Μια όμορφη ματιά πάνω στον άνθρωπο
Οι τελευταίες μέρες είναι αρκετά δύσκολες. Μετά από ένα υπέροχο αλλά ελάχιστο καλοκαίρι, αναγκάστηκα να αφήσω πίσω μου 2 ανθρώπους πάρα πολύ σημαντικούς για μένα χωρίς να ξέρω αν και πότε θα τους ξαναδώ (βλεπε προηγούμενο ποστ). Τους άφησα για να έρθω εδώ και να αφωσιωθώ στην εξεταστική περίοδο. Ταυτόχρονα φιλοξενώ τη μάνα μου η οποία φροντίζει διαρκώς να μην υπάρχει δευτερόλεπτο ηρεμίας στο σπίτι, επιστρατεύοντας οποιοδήποτε παραπάτημα έχω κάνει τα τελευταια 20 χρόνια για να με μειώνει και να με κάνει να αισθάνομαι τύψεις (νομίζει ότι έτσι θα διαβάσω περισσότερο).
Πριν λίγες μέρες όμως άρχισαν τα πάντα να πηγαίνουν στραβά.
Στο πρώτο μάθημα τα πήγα ΣΚΑΤΑ και αποφάσισα να πέσω με τα μούτρα στη μελέτη. Ταυτόχρονα η φιλοξενούμενη μου αποφάσισε να εξαντλήσει πάνω μου όλη τη φορτικότητα που δεν τολμάει να εξαντλήσει στον άντρα της. Η μία από τους δύο ανθρώπους που ανέφερα πρίν φεύγει σε λίγο για Αγγλία και αυτο με θλίβει πάρα πολύ, ενώ ταυτόχρονα ο δεύτερος βρίσκεται στα χαρακώματα ενός έρωτα που έχει μετατραπεί σε πόλεμο. Δεν μπορούν να είναι εδώ για μένα, δεν μπορώ να είμαι εκεί γι αυτούς. Αφ’ ενός μέσα από τον χωρισμό του δεύτερου, και αφ’ ετέρου διαπιστώνοντας για πολλοστή φορά ότι ακόμη και η ίδια μου η μάνα δεν πιστεύει σε μένα, ξυπνούν και πάλι τα φαντάσματα του παρελθόντος. Ενός δικού μου χωρισμού που εδώ και δύο χρόνια δεν έχω καταφέρει να ξεπεράσω. Μα τα προβλήματα δεν είναι ποτέ αρκετά. Έτσι, ενώ ξεδίναμε σε ένα μικρό καυγά με την Μανταλένα, κάποιος/α/οι κανουν δύο σχόλια με το όνομά μου και αρχίζει ο πανικός στο bloghood.
Για άλλη μια φορά η πίστη μου στους ανθρώπους κλονίζεται. Οικογένεια, φίλοι, εραστές, γνώστοι και άγνωστοι δεν χάνουν την ευκαιρία να παρατήσουν, να πληγώσουν, να απαξιώσουν. Ο τελευταίος καυγάς με την γυναίκα που με έφερε στον κόσμο, χθες το βράδι, με άφησε πληγωμένο και αποδεκατισμένο. Δεν είχα κουράγιο μετά τα τελευταία ούτε στο blog μου να στραφώ.Καταριόμενος τους πάντες και κυρίως την άλλη σημαντική γυναίκα της ζωής μου, τη γυναίκα που είχα αγαπήσει πριν απο κάποια χρόνια, τη γυναίκα που είχε καταφέρει να με πείσει ότι πίστευε σε μένα, για να εξαφανιστεί λίγο αργότερα απο τους ορίζοντες μου,στράφηκα στο διάβασμα. Και έτσι αναπάντεχα έπεσα πάνω στον Carl Rogers.
Για όσους δεν τον γνωρίζουν ήδη, ο Rogers είναι ένας από τους μεγαλύτερους ψυχοθεραπευτές του περασμένου αιώνα, με ανεκτίμητη συμβολή στον κλάδο της Ψυχολογίας. Πίστευε ότι οι άνθρωποι είναι κατά βάση καλοί. Τόσο απλά. Διαβάζοντας για τις θεωρίες του το μάτι μου κόλλησε πάνω στην εξής φράση:
"Γνωρίζω καλά ότι για λόγους άμυνας και ενδόμυχων φόβων τα άτομα μπορούν και πράγματι συμπεριφέρονται με απίστευτη σκληρότητα, με τρόπο τρομερά καταστροφικό, ανώριμο, πρωτόγονο, αντικοινωνικό και επιβλαβή. Κι όμως, το πιο συγκλονιστικό και δημιουργικό μέρος της δουλειάς μου είναι να ασχολούμαι με τέτοια άτομα και να ανακαλύπτω στα κατάβαθα της ψυχής τους τις έντονα θετικές τάσεις που υπάρχουν μέσα τους, όπως σε όλους μας."
Τόσο απλά, μέσα σε μία μικρή παράγραφο, ο Rogers μας δίνει έναν διαφορετικό τρόπο να κοιτάμε τον κόσμο. Οι άνθρωποι, όλοι οι άνθρωποι, είναι καλοί.Το θέμα τελικά δεν είναι αν μας πληγώνει κάποιος αλλά το γιατί επιλέγει να μας πληγώσει. Αν μπορέσουμε να κοιτάξουμε μέσα από τα μάτια του μπορούμε να τον καταλάβουμε. Αν τον καταλάβουμε μπορούμε να τον συγχωρέσουμε. Και άν καταφέρουμε να συγχωρέσουμε τους ανθρώπους που μας πλήγωσαν, που μας παράτησαν, που μας κατέστρεψαν, τότε ίσως στο τέλος να μπορέσουμε να καταλάβουμε και να συγχωρέσουμε και τον εαυτό μας.
Είδα το χαμόγελο στο πρόσωπο αυτού του ανθρώπου σε μία μικρή φωτογραφία του και τον πίστεψα. Τον πίστεψα γιατί είχα ανάγκη να τον πιστέψω, και αποφάσισα να δω τα πράγματα μέσα από ένα διαφορετικό πρισμα. Έπεσα για ύπνο εφαρμόζοντας αυτά που είχα διαβάσει, πάνω στην απουσία της. Και παραδόξως αυτή τη φορά δεν ήρθε να στοιχειώσει τα όνειρά μου. Και θυμήθηκα πως είναι να κοιμάσαι ήρεμα.
Σήμερα το πρωί κοιτώντας τον καθρέφτη μου ξέφυγε ένα χαμόγελο. Το πρόσωπο μου ήταν το ίδιο κουρασμένο μα κάτι είχε αλλάξει. Η παραίτηση που θα μπορούσε κανείς να διακρίνει στα μάτια μου τα τελευταία χρόνια, δεν ήταν εκεί. Για πρώτη φορά τα είδα να λάμπουν λιγάκι. Αποφάσισα να γράψω αυτό το ποστ.
Αποφάσισα να μοιραστώ αυτή τη λάμψη και αυτό το χαμόγελο μαζί σας