυτοί που οδηγούν επικίνδυνα, αυτοί που είναι παρείσακτοι στο νησί της Μυτιλήνης, αυτοί που ζουν εις βάρος των ντόπιων κατοίκων.

Εύχομαι, αγαπητοί μου, να πίνετε πολλά ουζάκια παρέα και να ψυχαγωγείστε συζητώντας για εμάς με αυτή τη γλυκιά προκατειλημμένη σας διάθεση. Εγώ άλλωστε από του χρόνου αλλάζω πόλη. Θα έρθουν όμως καινούριοι επικίνδυνοι νεαροί. Να τους προσέχετε!