Μετά λοιπόν την ξαφνική αποχώρηση του Γείτωνα από το μπλογκ, δεν υπάρχει πλέον νόημα να το διατηρούμε ζωντανό, παρά μόνο ως αρχείο των όσων γράφτηκαν εδώ μέσα. Ευχαριστώ πολύ και το Γείτωνα και τον Ισοβίτη (φυσικά δεν προβαίνω σε υπαινικτικές διακρίσεις στις ευχαριστίες μου) για όλα αυτά που είπαμε, είδαμε, ακούσαμε και γράψαμε εδώ και υπόσχομαι πως οι μπλογκόδρομοι θα συνεχίσουν να περπατώνται και από εμένα. Εις το επανειδείν...
Έφυγα.
Ο ευκολότερος τρόπος να δημοσιεύσεις κάτι σήμερα, είναι αυτός που ήταν και πριν από δύο χρόνια. Τα blogs.Όταν ξεκίνησα στο Τριαγώνια, είχα σκοπό να δημοσιεύσω μία σειρά από αφιερώσεις σε ένα αγαπημένο πρόσωπο του παρελθόντος.
Ισοβίτη ήσουν δίπλα μου κάθε λεπτό αυτής της προσπάθειας (και ξέρω ότι θα συνεχίσεις να είσαι) χωρίς να προσπαθείς να με χρησιμοποιήσεις για να αποκομίσεις προσωπικά οφέλη. Σε ευχαριστώ γι' αυτό και με συγχωρείς που φεύγω έτσι απότομα. Είμαι βέβαιος ότι θα καταλάβεις.
Αν κάποια στιγμή στο μέλλον αποφασίσω να ξαναχρησιμοποιήσω την ευκολία των blogs γι' αυτόν τον σκοπό, θα με βρείτε
στα Σταυροδρόμια όπου θα βρείτε και παλιότερες αναρτήσεις που είχα κάνει εδω
ή
στους Ονειρότοπους
Μέχρι τότε... Αντίο κι ευχαριστώ για τα ψάρια.
Γείτων
Όταν, μαζί με το Γείτωνα, μας πρωτοπροσέγγισε ο ζωγράφος Μισέλ Καλλιγιάννης, δεν ενθουσιαστήκαμε απλώς που θα βιντεογραφούσαμε το πορτρέτο της ζωής του. Θα ήταν μία βιντεογραφία με περιεχόμενο έναν άνθρωπο που ο τρόπος ζωής του αποτελεί υπόδειγμα λιτότητας, μετριοφροσύνης και δημιουργίας. Αν και το ντοκιμαντέρ δεν ολοκληρώθηκε ακόμη, μιας και ο ζωγράφος μετακόμισε μόνιμα στην Αθήνα, μοντάραμε το παραπάνω μουσικό δίλεπτο με αφορμή μια έκθεσή του στην Αθήνα. Ευκαιρίες τέτοιες δεν προκύπτουν συχνά. Ειδικά όταν αυτές είναι συνδυασμένες με περιεχόμενο που μιλά από μόνο του σε υψηλούς τόνους ανθρώπινης καλλιτεχνικής αισθητικής. Σε ευχαριστούμε, Μισέλ. Περιμένουμε να επιστρέψεις για να ολοκληρώσουμε την προσωποβιντεογραφία σου.
Όλα ξεκίνησαν τον Απρίλη του 2007. Τότε που, με αφορμή ένα τηλεοπτικό σποτ που έφτιαξα για ένα κλαμποπάρτι, ο ιδιοκτήτης του www.foititelia.gr μού ζήτησε να φτιάξω σποτ που να διαφημίζουν το site του.
Ένα τηλεφώνημα στον Γείτωνα ήταν αρκετό για να ξεκινήσουμε συζητήσεις και ιδέες για τηλεοπτικά σποτ - σκετς, με φόρμες που συναντούμε σε διαφημίσεις κινητής τηλεφωνίας. Και κυρίως, για να προσπαθήσουμε να μετατρέψουμε τους απίστευτους πρωταγωνιστές μας, Φαίδωνα και Νένι, σε μασκότ του site.
Η πρώτη καμπάνια βγήκε στον αέρα της Μυτιλήνης με τρία σποτ (Παιχνίδια, Forum, Online παραγγελίες), με απλή σκηνοθεσία αλλά έξυπνα σενάρια. Εδώ οφείλω να πω πως περιόρισα αρκετά τις ιδέες του Γείτωνα λόγω έλλειψης εμπειρίας με αποτέλεσμα απλή, βασική σκηνοθεσία και μοντάζ.
Η δεύτερη όμως καμπάνια (Πεσμένοι, Δύο κλικ) άλλαξε ριζικά. Η κάμερα έγινε πιο ελεύθερη και το μοντάζ πιο δυναμικό.
Στο βίντεο παραπάνω μπορείτε να παρακολουθήσετε τα 5 τηλεοπτικά σποτ (για τα υπόλοιπα κάντε κλικ στο κουμπί δίπλα στο play για να εμφανιστεί η λίστα).
Λέσβος. Ίδιο πλατανόφυλλο καταμεσής του πελάγους. Ένα νησί όπου ο λαϊκός ζωγράφος Θεόφιλος περπάτησε, ζωγράφισε, άγγιξε, γνώρισε. Οι δρόμοι του Θεόφιλου, ακόμη και τόσα χρόνια μετά, έχουν κρατήσει τη ζωντάνια τους. Και τα παιδιά είναι εδώ για να τους ζωντανέψουν ακόμη περισσότερο. Καλοκαίρι και φθινόπωρο του 2007. Ο Πολιτιστικός Όμιλος «Στέγη Θεόφιλου» διοργανώνει καλλιτεχνικά εργαστήρια για παιδιά. Μουσική, πηλοπλαστική, θέατρο και ζωγραφική τα προκαλούν να δημιουργήσουν έργα με τη βοήθεια των καθηγητών τους. Ένα τρίτο μάτι, η κάμερα του ντοκιμαντέρ, καταγράφει τα βλέμματα των παιδιών. Τη θέλησή τους για δημιουργία και τα βήματά τους πάνω στους ίδιους δρόμους. Τους δρόμους του Θεόφιλου.
Τα γυρίσματα έγιναν το καλοκαίρι του 2007. Δείτε πιο πάνω ολόκληρο το ντοκιμαντέρ, διάρκειας 18 λεπτών. Για το trailer και περισσότερες πληροφορίες, δείτε το προηγούμενο post. Καλή προβολή!
Όταν έχεις πλέον ολοκληρώσει ένα βιντεογραφικό έργο, όσο μικρό, μεγάλο, σημαντικό ή ασήμαντο κι αν είναι αυτό, περνάς από διάφορες φάσεις:
Αρχικά το βλέπεις κάθε μισή ώρα, σιγοψιθυρίζοντας εκφράσεις με το γενικό νόημα «τι έκανα πάλι ο πούστης».
Έπειτα το σιχαίνεσαι. Δεν θέλεις να το δεις για πολύ καιρό, χρειάζεσαι μια μορφή αποτοξίνωσης.
Η λαχτάρα επανέρχεται όταν πλέον πρόκειται να το δει πολύς κόσμος, κατά προτίμηση ένα μεγάλο κοινό σε αίθουσα ενός φεστιβάλ...
Αυτό ακριβώς που συνέβη πέρυσι με το «Φύλλο Πορείας».
Φέτος όμως τα πράγματα άλλαξαν προς το (πολύ) καλύτερο.
Μαζί με τον Αλέξανδρο και το Γείτωνα και φυσικά τον πανταχού παρόντα Στρατή. Από τον Ιούνιο μέχρι τον Οκτώβριο, σε γυρίσματα κάτω από καύσωνες, αλλεργίες και πολύ κέφι. Γυρίζοντας τη Λέσβο και καταγράφοντας παιδικές φατσούλες να τρελαίνονται για τα καλλιτεχνικά εργαστήρια.
Υ.Γ. Έφτιαξα αυτό το τρέιλερ χθες. Το ντοκιμαντέρ θα προβληθεί το Μάρτιο στο 10ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Κάποια στιγμή θα το ανεβάσω και ολόκληρο (18 λεπτά) στο Google Video. Και, ναι, είμαι ένας πολύ ευτυχής βιντεογράφος...
Υ.Γ. 09/02/08: Μόλις έμαθα ότι το ντοκιμαντέρ απορρίφθηκε από το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, χωρίς αιτιολόγηση. Εάν μάθω λέπτομέρειες, θα επανέλθω.
Πορτοκαλί και κίτρινες γλώσσες τρέχουν με μανία. Μαυρισμένα δάση. Ο ήλιος σήμερα δεν βγήκε στην Πελοπόννησο. Οργή, θλίψη, για άλλη μία φορά δεν ξέρεις τι να γράψεις και αισθάνεσαι τόσο αδύναμος ακόμη και να σκεφτείς. Θέλεις να την ονομάσεις «φυσική καταστροφή», μπας και βρεις ένα στήριγμα, ένα άλλοθι. Ξέρεις ότι δεν είναι. Σωπαίνεις και ανοίγεις την τηλεόραση. Μετρούν νεκρούς. Την ξανακλείνεις. Εσύ θα συνεχίσεις τη ζωή σου. Τα χωριά εκεί κάτω όμως δεν υπάρχουν πια. Ενός λεπτού σιγή, μιας ολόκληρης χώρας πένθος.
.-
Είναι δύσκολο να βρεις λέξεις για κάτι που αγάπησες τόσο πολύ τις τελευταίες ημέρες.
Ελπίζω οι εικόνες να μιλούν από μόνες τους.
Όταν χαράζει. Γιάννης Αγγελάκας - Θανάσης Παπακωνσταντίνου.
Με το Γείτωνα και την Έλενα.
Σε λίγες ώρες χιλιάδες ρέουσες φωτογραφίες θα γεμίσουν αυτό εδώ το blog. Δύο ημέρες βιντεογράφησης παρέα με το Γείτωνα και τη συμπρωταγωνίστρια (ανώνυμη ακόμη) και πολλές πολλές ώρες δεσίματός τους με γλυκούς καφέδες και προφιτερόλ. Σε λίγες ώρες το πιο όμορφο βίντεο θα στολίσει το ξεχασμένο αυτό μπλογκάκι.
Σε αναμονή...
Καλοκαιράκι, 25 Ιουλίου και βρισκόμαστε στην τελική ευθεία για τον δεκαπενταύγουστο. Καθώς η θερμοκρασία κοντεύει να αγγίξει τους 40 βαθμούς Κελσίου υπό σκιάν, η πόλη της Μυτιλήνης έχει μείνει χωρίς ρεύμα για τρίτη συνεχή φορά τις τελευταίες 24 ώρες!
Όλα αυτά ένα μήνα μετά τις υποσχέσεις των αρμοδίων περί της έλευσης μίας νέας ηλεκτροπαραγωγικής μονάδας στο νησί της Λέσβου, η οποία φυσικά δεν ήρθε ποτέ. Η κατάσταση είναι τραγική, καθώς οι τοπικές εφημερίδες εναποθέτουν τις τελευταίες τους ελπίδες για ηλεκτροδότηση της πόλης στον άνεμο και την Αιολική ενέργεια. Πράγματι διαβάσαμε στο "Εμπρός" πριν από λίγες μέρες ότι η πόλη κινδυνεύει να βυθιστεί στο σκοτάδι, εκτός και αν φυσήξουν άνεμοι οι οποίοι θα θέσουν σε λειτουργία τις 3 ανεμογεννήτριες που διαθέτει η πόλη. Κούνια που τους κούναγε φυσικά, αφού οι δημοσιογράφοι της εν λόγω φυλλάδας πρέπει να ήταν πολύ απασχολημένοι με την αλιεία νέων κουτσομπολιών για να ανοίξουν τα στραβά τους και να δουν ότι και οι 3 ανεμογεννήτριες για τις οποίες είχαμε πληρώσει, είναι πλέον σπασμένες και ακόμα και φυσικά δε πρόκειται να ξαναλειτουργήσουν. Βλέπετε κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να τις συντηρήσει...
Εμείς εδώ στο Τριαγώνια θέλουμε να συγχαρούμε τον "κύριο" Γιακαλή, δήμαρχο της πόλης, ο οποίος κατάφερε το πρώτο καλοκαίρι της δημαρχίας του να κάνει την πρωτεύουσα του τρίτου μεγαλύτερου νησιού στην Ελλάδα να θυμίζει την παλαιολιθική εποχή. Άμοιρε Einstein να ήξερες πόσο υποτιμούσες την ανθρώπινη ηλιθιότητα όταν έλεγες ότι χρειαζόμαστε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο για να επιστρέψουμε στην εποχή που θα πολεμάμε με πέτρες και ξύλα. Τελικά το μόνο που χρειαζόμαστε είναι να βάλουμε τα σωστά άτομα στις σωστές διοικητικές θέσεις!
Κρίμα για την ΔΕΗ της Λέσβου, που αδυνατεί να κάνει τη δουλειά της, κρίμα για τον δήμαρχο και τους λοιπούς ιθύνοντες που αδυνατούν να την πιέσουν να την κάνει, κρίμα και για τους "δημοσιογράφους" του νησιού που προσπαθούν να μας ενημερώσουν ενώ δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Ακόμα πιο κρίμα για όσους επιλέξουν το νησί της Λέσβου για τις φετινές τους διακοπές.
Τα συλλυπητήριά μου.
Ή και... όλα αρχίσαν! Με μία κοπάνα στην τρίτη λυκείου και την πρώτη απόπειρα ψηφιακού μοντάζ με το Movie Maker. Τελικό αποτέλεσμα ένα ντουέτο - βιντεοκλίπ, καταχωνιασμένο κάπου ανάμεσα στα τελευταία της εφηβείας και τα πρώτα του έρωτα.
1)Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Η καθημερινότητά μου
2)Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Τίποτα
3)Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Οι παραπάνω 7 λέξεις δε συντάσσουν ερώτηση (τι διάολο, αγράμματος τις έγραψε κι αυτές;)
4)Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Ότι είναι δικός μου
5)Το βασικό ελάττωμά σας;
Χάνω πολύ χρόνο με μαλακίες (αλλιώς δε θα ήμουν εδώ τέτοια ώρα)
6)Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Στα λάθη της φύσης
7)Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με τον γιο μου
8)Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Τώρα για να είμαι in στον κόσμο των βλαμμένων bloggers πρέπει να απαντήσω η Αμαλία;;;
9)Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Οι σπουδές
10)Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Ο Γιος κ τα εγγόνια μου
11)Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Να μη μιλάει αν δεν έχει κάτι ολοκαίνουριο να πει
12)... και σε μια γυναίκα;
Να μη μιλάει. Αφου δεν έχει κατι ολοκαίνουριο να πει...
13)Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Ο Γιός μου
14)Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
δε σφυρίζω στο ντους (είναι πολυ δυσκολο να σφυρίξεις με το τσιγάρο στο στομα)
15)Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Δε σημαδεύομαι από αντικείμενα
16)Η ταινία που σας σημάδεψε;
Δε σημαδεύομαι λεμε...
17)Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Ο Γιος μου λεμε...
18)Το αγαπημένο σας χρώμα;
Πορτοκαλί
19)Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Εμένα
20)Το αγαπημένο σας ποτό;
White russian
21)Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Έχω σοβαρότερα πράγματα να κάνω από το να μετανιώνω( πχ να λύνω κ να δένω τα κορδόνια μου)
22)Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
Το ότι ξαφνικά γίνονται μόδα πράγματα, όπως μία σειρά από ηλίθιες ερωτήσεις
23)Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Αυτή που είναι κ όταν γράφουμε. Το κάπνισμα.
24)Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Τα σκυλιά (της νύχτας)
25)Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Όταν είναι άρρωστος ο δικηγόρος μου, παίρνω τα πράγματα στα χέρια μου
26)Ποιο είναι το μότο σας;
Αλλάζει καθημερινά. Παγιωμένα σλογκαν έχουν τα προϊοντα, όχι οι άνθρωποι
27)Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Ως ο τελευταίος επιζών του πλανήτη
28)Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
"Καλημέρα μπαμπά"
29)Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Σε αυτή που θα βρίσκεται ο μαλάκας που έγραψε τις ερωτήσεις αν ζήσει αλλα 800 χρόνια κατα τα οποία θα καλλιεργείται διαρκώς.
Την ερχόμενη Τετάρτη, έχουμε τις φοιτητικές εκλογές στα δημόσια ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Είναι η ώρα που ο κάθε φοιτητής, θα υψώσει την φωνή του επιλέγοντας τους ανθρώπους οι οποίοι θα τον εκπροσωπεύουν στο συμβούλιο. Υπάρχουν λοιπόν οι συνειδητοποιημένοι, οι οποίοι ξέρουν τι κάνουν και ξέρουν και γιατί το κάνουν. Και υπάρχει κ μία πλειοψηφία (κ όχι μειοψηφία όπως θα περιμένατε) η οποία ξέρει γιατί το κάνει, μα δεν έχει ιδέα τι είναι πραγματικά αυτή η ψήφος, και πόσο μεγάλη δύναμη έχει. Αυτή η πλειοψηφία τείνει να «πουλάει» την ψήφο της, και μάλιστα πολύ πολύ φτηνά. Κάποια πάρτυ, ένας όμορφος γκόμενος που σου χαμογελάει και σε πάει που και που για καφέ, κ μερικά πάκα σημειώσεων. Τόσο κοστίζει σε μερικές παρατάξεις μία ψήφος, και ουρές από φοιτιτάκια ζητούν την προσοχή των «δημοφιλών» της σχολής, και ανταλλάσουν σημειώσεις (που εγγυώνται επιτυχία στην εξεταστική) με την ψήφο τους.
Στο προηγούμενο ποστακι, ο Στασυμ περιέγραψε με επιτυχία και γλαφυρότητα τον «ανηλεή αγώνα» ορισμένων συμφοιτητών του, να ανέβουνε στην τροφική αλυσίδα περνώντας από το επίπεδο των αποβλήτων στο επίπεδο των απλών βλήτων (που στο κάτω κάτω της γραφής είναι πεντανόστιμα χορταράκια).
Είναι εκπληκτικό, το πόσο πολλά άτομα επιδιώκουν κάτι τέτοιο, και το πόσο ανορθόδοξες και αντιιδεολογικές μεθόδους επιλέγουν . Άτομα ανίκανα να στηριχτούν στις προσωπικές τους δυνάμεις, αφού δεν ήταν ποτέ ικανοί να αποκτήσουν κατι τέτοιο, περνάνε τη ζωή τους γλύφoντας. Αρχίζουν γλύφοντας (οι μισοί τους καθηγητές, οι άλλοι μισοί τα κομματόσκυλα) για να περάσουν κάποια μαθήματα, πουλάνε την ύπαρξη και την ψήφο τους, μερικοι σε πιο ακραίες περιπτώσεις πουλάνε και το σώμα τους (είναι άραγε πράγματι πιο ακραίο το να πουλήσεις το σώμα σου γλύφοντας κυριολεκτικά από το να πουλήσεις την προσωπικότητά σου γλύφοντας μεταφορικα;). Μετά σε κοιτάζουν στα μάτια κ σου λένε πόσο "δύσκολη και απαιτητική" είναι η σχολή τους, και η πλάκα είναι ότι το ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ κιόλας. Και πριν καλά καλά το καταλάβουν, αφομοιώνουν αυτά τα χαρακτηριστικά, και τα πάντα γύρω τους, από τα επαγγελματικά μέχρι τις φιλίες και τις γνωριμίες αρχίζουν να περιστρέφονται γύρω από το συμφέρον, και η ζωή τους γίνεται ένα μεγάλο Χρηματιστήριο.
Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι το ίδιο πράγμα που δεν καταλάβαινε ο Φαουστ (τον οποίο όλοι έχουν ακουστά αλλά κανεις τους δεν έκατσε ποτέ να διαβάσει): Αυτοί τους οποίους γλύφουν είναι πιο ισχυροί από τους/τις γλύφτες. Κι έτσι πάντα παίρνουν δέκα για να δώσουν ένα, κ μαλιστα τόσο έξυπνα, που τα καημένα φοιτητάκια δεν καταλαβαίνουν καν πόσο πολλά έχουν ξεπουλήσει.
Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι ότι ΚΑΝΕΙΣ δεν έκανε ΠΟΤΕ συμφωνια με τον Διάολο και βγήκε κερδισμένος.
Εύχομαι να μπορούσα να πω κάτι σε στυλ «καλα να πάθουν, ας ζήσουν στην κόλαση που, μόνοι τους, δημιούργησαν» μα είναι τόσο αφελείς που πραγματικά νιώθω οίκτο γι αυτούς.
Όλα αυτά μου φέρνουν στο μυαλό την δημοφιλέστατη ατάκα του John Milton: "Vanity, definitely my favorite sin."
Είναι από την ταινία The Devil's Advocate, μία ταινία που, παραδόξως, τα προαναφερθέντα άτομα λατρεύουν (ή ίσως όχι και τόσο παραδόξως αν σκεφτούμε πόσο ισχυρά συναισθήματα προκαλεί η ταύτιση με τον κεντρικό τραγικό ήρωα, ειδικά όταν είμαστε ανίκανοι να εντοπίσουμε γιατί ακριβώς την αισθανόμαστε)
Το κακό της όλης υπόθεσης (πέρα από τα αυτονόητα δηλαδή , ότι τέτοιοι τύποι καθορίζουν τη ζωή μας κλπ) είναι ότι αυτα τα ατομα είναι πολύ πιο κοντά μας απ' ότι φανταζόμαστε και πονάει πάρα πολύ καθε φορά που ανακαλύπτεις ότι άλλος ένας άνθρωπος που αγαπάς, ζήλεψε την δόξα του ήρωα του Γκαίτε κ ακολούθησε τα βήματά του...
Ορισμένες φορές με πιάνει ένας απίστευτος προβληματισμός σχετικά με την σχολή μου, που συνοδεύεται από απλά αλλά αναπάντητα ερωτήματα του τύπου: «Είμαι τελικά καλός φοιτητής;» «Μήπως τα 4 αυτά χρόνια που βρίσκομαι στη Μυτιλήνη θα μπορούσα να τα είχα αξιοποιήσει καλύτερα;» και όλα τα συναφή.
Προτού απαντήσω σε αυτά τα καίρια ερωτήματα, επικεντρώνομαι για λίγο στους υπόλοιπους συμφοιτητές του έτους μου. Και τότε χάνω την μπάλα.
Τις τελευταίες ημέρες διαπιστώνω για μία ακόμη φορά ότι μεγάλη μερίδα από αυτούς επιδίδεται σε έναν ανηλεή αγώνα ώστε να φτάσουν στον (απροσδίοριστο βέβαια) στόχο τους, συγκεντρώνοντας:
Συστατικές επιστολές.
Καλές αναλυτικές βαθμολογίες.
Ευκαιρίες για υποτροφίες σε «καλά» πανεπιστήμια του εξωτερικού.
Ένα καλό βιογραφικό.
Πού εντοπίζω το πρόβλημα, θα μου πείτε...
Ξανακοιτάζοντας τους συμφοιτητές μου αυτούς, βλέπω τα ίδια πρόσωπα που μέχρι φέτος πάτησαν επί πτωμάτων για να διεκπαιραιώσουν τα ακαδημαϊκά τους καθήκοντα.
Τα ίδια πρόσωπα που μέχρι φέτος έπιαναν φιλίες λίγων ημερών με τους «καλούς» της σχολής για να πάρουν το πολυπόθητο δεκαράκι.
Τα ίδια πρόσωπα που πλήρωσαν αρκετά ευρώ για τον ίδιο αυτό σκοπό.
Τα ίδια πρόσωπα που σάλιωσαν αρκούντως τους καθηγητές ώστε να αποσπάσουν αργότερα τη βαθμολογική εύνοιά τους.
Τα ίδια πρόσωπα που σπουδάζουν σε μια σχολή κυριευμένη από τις νέες τεχνολογίες και ακόμη παλεύουν με το minimize των Windows.
Τα ίδια πρόσωπα που δεν γνωρίζουν τι εστί να παλεύεις για κάποιον σκοπό και να συγκεντρώνεις προσωπικές αποτυχίες και, μακροπρόθεσμα, επιτυχίες.
Τα ίδια πρόσωπα που αύριο θα συναντήσω στον εργασιακό χώρο και θα απορώ τι στο διάολο κάνουν εκεί μέσα (βλέπε προηγούμενο post).
Όλα αυτά γνωρίζω ότι συμβαίνουν παντού.
Όμως αρνούμαι να συμβιβαστώ. Δεν είναι δυνατόν να πλασάρεται διαρκώς το άχρηστο, το ηλίθιο και το επιτηδευμένο ως μία κατάσταση που διαιωνίζεται, φτάνοντας σε σημείο να θεωρείται ως η μόνη αποδεκτή λύση για να «προχωρήσει το παιδί μπροστά με τις σπουδές του» και να «προκόψει».
Να ΠΡΟΚΟΨΕΙ;
Ναι, δηλαδή να συνεχίσει να πατά επί πτωμάτων έως ότου κάνει το μεταπτυχιακό, να βολευτεί σε μια καλή δουλειά και... ο κύκλος συνεχίζεται.
Δεν ξέρω αν αυτή όλη η κατάσταση οφείλεται στην ελληνική νοοτροπία που απαντάται στον όρο «βολεψάκιας», ξέρω όμως ότι υπάρχει και η απέναντι όχθη.
Και σε αυτήν βρίσκονται όσοι ξέρουν να μην αυτο-υπερτιμώνται, να βάζουν θεμιτούς στόχους, να παλεύουν με την αξία τους και να διευρύνουν συνεχώς τους ορίζοντές τους.
Τετριμμένο; Ξεπερασμένο; Μάλλον.
Τελικά απάντησα στα αρχικά ερωτήματά μου. Δεν είμαι «καλός» φοιτητής.
Τουλάχιστον όμως έχω κρατηθεί στην απέναντι όχθη, και χωρίς πολύ κόπο. Απλώς κρατώντας γερά τις αξίες, με τις οποίες θα συνεχίσω να πορεύομαι, ό,τι και να γίνει.
Υ.Γ. Ξαναδιαβάζοντας το κείμενο, μου φαίνεται πως ηθικολογώ. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι. Απλώς προσπαθώ να καταλάβω τι στο διάολο συμβαίνει με μια μεγάλη μερίδα των -υποθετικά- συμπορευόμενων ανθρώπων που συναντώ καθημερινά στις αίθουσες της σχολής.
Εικόνες από ολόκληρο τον κόσμο πλημμυρίζουν και ομορφαίνουν αυτές τις μέρες την πόλη της Θεσσαλονίκης.
Ο λόγος για την 19η Διεθνή φωτογραφική συγκυρία, που λαμβάνει χώρα στην συμπρωτεύουσα αυτόν τον καιρό, με πάρα μα πάρα πολλές εκθέσεις σε ολόκληρη την πόλη. Μάλιστα φέτος η Φωτοσυγκυρία, γίνεται ταυτόχρονα με την Biennale που περιλαμβάνει Portfolio Reviews στην φωτογραφία, από διεθνείς και γνωστούς στον χώρο κριτές. Τα δύο αυτά γεγονότα, έχουν ουσιαστικά μεταμορφώσει την πόλη μας και αποτελούν ένα καλό λόγο να ξεκουνηθούμε από τα σπίτια και τις καρέκλες των φοιτητικών στεκιών.
Όπου και να πάμε, πριν και μετά το μεσημεριανό μας καφεδάκι, έχουμε την ευκαιρία να δούμε κάποια έκθεση, αφού τα κέντρα που τις φιλοξενούν είναι απλωμένα σε ολόκληρη την Θεσσαλονίκη, ενώ νέες εκθέσεις εγκαινιάζονται καθημερινά.
Μεταξύ άλλων, φιγουράρει στο Ολύμπιον, στην Αριστοτέλους, μία έκθεση με Διεθνώς βραβευμένα έργα, η οποία αν και θα ξενίσει λίγο τους λάτρεις της κλασικής καλλιτεχνικής φωτογραφίας, θα καταφέρει να σας δώσει μία ιδέα, για το νέο ρεύμα που τείνει να επικρατήσει στον χώρο.
Σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να επισκεφθείτε την καταπληκτική έκθεση με τίτλο «Καπνομάγαζα» από τον Καμίλο Νόλλα, στο Λουτρό Μπέη Χαμάμ στην πλατεία Αριστοτέλους, με φωτογραφίες από παλιά ελληνικά εργοστάσια καπνού.
Μην ξεχάσετε να περάσετε και από την παραλία για να ρίξετε μία ματιά στην πάρα πολύ καλή έκθεση δρόμου των γιατρών χωρίς σύνορα.
Αναλυτικούς, οδηγούς για τις εκθέσεις μπορείτε να προμηθευτείτε από το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, ενώ καλό θα ήταν να ρίξετε και μία ματιά στην επίσημη ιστοσελίδα της συγκυρίας: www.photobiennale.gr όπου μεταξύ των άλλων θα βρείτε και ένα κατάλογο με τις 34 εκθέσεις που μπορείτε να επισκεφθείτε.
Καλή μας διασκέδαση λοιπόν
Λύσσαξαν πάλι τα κανάλια με το θέμα της ληστείας κατά την οποία κλάπηκαν δύο εκατομμύρια Ευρώ.
Μιλάμε φυσικά για την ληστεία κατά την οποία δύο τύποι, φόρεσαν στολές ειδικών φρουρών, έπιασαν ένα τρίτο τύπο που συνόδευε την χρηματαποστολή και τον έβαλαν στο θωρακισμένο όχημα. Αμέσως, αμέσως μου γεννάται η απορία σχετικά με το γιατί ξοδεύουν τόσα λεφτά για να θωρακίσουν αυτές τις κινούμενες μάζες, αφού τελικά το μόνο που χρειάζεσαι για να μπεις μέσα είναι ένας καλός ράφτης στην γειτονιά σου. Άσε που αν οι επόμενοι ληστές αντί να το ληστέψουνε, κλειστούνε μέσα, θέλω πάρα πολύ να δω πως θα τους βγάλουν.
Τον έβαλαν λοιπόν έλεγα στο θωρακισμένο και μετά τον υποχρέωσαν να υποχρεώσει τον οδηγό (ή κάτι τέτοιο, το Chain of command δεν το έκαναν και πολύ σαφές στις Ηδύς-εις) , να ακολουθήσει το δικό τους όχημα, τους ξεμονάχιασαν, και στη συνέχεια τους πήρανε τα λεφτά και το κολατσιό τους και εξαφανίστηκαν με ένα τρίτο όχημα, και από τότε, ακούγεται, δεν έχουν πάρει ούτε ένα τηλέφωνο, τα γαϊδούρια.
Το τι ακούσαμε δεν λέγεται. Αναλύσεις επί των αναλύσεων, 65 λεπτά διασημότητας την ώρα για τους περίφημους δράστες. Διθυραμβικές κριτικές από τους δημοσιογράφους, με χαρακτηρισμούς όπως «Κινηματογραφική Ληστεία» (οι αρχές έχουν ήδη ειδοποιηθεί και καταζητούν εκτός από τους δύο δράστες και μία καρέκλα σκηνοθέτη), «Ληστεία Χολιγουντιανών διαστάσεων» (δε ξέρω τις ακριβείς διαστάσεις του Hollywood, αλλά φημολογείται ότι μικρό δεν το λες), μέχρι και το κορυφαίο «Η ληστεία της χρονιάς»!
Δεν πάμε καθόλου μα καθόλου καλά. Βαθμολογούμε τα εγκλήματα και βραβεύουμε το καλύτερο με τιμητικούς τίτλους. Σκεφτόμουν παλιότερα να γράψω μία ιστορία για έναν εγκληματία ο οποίος είχε ως μοναδικό κίνητρο την δόξα. Το είχα απορρίψει θυμάμαι για δύο λόγους. Ό πρώτος είναι ότι διαπίστωσα πως είχα δει κάτι παρόμοιο σε δεκάδες ταινίες. Ό δεύτερος; Τις είχα θεωρήσει όλες υπερβολικές!
Και όμως, να ‘μαστε εδώ, εν έτει 2007 να αξιολογούμε τα πιο επιτυχημένα εγκλήματα, και μετά να αγωνιούμε: Θα είναι άραγε τελικά αυτή η ληστεία της χρονιάς, ή θα πεταχτεί δέκα γύρους πριν το τέλος κανένας μάγκας από τα pit stop και θα κλέψει τον τίτλο; Αγωνία για το ακροατήριο και πρόκληση για τους εγκληματίες να βγάλουν από το μανίκι τους καλύτερούς τους άσους (αυτούς που είχαν κλέψει από το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι στην αρχή της καριέρας τους).
Δεν ξέρω τι ακριβώς έχουν μέσα στο κεφάλι τους οι συντάκτες των δελτίων τύπου, αλλά υποθέτω ότι πίσω από αυτά κρύβεται ένα πολύ σκιώδες σχέδιο. Θα κάνουν τους ληστές υπερήρωες! Θα μεταδώσουν σε όλη την Ελλάδα την αίσθηση ότι πίσω από το συγκεκριμένο κόλπο κρύβονται κάποια σατανικά ιδιοφυή, πολυμήχανα αλλά και πανούργα πλάσματα (αλήθεια ποιος θα σκεφτόταν να χρησιμοποιήσει καμουφλάζ - λέγε με στολή - και να αλλάξει και όχημα; Καλά εντάξει, εκτός από τα μερικά εκατομμύρια επίδοξων σεναριογράφων και τις λίγες χιλιάδες χαμαιλεόντων που έτσι κι αλλιώς είναι είδος υπό εξαφάνιση).
Αφού χρισθούν λοιπόν Εγκληματίες Της Χρονιάς (Ουάου!), θα προκύψει το δίλημμα. Να παραδοθούν στην αστυνομία και να χάσουν τα λεφτά; Ή να παραμείνουν κρυμμένοι και να χάσουν την δόξα; Ασφαλώς και θα επιλέξουν το πρώτο και θα βγάλουν πολλαπλάσια χρήματα από τις φωτογραφήσεις στα Lifestyle περιοδικά. Έτσι λοιπόν θα τους πιάσουμε.
Το θέμα είναι κύριοι ότι πλέον δεν ενημερώνουμε για τα εγκλήματα. Τα αναπαριστούμε, τους δίνουμε ζωή, τους δίνουμε αξία, και όλα αυτά σε δημόσιο επίπεδο. Ανταμείβουμε και ενισχύουμε τις πράξεις των εγκληματιών κάθιστώντας τους έτσι ακόμη πιο επικίνδυνους. «Σιγά μωρέ», θα πουν πολλοί. «αυτό περίμεναν οι εγκληματίες για να γίνουν επικίνδυνοι;». Ναι κύριοι αυτό περίμεναν, διότι ταυτόχρονα με τον εκθειασμό της ικανότητας των ληστών, προβάλλεται και η ανικανότητα των ιθυνόντων να αποτρέψουν τέτοια περιστατικά. Δε χρειάζεται να μαθαίνω ούτε εγώ, ούτε τα μικρά μου αδέρφια, ούτε ο εξαθλιωμένος, ούτε ο αλαζόνας πολίτης, ούτε κανείς πόσο εύκολο είναι να διαπράξεις ένα έγκλημα σήμερα χωρίς να υποστείς τις συνέπειες. Μη μας βάζετε σε πειρασμό λέμε!
Προχωράμε δυναμικά μπροστά στην εγκατάλειψη κάθε ηθικής αξίας λοιπόν για χάρη της ακροαματικότητας. Σε λίγο θα καταντήσουμε να έχουμε τον βιασμό της χρονιάς, τον ξυλοδαρμό διαστάσεων Big Mac, και το Nobel δολοφονίας ( Συνήθως για δολοφονίες που έχουν γίνει με χρυσή σφαίρα. Οι τσαπατσούληδες θα παίρνουν το χρυσό βατόμουρο) . Και την ίδια ώρα που ο φτωχός πατέρας θα νιώθει τον πόνο να καίει κάθε εκατοστό της ύπαρξής του, ακούγοντας σε μια τηλεορασούλα να χαρακτηρίζουν ως «Βιασμό της Χρονιάς» την κτηνωδία που κατέστρεψε την ζωή της κόρης του, οι εν λόγω ληστές θα απολαμβάνουν την «ενημέρωση» για τις πράξεις του «συναδέλφου» τους, στην καινούρια πλάσμα οθόνη, που θα έχουν πάρει με τα κλοπιμαία της βραβευμένης τους ληστείας, σκεφτόμενοι αν θα μπορούσαν να σκαρώσουν έναν πιο επιτυχημένο βιασμό και να κλέψουν το βραβειο...
Περαστικά μας
Το 43λεπτο βιντεάκι «Schoolwave» αναφέρεται στο πολύ καλό φεστιβάλ σχολικών συγκροτημάτων που γίνεται κάθε χρόνο στην Αθήνα. Δεν είναι ντοκιμαντέρ, παρά κάλυψη των μαθητικών συναυλιών και 10 συνεντεύξεις. Ουσιαστικά ένα μέσο προώθησης του φεστιβάλ.
Αυτό το βιντεάκι, λοιπόν, ανταγωνίστηκε το δικό μας «Φύλλο Πορείας» (βλέπε πιο κάτω) στα ίσα. Είχαμε τον ίδιο κόσμο, οι θεατές γέλασαν το ίδιο και οι συζητήσεις που ακολούθησαν ήταν εξίσου ενθουσιώδεις. Χάσαμε για λίγες ψήφους, λοιπόν, το βραβείο κοινού από το «Schoolwave».
Το κακό της υπόθεσης όμως δεν είναι ότι το χάσαμε εμείς. Άλλωστε την αξία του δικού μας ντοκιμαντέρ ως οπτικοακουστικού έργου την έχω επισημάνει και σε προηγούμενά μου post. Μηδαμινή.
Το κακό είναι ότι μαζί με το δικό μας έχασαν και άλλα 100 και βάλε ντοκιμαντέρ που διαγωνίστηκαν για αυτό το βραβείο. Καλά ντοκιμαντέρ, κακά ντοκιμαντέρ, αλλά ΗΤΑΝ ντοκιμαντέρ. Και αυτό είναι το θλιβερό της υπόθεσης. Ότι ο κύριος που με βλέπετε επάνω να συνομιλώ, αλλά και ο διπλανός του, θα δηλώνουν «βραβευμένοι στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης» δημιουργοί, χωρίς όμως καν να έχουν φτιάξει ντοκιμαντέρ.
Και δεν θέλετε να αναφερθώ στην αντιμετώπισή τους όταν κέρδιασαν το βραβείο κοινού...
Μετριοπάθεια στο... φουλ!
(Το παραπάνω βίντεο είναι από τη συζήτηση μετά τη δεύτερη ημέρα παρουσίασης του «Φύλλου Πορείας».)
Δεν έχω ξαναδεί τη φάτσα μου στην τηλεόραση και, ομολογουμένως, τρόμαξα λιγάκι!
Είναι ένα απόσπασμα από εκπομπή της ΕΤ1 αφιερωμένη στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, όπου και συμμετείχα λίαν προσφάτως.
Υ.Γ. Ευχαριστώ τον Κώστα που φρόντισε να αποθηκεύσει αυτό το σπάνιο υλικό :-)
Ένας από τους μεγαλύτερούς μου έρωτες, εδώ και πολλά χρόνια είναι η λογοτεχνία. Λατρεύω το διάβασμα και δεν υπάρχει τίποτα που να με γεμίζει περισσότερο από ένα καλό βιβλίο. Το τελευταίο ποστ του Στασυμ, που αναφέρεται σε έναν δικό του μεγάλο έρωτα (το μοντάζ και την σκηνοθεσία) μου έδωσε την ιδέα, να αρχίσω μία στήλη στην οποία θα παρουσιάζω σύντομα μερικά από τα βιβλία που απολαμβάνω αυτές τις μέρες. Αρχίζουμε λοιπόν με τους Δέκα μικρούς Νέγρους (ελληνικός τίτλος για το And Then There Were None) της Αγκάθα Κρίστι.
Δεν μου συμβαίνει το ίδιο όμως και με τις ταινίες. Τουλάχιστον με τις ταινίες που με καθιστούν παθητικό θεατή. Μεγαλωμένος μέσα σε έναν συρφετό ταινιών κλασικής αφήγησης, από τον οποίο ακόμα πασχίζω να ξεφύγω, σπάνια μπορώ να παρακολουθήσω ταινία για δεύτερη φορά.
Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις. Και στην περίπτωσή μου οι εξαιρέσεις αυτές έχουν να κάνουν με τον τρόπο με τον οποίο έχει κινηματογραφηθεί η ταινία και όχι με το σενάριο. Ό,τι έχει να σου αφηγηθεί η ιστορία μιας ταινίας, σ'το αφηγείται στα 90 της λεπτά. Από κει και πέρα, σε αφήνει να αναλογιστείς και να καταλήξεις στις δικές σου εκδοχές.
Η μαγεία όμως έρχεται όταν σκέφτεσαι εικόνες πέρα από τις εικόνες. Όταν γίνεσαι ενεργητικός θεατής και κολλάς τα κομμάτια του παζλ με το δικό σου τρόπο, φτιάχνοντας τις δικές σου εκδοχές, την ίδια στιγμή που περνούν από μπροστά σου 24 διαφορετικές φωτογραφίες το δευτερόλεπτο.
Και τώρα, ας ανοίξω την τηλεόραση.
Αφού πλέον έγινε.. θεσμός to Δευτεριάτικο video posting, πάμε σε κάτι περσινό και αγαπημένο. Ένας μοναχικός αφάνας παρακολουθεί το ρετρό βιντεοκλιπάκι και καλεί τους φίλους του για (;) ξεφάντωμα.
Όπως φαίνεται και από την έναρξη, αυτό έγινε στο πλαίσιο της πρώτης περυσινής εργασίας για το μάθημα Ψηφιακό Βίντεο. Καλή προβολή και περιμένω τις εντυπώσεις σας!
Οκτώβρης του 2004. Μετά μανίας επιζητώ να χρησιμοποιήσω το πράσινο πανί που μόλις αγόρασα. Πέντε κοπέλες προτίθενται να χορέψουν - τραγουδήσουν για να γυρίσουμε ένα..χμ...βιντεοκλίπ, με την υπόκρουση του «Γεννήθηκα ξανά», επιτυχίας της... εποχής!
Αν και τώρα το βλέπω με ένα γλυκό μειδίαμα, δεν παύει να αποτελεί μία προσπάθεια, κακόγουστη και παραφορτωμένη μεν, με πολύ κέφι δε (πολύ όμως!).
Αυτό το video post σαν διάλειμμα από τα προηγούμενα, θα ακολουθήσουν... σοβαρότερα!
Ό,τι καταβρόχθισε τον περσινό χειμώνα, ανοίγει φτερά για το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. 84 εργασίες συμφοιτητών (αλλλά και δικές μας), μέσα από ένα χαρούμενο πενηντάλεπτο, το οποίο βέβαια δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι αξίζει την τόσο καλή πορεία του. Όπως και να 'χει, όμως, δεν παύει να έχει γερή σφραγίδα δική μου, αλλά και της υπόλοιπης (τριμελούς) ομάδας. Ανάμεσα στις 16 και 25 Μαρτίου θα προβάλλεται στους σινεμάδες της συμπρωτεύουσας. Αναμένοντας...
Υ.Γ. Το τρέιλερ, πάντως, που προβάλλεται άνωθεν είναι γλυκύτατο... χεχε
Βήματα, ψίθυροι. Οι αρχές ψιθυρίζουν. Μη μαθευτεί, δεν πρέπει... Υπάρχει βία στον κόσμο; Πού το άκουσες αυτό; Σσσς... δεν πρέπει να σε ακούσουν. Αυτοί, με το νόμο στα χέρια τους, με τα γκλομπ ανάμεσα στις παλάμες τους, με τη βία στα μάτια τους, αυτοί δεν πρέπει να σε ακούσουν, γιατί απλώς θα είσαι ο επόμενος στόχος.
Αν κοιτάξεις αυτόν που σε κοιτάζει
θ' ανακαλύψεις τον προχθεσινό φίλο σου
ή τον δήμιό σου
Δοκίμασε το μαρκαδόρο στην άσφαλτο
ο ασβεστωμένος τοίχος είναι μια επιφάνεια
που προκαλεί
[...]
Από το ποίημα «L147», για το οποίο ο ποιητής Γιάννης Φάτσης καταδικάστηκε από τη δικτατορία σε πέντε χρόνια φυλάκιση.
Υ.Γ. Το βίντεο θα συμμετάσχει στο Athens Video Art Festival τον Απρίλη, έχοντας ήδη περάσει από θεατρικές αίθουσες τον περασμένο Μάιο, καθώς προβλήθηκε στην παράσταση «Σκηνές από έναν κόσμο νεκρό» της Θεατρικής Ομάδας «Πρόβα» του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Μια κατάλευκη σελίδα, και πέντε δάχτυλα που περιμένουν.
Θυμούνται, νιώθουν, νοσταλγούν.
Τα ταξίδια που έκαναν επάνω στο κορμί σου. Τον τρόπο που μπερδεύονταν με τα δικά σου. Τις περιπλανήσεις τους στο δάσος των μαλλιών σου.
Μα σήμερα δεν είσαι πια εδώ. Κι αυτό το σήμερα δε λέει να τελειώσει. Κι έτσι πιάνουν το στυλό κι αρχίζουν να χορεύουν αργά και μελαγχολικά. Μιλούν στην απουσία σου, ψάχνουν λέξεις για την ομορφιά σου, κι η σελίδα αρχίζει να γεμίζει...
...
Χμ. Παπάρια γεμίζει...
Άδεια την κόβω τελικά...
Τσαλάκωσε το καταραμένο χαρτί και το πέταξε στο καλάθι. Φυσικά αστόχησε, εν μέρει βέβαια, αφού το καλάθι το πέτυχε, αλλά στο πλάι, αναποδογυρίζοντάς το και γεμίζοντας τον τόπο αποτσίγαρα και στάχτες. Βλαστημώντας Θεούς και δαίμονες, τράβηξε το τελευταίο του τσιγάρο από το πακέτο και βγήκε στα τέσσερα πλακάκια που οι αλιτήριοι κάτοικοι αυτής της βρωμόπολης επέμεναν να αποκαλούν μπαλκόνι. Πέρασε τα επόμενα δύο λεπτά βήχοντας. Τελικά όσο βαρύ και τσατισμένο στιλάκι και να έχεις, δεν είναι και τόσο καλή ιδέα να το ανάβεις το ρημάδι από την μεριά του φίλτρου.
Δεν ήταν Τρίτη και ούτε είχε δεκατρείς ο μήνας. Μα αυτό δεν είχε καμία σημασία. Άλλωστε ποτέ του δεν υπήρξε προληπτικός. Αφού το σκέφτηκε για λίγο, αποφάσισε ότι τίποτα δεν θα του πήγαινε καλά αυτήν την μέρα. Κάποιος τον είχε μουτζώσει, δεν εξηγούνταν αλλιώς.
«Δε βαριέσαι» σκέφτηκε κοιτάζοντας τον ήλιο να ξεπροβάλλει. «Τα πάντα είναι θέμα διάθεσης. Καλημέρα να έχουμε» και βούτηξε στο κενό.
Στο σπίτι μου έχω ένα πανέμορφο τζάκι μικροκυμάτων. Προχτές πέρασα υπέροχα: την άραξα μπροστά του για 1 λεπτό και 30 δευτερόλεπτα.
Δεκέμβρης 2004. Ακριβώς δύο χρόνια πριν. Οι πρώτες εκπομπές στο παλιό studio του Αιόλου. Ερωτευμένος, χαρούμενος και δημιουργικός.
Τον νοσταλγώ λίγο τον τότε Στάσυμ. Μέσα σε όλα δεν έδινε και πολλή σημασία στα μικρά. Καλό είναι λίγο να παραδειγματιστεί από αυτό ο τωρινός Στάσυμ. Από την άλλη, ο ίδιος ήταν τόσο μικρός...
Ο Αίολος άλλαξε studio, τα ραδιοφωνικά και τα ακαδημαϊκά σοβάρεψαν, αλλά το μεράκι παρέμεινε. Και η δημιουργία ελπίζω. Αλλά και αυτή σοβάρεψε! Τώρα η φωτογραφική μηχανή χρησιμοποιείται πιο επαγγελματικά και ψυχρά. Όσο για τον έρωτα; Χμ...
Τελικά τι είναι καλύτερο;
Θα το διαπιστώσω τον άλλο Δεκέμβριο. Μέχρι τότε, ας ανακαλέσω λίγες ακόμη φωτογραφίες. Όχι για σύγκριση. Απλώς για να μην ξεχνάμε τα παλιά...
Ένα υψίσυχνο ουρλιαχτό χαρακώνει τη νύχτα. Φλόγες ανεβαίνουν προς τον ουρανό. Ανοίγει τα μάτια του και κοιτάζει το κορμί του. Πύρινο. Το φως που εκπέμπει τρεμοπαίζει πάνω στους τοίχους της πόλης. Χτυπάει με δύναμη τα νέα του φτερά και ανεβαίνει ορμητικά προς τα πάνω.
Μα κάπου εκεί σταματάει. Καρφώνει το βλέμμα του στο έδαφος. Στάχτες.
Το μυαλό του φτερουγίζει πίσω. Είχε μείνει νεκρός για πάρα πολύ καιρό. Θυμάται αμυδρά πια τις τελευταίες του στιγμές. Την αγωνία, τον πόνο, τις απεγνωσμένες προσπάθειες να σωθεί, τα κύκνεια άσματά του. Δεν τα είχε καταφέρει τελικά. Μετά από μία ονειρεμένη ζωή, είχε βυθιστεί στο σκοτάδι. Μετά το μόνο που θυμότανε ήταν ένα συνεχές μούδιασμα. Μία παντελής έλλειψη συναισθημάτων. Παραίτηση.
Πονάω άρα υπάρχω. Δεν μπορεί... Αφού πονάω πρέπει να υπάρχω.
Μα μετά δεν μπορούσε πια με τίποτα να πονέσει. Και ούτε μέσα σε όνειρο βρισκότανε. Και αυτό σήμαινε πως ήταν νεκρός.
Η θέλησή του για ζωή παραήτανε μεγάλη. Πάλεψε με τον θάνατο και τελικά τον νίκησε. Μέσα από τις στάχτες του είχε ξαναγεννηθεί. Πύρινος. Ομορφότερος, δυνατότερος, σοφότερος και πιο αποφασισμένος από ποτέ. Κοιτάζει τις στάχτες με κατανόηση. Τώρα ξέρει γιατί έπρεπε να πεθάνει πριν αρχίσει να ζει. Κλείνει τα μάτια του και τις αποθηκεύει μέσα στο μυαλό του για πάντα. Πρέπει να θυμάται αυτή τη φορά.
Ανοίγει τα μάτια του και κοιτάζει το κορμί του. Φωτιά. Το φως που εκπέμπει τρεμοπαίζει πάνω στους τοίχους της πόλης. Χτυπάει με δύναμη τα νέα του φτερά και ανεβαίνει ορμητικά προς τα πάνω.
Δε σταματάει τούτη την φορά. Υψώνεται πάνω από την σάπια πόλη και καβαλάει τον άνεμο. Τα βλέπει τα πάντα από ψηλά καθώς σκίζει, με ταχύτητα, τον ουρανό στα δύο.
Δε βλέπει απλώς το γκρίζο τσιμέντο των κτιρίων μα μέσα από αυτό. Οι περισσότεροι κοιμούνται. Κάποια ζευγάρια κάνουν έρωτα, κάποιοι πηδιούνται σαν τα σκυλιά. Ένας μεθυσμένος αλκοολικός σπάει στο ξύλο το παιδάκι του. Μια γυναίκα μόνη σε ένα τεράστιο σπίτι πλαντάζει στο κλάμα. Ό καθένας κουβαλάει τον σταυρό του στην πλάτη, ανεβαίνοντας τον προσωπικό του Γολγοθά. Όλοι έχουν τους λόγους τους, τις ουλές, τα καθημερινά τους μαρτύρια. Δεν υπάρχουν σημαντικά και ασήμαντα προβλήματα, όλοι περνάνε δύσκολα. Συνεχίζουν όμως.
Οι κόρες του μικραίνουν καθώς εστιάζουν σε ένα σταυροδρόμι. Με τα φτερά τεντωμένα βουτάει προς το έδαφος και τα γαμψά του νύχια πιάνονται σε ένα στύλο της ΔΕΗ. Σταυροδρόμια. Τα σημεία των επιλογών. Είχε κάνει κάμποσες και είχε πληρώσει γι’ αυτές. Έμαθε να ζει με τα λάθη του και να μαθαίνει από αυτά. Τώρα ήτανε καιρός να αρχίσει να μαθαίνει από τα λάθη των άλλων. Με μια κραυγή στον ουρανό χρήζει το σταυροδρόμι σπίτι του, πατρίδα του, βασίλειό του κι έπειτα βολεύεται και περιμένει να δει και να νιώσει. Να καταλάβει τους λόγους που μας κάνουνε να χαμογελάμε παίρνοντας κάθε λανθασμένη μας στροφή.
To ξέρω πως αμέλησα υπερβολικά το «συγγραφικό» μου έργο, αλλά σας ορκίζομαι πως δεν ήταν δικό μου το λάθος, αλλά όλων των άλλων! Το καλό (στη συνέχεια μετεξελίχθηκε σε κακό) άρχισε εκεί γύρω στα τέλη Σεπτεμβρίου, τότε που περιμέναμε τις πρώτες βροχές και κανένα καλό παιχνίδι από τον παναθηναικό.
Εκείνη την εποχή λοιπόν κατάφερα και έβαλα τελεία στο τελευταίο μου μάθημα ως προπτυχιακός φοιτητής και ανάλαφρος από «περιττά» βάρη κοιτούσα τη μελλοντική μου ζωή γεμάτος αυτοπεποίθηση και σιγουριά( εντάξει δεν ήταν και ακριβώς έτσι αλλά μπορούμε να το φανταστούμε κάπως έτσι). Με το ηθικό στα ύψη λοιπόν έμαθα τότε πως έγινα δεκτός στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα που τόσο ήθελα …τρελά πάρτυ, γιορτές, κεράσματα, ξενύχτια για να γιορτάσω την απίστευτη επιτυχία μου , αφού εάν δεν κάνω λάθος πρέπει να είμαι ο μοναδικός στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου (δυτικά του Μισσισιπή λέγαμε κάποτε) που καταφέρνει να μπει στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών.
Εντάξει μωρέ, και τι σημαίνει πως τα μαθήματα αρχίζουν μέσα σε μια εβδομάδα; Με τέτοια ανυπομονησία που είμαι γεμάτος μέχρι και στον στρατό μπαίνω…! Για να λέμε την αλήθεια τα μαθήματα είναι κάπως πολλά, αλλά ευτυχώς είναι και δύσκολα οπότε μουδιάζει ο εγκέφαλος μετά την τέταρτη ώρα και εισέρχεσαι σε κατάσταση νιρβάνας. Τέλεια! Μεταπτυχιακό και μαθήματα αυτογνωσίας μαζί!
…ανοίγω τα μάτια πρωί της δευτέρας, πλένομαι, τρώω και φεύγω κατευθείαν για το πανεπιστήμιο.
Άτιμη ρουτίνα πόσο με κουράζεις: κλείνω τα μάτια για λίγο…και ήρθε Παρασκευή. Μην με κοιτάς, μη με ακουμπάς, μη μου μιλάς! Έχω εργασίες για την άλλη εβδομάδα.
Να βρω κοπέλα; Ναι μια στιγμή να κλείσω την πόρτα για να φορέσω τη στολή με την μπέρτα με την ησυχία μου.
Ο.Κ. θα μου φύγει ο υπερ-αγαπητός πισινούλης μου, αλλά τουλάχιστον θα έχω εξασφαλισμένο εργασιακό μέλλον. Ε μα φυσικά, ένα παλικάρι, ψηλό, μελαχρινό, όμορφο, με τόσα προσόντα είναι δυνατόν να μη βρει αμέσως δουλειά; Νομίζω πως σε κάποια διευθυντική θέση γράφει ήδη το όνομά μου…
Α! Άρχισε να βρέχει… Μα ποιος κανίβαλος φτύνει από τον πάνω όροφο;
Mία φορά και έναν καιρό, σε ένα πανέμορφο δάσος όχι και τόσο μακριά από εδώ, έμενε ένα μικρό αγριογατάκι. Το όνομά του ήτανε Tομ. Δεν ήταν και κανένα ιδιαίτερα ασυνήθιστο όνομα βέβαια, μα ο μικρός Τομ ήτανε χαρούμενος με αυτό. Ήταν ένα όνομα μικρό και γλυκό, και όλοι πίστευαν ότι του ταίριαζε πολύ. Το αγριογατάκι της ιστορίας μας μάλιστα ήτανε πολύ γνωστό στο δάσος, όχι μόνο για την εξυπνάδα του αλλά και για την καλοσύνη του που δεν έπαυε να εκπλήσσει όλα τα υπόλοιπα ζώα του δάσους. Δεν έχανε ποτέ την ευκαιρία να βγάλει από την δύσκολη θέση οποιοδήποτε ζωντανό πλάσμα χρειαζότανε συμβουλές ή κάποια άλλη βοήθεια. Έτσι όταν στο δάσος ακούγονταν το όνομα Τομ, στο μυαλό όλων ερχότανε το καλοσυνάτο γκρι αγριογατάκι με τις μαύρες ρίγες και τα λαμπερά πράσινα μάτια.
Ένα ηλιόλουστο ανοιξιάτικο μεσημέρι, ο μικρός Τομ είχε βγει για μία βολτίτσα στο δάσος. Του άρεσε πολύ η άνοιξη σκέφτονταν καθώς κοίταγε τεμπέλικα τις μέλισσες να χορεύουν γύρω από τα πολύχρωμα, ανθισμένα λουλούδια. Οι μυρωδιές του δάσους γίνονταν πιο έντονες και πιο ζεστές και οι ήχοι που άκουγαν τα εξασκημένα αυτιά του, πλήθαιναν τον Μάρτιο. Τιτιβίσματα πουλιών που μόλις είχαν έρθει στο δάσος και ζουζουνίσματα από μέλισσες προστείθονταν στο κελάρυσμα του νερού από το αγαπημένο του καταγάλανο ποτάμι, για να ενορχηστρώσουν μία μελωδία τόσο υπέροχη, που μόνο στην φύση θα μπορούσες να ακούσεις.
Ο μικρός μας Τομ προχωρούσε τεμπέλικα δίπλα στο ρυάκι. Τεντώνονταν, χασμουριόταν και γουργούριζε ευτυχισμένος ανάμεσα στα λουλούδια καθώς πήγαινε προς το αγαπημένο του ξέφωτο για να ξαπλώσει στην λιακάδα. Ξαφνικά ένιωσε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Στα γκρίζα γατίσια του αυτάκια έφτασε ο ήχος βημάτων, γρήγορων και φοβισμένων. Τα τέντωσε όσο μπορούσε, χαμήλωσε λιγάκι το σώμα του και έψαξε να βρει από που έρχονταν ο θόρυβος. Είδε λίγα μέτρα πιο μακριά ένα γέρικο ελάφι να τρέχει φοβισμένο, όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Πίσω του έτρεχε μία τίγρη η οποία ολοένα και το πλησίαζε. Ο μικρός Τομ δεν έχασε καθόλου χρόνο. Χωρίς να το σκεφτεί δεύτερη φορά όρμησε προς το μέρος της τίγρης. Ήταν πολύ μεγάλη για να την πολεμήσει και το ήξερε. Ίσως όμως θα μπορούσε να της αποσπάσει την προσοχή για ελάχιστη ώρα, ίσα ίσα όση θα χρειάζονταν για να χάσει τα ίχνη του άμοιρου ελαφιού.
Ο Τομ πλησίασε την τίγρη που έτρεχε, άρπαξε την ουρά της με τα νύχια του και της έριξε μία δαγκωνιά με όλη του τη δύναμη. Το τεράστιο ζώο σταμάτησε απότομα να τρέχει και τίναξε την ουρά του με δύναμη. Το μικρό αγριογατάκι πετάχτηκε πολύ ψηλά στον αέρα και έπεσε κουτρουβαλώντας στο έδαφος. Στάθηκε όρθιο κατευθείαν και είδε την τίγρη αγριεμένη να τρέχει προς το μέρος του. Το στόμα της ήταν ανοιχτό, τα χείλη της τραβηγμένα και φαίνονταν τα πελώρια κοφτερά δόντια της. Ο Τομ θα ήθελε πολύ να έχει και αυτός τέτοια δόντια όμως τα δικά του ήτανε μικροσκοπικά και έτσι έκανε στροφή και άρχισε να τρέχει με την τίγρη ξοπίσω του. Έπρεπε να σκεφτεί οπωσδήποτε κάτι και μάλιστα γρήγορα γιατί αν τον έπιανε στα δόντια της ήταν χαμένος.
Τρέχοντας φοβισμένος ο Τομ θυμήθηκε τους κυνηγούς... Τους είχε δει λίγες μέρες πιο πριν, ενώ κούρνιαζε τεμπέλικα σε ένα δέντρο, να στήνουν μεγάλες σιδερένιες παγίδες.
«Τώρα θα σε μάθω εγώ να μην τα βάζεις με τα αδύναμα ελαφάκια» σκέφτηκε, μισόκλεισε τα μάτια του, χαμήλωσε το κεφάλι και άλλαξε πορεία τρέχοντας προς το σημείο των κυνηγών, με την αγριεμένη τίγρη πάντα στο κατόπι του. Μετά από μερικά ψηλά δέντρα, έφτασαν στο σημείο όπου οι φυλλωσιές πύκνωναν. Αυτό ήτανε το σημείο στο οποίο θα κρίνονταν όλα. Θυμότανε πολύ καλά ποια φύλλα είχανε κρυμμένες παγίδες και φρόντισε να πάει προς το μέρος τους. Μόλις έφτασε στην πρώτη έκανε ένα μεγάλο σάλτο περνώντας ακριβώς από πάνω της. Η τίγρης μέσα στο θυμό της δεν πρόσεξε το άλμα και έπεσε ακριβώς μέσα στην παγίδα. Τα μεγάλα σίδερα έκλεισαν και παγίδεψαν την ουρά της. Άφησε ένα από τα πιο τρομακτικά και πονεμένα ουρλιαχτά που είχε ακούσει ποτέ το δάσος και άρχισε μάταια να προσπαθεί να ελευθερωθεί. Οι κυνηγοί είχαν κάνει κάλα την δουλεία τους.
Με την μικροσκοπική του καρδούλα να χτυπάει ακόμα σαν τρελή, ο Τομ έμεινε για λίγο κοιτάζοντας την πληγωμένη τίγρη και μετά πήρε τον δρόμο του γυρισμού. Ήθελε να πάει πίσω στο ξέφωτο να βρει το ελάφι
Όταν έφτασε είδε ότι το γέρικο ελαφάκι είχε αρχίσει να ηρεμεί και έσβηνε την δίψα του πίνοντας από τα γαλανά νερά του ποταμού. Ο Τομ το κοίταξε ευτυχισμένος και ξάπλωσε επιτέλους στην λιακάδα χαρούμενος που είχε καταφέρει να το σώσει.
Η μέρα πέρασε και ήρθε το βράδυ, μα το μικρό μας αγριογατάκι κοιμότανε ανήσυχο. Άσχημα όνειρα ήρθανε να ταράξουνε τον ύπνο του. Είδε την τίγρη περικυκλωμένη από κυνηγούς που την πλησίαζαν απειλητικά, και ξύπνησε τρομαγμένο. Προσπάθησε να ξανακοιμηθεί αλλά πάλι τα ίδια. Έκατσε λοιπόν ξαπλωμένος σε μία γωνίτσα και πέρασε τη νύχτα του σκεφτόμενος το άμοιρο ζώο που ήτανε πιασμένο στην παγίδα. Πόσο άγρια και μεγαλοπρεπής ήτανε όταν ήταν ελεύθερη και πόσο κακόμοιρη και αδύναμη έμοιαζε όταν είχε παγιδευτεί. Το αγριογατάκι άρχισε να αισθάνεται άσχημα που την είχε παγιδεύσει.
Με το πρώτο φως της αυγής, ο Τομ έτρεξε προς το σημείο που είχε δει τελευταία φορά την τίγρη. Με μεγάλη χαρά διαπίστωσε ότι το άγριο ζώο είχε καταφέρει να ξεφύγει από τις παγίδες των κυνηγών. Δυστυχώς όμως για να καταφέρει να ελευθερωθεί, η ουρά του είχε σκιστεί. Ο Τομ την κοίταξε πολύ λυπημένα και αποφάσισε να ακολουθήσει τα χνάρια της τίγρης μέχρι να την βρει, γιατί είχε μία γατίσια περιέργεια να μάθει τι απέγινε.
Μετά από αρκετή ώρα περπατήματος άρχισε να ακούει στο βάθος μία φωνή που έμοιαζε πάρα πολύ με το ουρλιαχτό που είχε ακούσει χθες όταν το ζώο είχε πέσει στην παγίδα. Ήταν όμως λιγότερο άγριο και πολύ πιο πικραμένο Άρχισε να τρέχει προς τα εκεί και σε λίγο είδε μία μικρή σπηλιά σε έναν βράχο. Ήταν η φωλιά της. Μέσα ήταν η τίγρης. Στα πόδια της υπήρχανε τρία μικρά πλασματάκια που έμοιαζαν αρκετά με τον Τομ, μόνο που ήτανε κίτρινα με μαύρες ρίγες. Ήτανε τρία μικρά τιγράκια. Η μητέρα τους, πληγωμένη και χωρίς ουρά, τα κοίταζε διαρκώς ένα – ένα , ξαπλωμένα ακίνητα, και έκλαιγε γοερά με ένα από τα πιο πικραμένα κλάματα που είχε ακούσει ο μικρός Τομ.
Τα πόδια του λύγισαν και η καλοσυνάτη γατίσια καρδιά του σφίχτηκε όταν κατάλαβε.
Η μητέρα τους δεν είχε γυρίσει χθες το μεσημέρι να τους φέρει τροφή. Ήταν πληγωμένη και δεν μπορούσε να κυνηγήσει Και τώρα τα τιγράκια ήταν νεκρά.
Όταν το γατάκι μας κατάλαβε τι κακό είχε προξενήσει, έπεσε κάτω και άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Προσπαθούσε μόνο να σώσει ένα γέρικο ελάφι. Μα για να το κάνει αυτό είχε τραυματίσει για πάντα μια νέα και υγιή τίγρη και είχανε πεθάνει από την πείνα τρία μικρά πανέμορφα τιγράκια. Τρία τιγράκια που δεν είχαν προλάβει ακόμη να δουν τις χαρές της ζωής. Είχε φερθεί τόσο απερίσκεπτα... Είχε καταστρέψει μία ολόκληρη οικογένεια.
Άκουσε βήματα να πλησιάζουν και σήκωσε το μικρό του κεφαλάκι. Είδε την τίγρη να το κοιτάζει πονεμένα.
«Καταλαβαίνεις τώρα τι έκανες;» του είπε με πίκρα
«Μα εγώ δεν ήθελα να κάνω κακό σε κανέναν» κλαψούρισε ο μικρός Τομ. «ήθελα μόνο να σώσω το δύστυχο ελαφάκι»
Η τίγρης αναστέναξε.
«Το ξέρω» είπε σκεπτικά «μα πρέπει να καταλάβεις, ότι τα πράγματα δεν είναι ποτέ τόσο απλά όσο φαίνονται. Το ελάφι ήτανε γέρικο και είχε ζήσει τη ζωή του. Ο ρόλος του τώρα ήτανε να γίνει τροφή για άλλα ζωάκια, ώστε να μπορέσουν να ζήσουν και αυτά με τη σειρά τους.»
«Όταν είδα μία άγρια τίγρη να κυνηγάει ένα αδύναμο ελάφι δεν το σκέφτηκα αυτό.» κατηγόρησε τον εαυτό του ο Τομ
«Είσαι μικρός ακόμα. Μα είσαι ένα πανέξυπνο και παμπόνηρο γατάκι. Θα μάθεις μεγαλώνοντας ότι δεν γίνεται ποτέ να βοηθήσουμε κάποιον χωρίς να κάνουμε κακό σε κάποιον άλλον. Πριν κάνουμε κάτι πρέπει να σκεφτούμε ποιους θα βοηθήσει και ποιους θα βλάψει η πράξη μας. Συχνά βοηθάμε ζώακια που είναι σε δύσκολη θέση, απερίσκεπτα, μόνο και μόνο επειδή τα γνωρίζουμε και τα αγαπάμε. Και δε μας πειράζει που θα πληγωθούνε έτσι κάποια άλλα που δεν τα έχουμε δει ποτέ. Έχεις σκεφτεί όμως ότι αυτό είναι άδικο; Έχεις σκεφτεί πόσα πολλά πράγματα πρέπει να ξέρουμε για δύο ζώα πριν μπούμε ανάμεσα τους και γείρουμε την ζυγαριά προς το μέρος του ενός;»
«Δεν το είχα ξανασκεφτεί ποτέ αυτό. Γιατί ποτέ δε μου είχε τύχει να μου μιλήσει ένας αντίπαλος των φίλων μου. Τους σκεφτόμουν σαν εχθρούς απλά. Δεν είχα σκεφτεί ότι είναι και αυτοί ζωάκια σαν εμάς... Συγνώμη» Είπε ο μικρός Τομ και ξανάρχισε να κλαίει σκεφτόμενος πόσο ανόητα είχε φερθεί.
«Δεν χρειάζεται να κλαις» είπε η τίγρης χαϊδεύοντάς τον με την μουσούδα της.
«Τώρα είσαι λιγάκι πιο σοφός απ’ ότι χθες. Την επόμενη φορά που θα αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα θα είσαι πιο προσεκτικός, είμαι σίγουρη.»
«Τώρα όμως τα παιδάκια μου πρέπει να αναπαυθούν.» συνέχισε θλιμμένα « Πάω να τα μεταφέρω στο τελευταίο τους σπιτάκι» και άρχισε να περπατάει προς την σπηλιά της.
«Περίμενε, περίμενε! Θέλω να σε βοηθήσω κι εγώ!» φώναξε ο μικρός Τομ και έτρεξε δίπλα της.
Προχώρησαν μαζί και έθαψαν τα τρία τιγράκια δίπλα δίπλα σε ένα μέρος λίγο πιο πέρα από την σπηλιά. Είχε καταπράσινα δέντρα και πολλά χρωματιστά λουλούδια και μπορούσες από εκεί να χαζέψεις όλο το δάσος. Έπειτα έμειναν εκεί μιλώντας μέχρι που είδαν το πιο όμορφο και θλιβερό ηλιοβασίλεμα που είχε δει ο μικρούλης μας Τομ. Όταν βράδιασε για τα καλά, το αγριογατάκι αποχαιρέτισε την καινούρια του φίλη και της υποσχέθηκε ότι θα περνούσε να την βλέπει συχνά, και πήρε το δρόμο του γυρισμού.
Πλησιάζοντας στο ξέφωτο, ο Τομ θέλησε να βρει το ελάφι να του διηγηθεί την ιστορία του. Έψαξε για λίγη ώρα και τελικά το είδε. Το γέρικο ζώο ήταν γαλήνια ξαπλωμένο κάτω από μία πανύψηλη Κλαίουσα Ιτιά, δίπλα στο ποτάμι. Είχε ξαστεριά και το φως του φεγγαριού και των αστεριών το φώτιζαν. Ο Τομ το πλησίασε και τα λόγια της τίγρης ήρθαν αμέσως στο μυαλό του.
Το ελαφάκι, που νόμιζε ότι είχε σώσει είχε πεθάνει γαλήνια στον ύπνο του μια μέρα μετά.
Here i am looking out looking in
my eyes are open my mind's closed tight
i believe i know i need to let go
and i know i'm wrong but i think i'm right
so i shut you out
and hear what i want to hear
and hide in my opinions
afraid to face my fear
There you are reaching in reaching out
your arms are open, your heart's closed tight
you believe you know you have to let go
and you think you won't
but you know you might
so you close your eyes
and pretend you're not here
and hide in your secrets
afraid to face your fear
And you close your eyes
i hear what i want to hear
and we hide in our suspicions
afraid to face the fear
And i shut you out
you pretend you're not here
and we hide in our loneliness
afraid to face the fear
Here we are looking in reaching out
together and alone
facing the fear we're afraid to show
facing the fear of letting go
Θα ήθελα να ήμουν τυφλός. Να μην μπορώ να διακρίνω την κακία, την αδιαφορία, την λύπηση στα μάτια των ανθρώπων. Να μην με τρόμαζε η σκληρότητα μέσα σε ορισμένα βλέμματα. Να μην διέκρινα πίσω από ορισμένες ίριδες ωκεανούς. Να μην με ρούφαγε ο καθρέπτης του κενού, που κρύβεται μέσα σε ψυχές πανέμορφων ανθρώπων.
Θα ‘θελα να ‘μουν κουφός. Να μην ακούω τις κακίες τους. Δικανίες, λόγια χωρίς νόημα, κούφιες προτάσεις, ψεύτικοι όρκοι αιώνιας αγάπης. Με τρομοκρατούν συχνά οι λέξεις των ανθρώπων. Η γλώσσα τους, ένας όμορφος τρόπος να καμουφλάρουν τα ένστικτά τους, να τα περάσουν σαν ευγενή πνευματικά αγαθά. Σε αγαπώ (χρειάζομαι την ασφάλεια που μου προσφέρει η ύπαρξή σου), σε θέλω (έχω συσσωρευμένο σπέρμα, πρέπει να το φυτέψω), βοηθάω τους γύρω μου ανιδιοτελώς(η ματαιοδοξία μου απαιτεί να αισθανθώ χρήσιμος σε κάποιον. Δεν υπάρχω αλλιώς). Δεν θέλω πια να τους ακούω.
Θέλω να γίνω αναίσθητος. Να μην νιώθω ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Να μην πονάω όταν με καις, να μην καίγομαι όταν με χαϊδεύεις. Να μην αισθάνομαι τα δάκρυα, όταν κυλούν στα μάγουλά μου. Δε θέλω πια να το μαθαίνω, όταν κλαίω.
Θέλω να πεθάνει η γλώσσα μου. Τα φιλιά σου είναι πολύ γλυκά για να τα χάσω. Ο καφές μου πολύ πικρός όταν τον πίνω μοναχός μου. Κι αυτά τα μικρά μαργαριτάρια που συνεχίζουν να κυλούν στο μάγουλό μου, αυτές οι ρημαδιασμένες σταγόνες που μου δροσίζουνε τα χείλη, είναι αλμυρές π’ ανάθεμά τες. Και μου θυμίζουν το κορμί σου όταν έβγαινες από τα νερά του Αιγαίου και στέγνωνες στην αγκαλιά μου. Μα εγώ…
Εγώ δε θέλω να θυμάμαι πια το χθες. Γιατί ανοίγοντας τα μάτια μου δεν είναι πια εκεί. Μα όταν τα ξανακλείνω νάτο πάλι. Με στοιχειώνει. Ούτε το αυρίο θέλω να ονειρεύομαι γιατί μου κλέβει στιγμές από το τώρα.
Μα είμαι εδώ και είμαι αρτιμελής. Και όλες μου οι αισθήσεις λειτουργούν και ένας σωρός από αναμνήσεις φλερτάρει με τα αυριανά μου όνειρα. Και βλέπω και ακούω και μυρίζομαι και γεύομαι και ζω. Μα για πόσο ακόμη; Είμαι μία καλοκουρδισμένη μηχανή που φθείρεται μέρα με τη μέρα. Θα ατονήσουν οι αισθήσεις μου. Σιγά σιγά με το πέρασμα του χρόνου ή ξαφνικά κι απροειδοποίητα . Κι αύριο μπορεί να μην θυμάμαι πια. Όχι
Όχι, όχι, όχι! Φωνάξτε μου, βρίστε με, αγγίξτε με, κοιτάξτε με, αγαπήστε με, μισήστε με, μα κάντε το ΤΩΡΑ.
Αύριο μπορεί να είναι πολύ αργά.
Δεν θέλω να είναι αργά. Δεν θέλω…
- Πού πας;
- Στο σχολείο πάω βρε μάνα! Τι ερώτηση κι αυτή!
- Μα παιδάκι μου το σχολείο σας τελεί υπό κατάληψη
- Φυσικά, αφού αγωνιζόμαστε για έναν σκοπό
- Ναι αλλά η κατάληψη δημόσιου κτιρίου αποτελεί αδίκημα. Και μεγάλο μάλιστα
- Μα τι λες τώρα βρε μαμά. Δικαίωμά μας είναι! Αφού σε όλη την Ελλάδα το κάνουν! Όταν οι άλλοι απεργούν και διαμαρτύρονται στους δρόμους δεν λες ότι είναι κακό.
- Παιδάκι μου αυτό είναι διαφορετικό. Η απεργία και οι πορείες είναι συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα. Το να καταλαμβάνεις δημόσια κτίρια δεν είναι. Στο παρελθόν είχαν κινηθεί και εισαγγελείς.
- Άντε βρε μαμά με τις ηθικές σου βλακείες. Αφού θα είναι όλοι εκεί και θα είναι και ο Χ που ξέρεις πόσο πολύ μου αρέσει.
- Γλυκιά μου δεν το βρίσκω και τόσο σοφό να περνάς την ώρα σου μέσα σε έναν χώρο στον οποίο ύψιστη αρχή είναι οι έφηβοι που τον έχουν καταλάβει.
- Δε θα κάνουμε τίποτα κακό, απλά θα καθόμαστε, έχουμε καλό σκοπό λένε
- Μα κι αυτό κακό είναι τον κυνηγάτε με λάθος τρόπο…
- Υπερβολές, και τι θα γίνει δηλαδή; Θα μας σκοτώσουν; Θα μας βιάσουν; Άσε μας ρε μαμάκα. Σου λέω θα πάνε όλοι. Θα πάει κι ο Χ, θα είναι και τα κορίτσια. Θα τραβήξουμε και βιντεάκια να δεις πως θα περάσουμε, άντε γεια τώρα γιατί θα αργήσω!
Και κάπως έτσι ανάμεσα σε 8 εφήβους που παρανομούν, με την ευχή μας, κάποιοι παρανόμησαν λίγο παραπάνω…
Κι εμείς εδώ γεμίζουμε κυρα-κατίνες που το παίζουν δικαστές ψάχνοντας αθώους και ένοχους.
Και για άλλη μια φορά οι ρίζες του προβλήματος συνεχίσουν να αναπτύσσονται χιλιάδες μέτρα έξω από το οπτικό μας πεδίο.
Καλημέρα Ελλάδα
Ο καφές, αχνιστός ανέδιδε ένα υπέροχο άρωμα. Κάθισε στον καναπέ, και αγκάλιασε την κούπα με την παλάμη του. Η θερμότητά της του μετέφερε ένα ευχάριστο ρίγος κατά μήκος του χεριού καταλήγοντας στην σπονδυλική του στήλη. Τράβηξε ένα τσιγάρο από το νέο του πακέτο και έκλεισε τα μάτια καθώς το άναβε. Ο ήχος του χαρτιού που σιγοκαίγεται στις πρώτες ρουφηξιές, ακολουθούμενος από την γλυκιά καλημέρα της νικοτίνης προστέθηκαν στις απολαύσεις του Κυριακάτικου πρωινού. Σαν να μην έφταναν αυτά, λίγο πιο πέρα σε ένα μικρό γραφειάκι, κάθονταν εκείνη. Μπροστά σε έναν παλιό υπολογιστή, έπινε μία γουλιά καφέ και άναβε με τη σειρά της το πρώτο πρωινό τσιγάρο.
Δεν χόρταινε να την χαζεύει. Το βλέμμα της ήταν καρφωμένο στην οθόνη, καθώς τα δάχτυλα χτυπούσαν γρήγορα και ρυθμικά, χαρούμενα και ταυτόχρονα αποφασιστικά θα μπορούσες να πεις, πάνω σε ένα παλιό ταλαιπωρημένο πληκτρολόγιο. Είχε ακούσει πάρα πολλούς ανθρώπους να πληκτρολογούν, μα ο δικός της ήχος είχε κάτι πρωτόγνωρο. Θα τον αναγνώριζε παντού ακόμη και με κλειστά τα μάτια. Τον μάγευε αυτό το ρυθμικό κλικ κλακ που ακούγονταν καθώς έβλεπε τα χέρια της να κινούνται επιδέξια και αδιάκοπα πάνω στα πλήκτρα. Όπως τον μάγευαν τα μεγάλα μαύρα μάτια της, προσηλωμένα στην μέχρι πριν από λίγο λευκή σελίδα, ελαφρά γουρλωμένα, σαν έκπληκτα. Έβλεπε μια στιγμιαία λάμψη μέσα τους κάθε φορά που της ερχότανε κάποια καλή ιδέα για την επόμενη φράση της. Και έτσι, φράση - φράση, λιθαράκι – λιθαράκι, θα έχτιζε ένα ακόμη από τα κείμενά της. Αδημονούσε να το διαβάσει κι αυτό, να κλείσει άλλο ένα κομμάτι της μέσα του.
Πάνω που σκέφτονταν πόσο πολύ του άρεσε να μπορεί να την παρατηρεί ενώ έγραφε, ο ήχος των πλήκτρων έγινε ταχύτερος και λιγάκι αργότερα σταμάτησε. Το πρόσωπό της φωτίζονταν από ένα χαμόγελο. Ακολούθησαν κάποια απαλά κλικ από το ποντίκι. Ελάχιστα λεπτά αργότερα το νέο της ποστ θα ήταν δημοσιευμένο στο blog της. Τον πλησίασε χαμογελαστή και ένα απαλό φιλί προσγειώθηκε στα χείλη του. Θα κατέβαινε να φέρει εφημερίδες για να διαβάσουν παρέα. Θα κάθονταν όπως κάθε Κυριακή, αγκαλιά στον καναπέ, διαβάζοντας ο καθένας την δική του, συναγωνιζόμενοι ποιος θα βρει τα ομορφότερα άρθρα να διαβάσει στον άλλο. Του άρεσε να της μαθαίνει πράγματα που ανακάλυψε, όσο και το να μαθαίνει από αυτήν. Μια διαρκής αλληλεπίδραση σε όλους τους τομείς. Της μίλαγε για τον εγκέφαλο και την άκουγε να του μιλάει για την συγγραφή. Την ενημέρωνε ότι την αγαπούσε για να πληροφορηθεί λίγο αργότερα ότι εκείνη τον λάτρευε. Κάπως έτσι. Σαν δυο μπόμπιρες που ανακάλυπταν τον κόσμο μαζί. Σαν έρωτας.
Η πόρτα έκλεισε. Πήρε την κούπα του και ένα νέο τσιγάρο και όρμισε στον υπολογιστή. Τι να έγραφε άραγε τόση ώρα; Άναψε το τσιγάρο, άνοιξε τον browser.Ήπιε μια γουλιά καφέ, η σελίδα φόρτωσε. Μια τζούρα, μία βαθειά ανάσα, κάτι από αγωνία οι σφυγμοί ελαφρά ανεβασμένοι και το διάβασμα αρχίζει.
ΠΡΩΙΝΟΣ ΚΑΦΕΣ
Μόλις ξύπνησες μικρέ μου τεμπελάκο. Δε θυμάμαι αν στο έχω πει αλλά τρελαίνομαι να σε παρακολουθώ. Έχεις ακόμη αυτό το αγουροξυπνημένο βλέμμα και μια μικρή τσίμπλα στο μάτι. Πόσο αστεία περπατάς όταν είσαι νυσταγμένος! Μα να ‘σαι βγαίνεις επιτέλους από το μπάνιο και μου χαμογελάς. Μόλις μου έδωσες ένα φιλάκι στο μάγουλο. Καλημέρα, μου ψιθύρισες μα απάντηση δεν πήρες. Είμαι βλέπεις αφοσιομένη σε αυτό το ποστάκι που πάω στοίχημα ότι καίγεσαι να μάθεις τι λέει. Κι όμως χαμογελάς κατεργάρη. Ξέρεις ότι την καλημέρα μου στην γράφω εδώ.
Ανάβεις το πρώτο τσιγάρο και ζηλεύω την έκφραση ευτυχίας στο πρόσωπό σου. Θα ανάψω ένα κι εγώ. Να, για να μάθεις! Με παρατηρείς εδώ και ώρα και νομίζεις ότι δεν το έχω καταλάβει, αλλά αυτό που δεν ξέρεις είναι ότι κι εγώ με τη σειρά μου όλο κλεφτές ματιές σου ρίχνω. Ποιόν μαγικό συγγραφέα διαβάζεις πάλι; Τι ομορφιές περνούν από το κεφάλι σου; Γιατί μου χαμογέλασες τώρα; Σκέφτηκες κάτι ή ήταν απλά για να μου κλέψεις το χαμόγελο που δεν κατάφερα να μην σου ανταποδώσω; Μίλα καθαρματάκι μου, ξέρασέ τα όλα. Γιατί μπήκες έτσι στη ζωή μου και άρχισες να κλέβεις αγκαλιές, χαμόγελα και υποσχέσεις αγάπης; Από πού αντλείς την ευτυχία που μου χαρίζεις τόσο απλόχερα; Δε λυγίζεις εύκολα λοιπόν έ; Τίποτα δεν θα μου πεις. Καλά λοιπόν, ακλόνητη κι εγώ συνεχίζω το γράψιμο. Δε σε γράφω μα σου γράφω καρδούλα μου γιατί η παρουσία σου με κάνει να θέλω να φωνάξω. Κάθεσαι εκεί στον καναπέ, μυστηριώδης, και με παρατηρείς με ύφος παιδιού, σαν να με βλέπεις για πρώτη φορά.
Ξέρεις άραγε πόσο με τρελαίνει να με παρατηρείς ενώ γράφω; Να σε παρατηρώ ενώ διαβάζεις; Πόσο μαγικό είναι να έχεις βρει έναν άνθρωπο με τον οποίο μπορείς να βρίσκεσαι στον ίδιο χώρο και κάνοντας διαφορετικά πράγματα, να διατηρείται η αίσθηση ότι περνάτε το πρωινό σας μαζί! Αυτή η μυστήρια αίσθηση συντροφικότητας κάτι τέτοιες χειμωνιάτικες μέρες με σαγηνεύει όσο τίποτε άλλο. Ζεις την ζωή σου δίπλα σε έναν άνθρωπο που ζει την δική του, δεν παρεμβαίνεις, μήτε κι αυτός. Μα όταν θες να ξαποστάσεις, κάνεις μια παύση, κοιτάς και εμπνέεσαι από τις ομορφιές που δημιουργεί ο άλλος δίπλα σου, από την απλότητα μέσα στην οποία βρίσκει την χαρά της ύπαρξης. Κι έτσι μοιραία, γίνεται ο ένας μούσα του άλλου. και τα κομμάτια του χαρακτήρα και της ζωής σας αρχίζουν να συνδέονται μεταξύ τους, για να συνεχίσουν την περιστροφή τους ενωμένα, δημιουργώντας μία θαυμαστή ελικοειδή σπείρα. Σαν τις χρωμοσωμικές αλυσίδες του DNA. Σαν την πεμπτουσία της ζωής. Σαν έρωτας.
Η νύχτα είναι παγερή, μα για πρώτη φορά εδώ και αρκετές ημέρες ο ουρανός είναι ξάστερος και μυρίζει χειμώνα. Σε έναν παμπάλαιο σιδηροδρομικό σταθμό, ταξιδιώτες, υπάλληλοι και ζητιάνοι προχωρούν πέρα δώθε, βιαστικοί. Δεν είναι πάντα εύκολο να ξεχωρίσεις ποιος είναι τι, εκτός και αν προσέξεις το βλέμμα στα μάτια τους. Γιατί του άρεσαν τόσο πολύ οι σταθμοί; Το είχε ξεχάσει τον τελευταίο καιρό, μα σήμερα θυμήθηκε πόσο απολάμβανε να βλέπει ανθρώπους να έρχονται και να φεύγουν, να ξεκινούν και να τερματίζουν ταξίδια. Ανθρώπους που δεν φοβούνται τις διαδρομές. Είχε πάντα τάσεις φυγής και τα ταξίδια του έδιναν μία αίσθηση ελευθερίας. Όχι μόνο τα δικά του, μα και των άλλων. Όταν έβλεπε ταξιδιώτες θυμότανε τον εαυτό του. Ταξίδευε συνήθως μοναχός, με κάποιο βιβλίο στο ένα χέρι, γραμμένο από ανθρώπους που είχαν ταξιδέψει περισσότερο από αυτόν, τσιγάρο η καφέ στο άλλο, και μια γαλήνη στα μάτια. Έκλεινε και το κινητό, να μην τον ενοχλήσουν. Αυτές οι στιγμές ήταν μοναχά δικές του. Και πριν ξεκινήσει, μα και όταν έφτανε, έπινε πάντα έναν καφέ στο σταθμό. Μόνος του, σιωπηλός παρατηρητής ανθρώπων στις ομορφότερες στιγμές τους.
Σήμερα δεν ταξίδευε. Σήμερα αποχαιρετούσε. Δεν την είχε γνωρίσει παρά μόνο λίγες μέρες πριν, μα ήταν σαν να την ήξερε χρόνια. Οι αποστάσεις τον κυνηγούσαν διαρκώς, κι έτσι σήμερα εκείνη έπρεπε να φύγει. Έφτασαν στον σταθμό μία ώρα νωρίτερα και αποφάσισαν να την περάσουν πίνοντας έναν αποχαιρετιστήριο καφέ. Δεν θα παρατηρούσε τον κόσμο σήμερα γιατί όλος ο κόσμος καθότανε απέναντι του και τον κοίταζε στα μάτια. Σε λίγο θα τους χώριζαν εκατοντάδες χιλιόμετρα μα τώρα τους χώριζε μοναχά ένα μικρό τραπεζάκι. Δεν μίλησαν πολύ αλλά κοιτάζονταν συνέχεια. Η σιωπή επέτρεπε στα βλέμματα ν’ αγγίζονται στενότερα. Κι αυτά τα δύο βλέμματα ήταν σαν να περίμεναν μια ολόκληρη ζωή για να πέσουν τυχαία το ένα πάνω στο άλλο. Αυτά τα δύο βλέμματα είχανε πολλά να πουν. Μα τώρα, τι κι αν αυτός θα ορκίζονταν πως κάθισαν πριν από ένα λεπτό, η ώρα είχε κιόλας περάσει.
Με βαριά βήματα και με μισή καρδιά προχώρησαν αργά προς τις αποβάθρες. Της έδωσε χαρτομάντιλα για το δρόμο. Όχι για τα δάκρυα αλλά για το συνάχι που είχαν και οι δύο, το μοναδικό στοιχείο ρεαλισμού που υπήρχε αυτές τις υπέροχα ρομαντικές ημέρες. Έμειναν αγκαλιασμένοι μέχρι το τελευταίο λεπτό κι έπειτα αυτή ανέβηκε στο τρένο που θα την έπαιρνε μακριά του. Αυτός ακουμπισμένος σε ένα πεζούλι την κοίταζε. Το πρόσωπό της ήταν υπέροχο με το παράθυρο του τρένου για κάδρο. Σαν φωτογραφία. Σαν νοερή φωτογραφία θα την κράταγε αυτή την εικόνα, όχι για να την δείχνει στους φίλους του, μα για να την ξαναφέρνει στο μυαλό του κάθε φορά που θα χρειάζονταν ένα τσίμπημα ομορφιάς στην ζωή του.
Οι πόρτες του τρένου έκλεισαν κι αυτοί κοιτάζονταν ακόμη. Μα σε αντίθεση με άλλους αποχωρισμούς, εδώ δεν υπήρχε θλίψη στα πρόσωπα. Όλο αυτό ήτανε απλώς το τέλος μιας υπέροχης αρχής. Τα πάντα ξεκίναγαν τώρα. Αυτές οι στιγμές σε έναν βρομερό σταθμό του τρένου ήτανε στιγμές σταθμός για την ζωή του. Τα βαγόνια άρχισαν να χάνονται το ένα μετά το άλλο. Έφερε στην μύτη του το λαστιχάκι των μαλλιών που της είχε ζητήσει να του αφήσει, και παρόλο το συνάχι, μέθυσε ξανά από το άρωμά της. Τα χείλη του μειδίασαν. Τα μάτια του πλημμύρισαν από ελπίδα.
«Καλώς ήρθες στον κόσμο μου» σκέφτηκε. Και το χαμόγελό του πλάτυνε.
«Καλό μας ταξίδι»
Επιτέλους.
Επιτέλους βρέχει. Γκρίζα σύννεφα παντού, η μέρα αρχίζει μα το σκοτάδι παραμένει. Η μυρωδιά της υγρασίας, ο ήχος του νερού, πλημμυρίζουν το χώρο. Βρεγμένα μαλλιά κολλάνε στο πρόσωπο. Βρεγμένα ρούχα αγκαλιάζουν το σώμα. Κι εγώ σ’ ένα μικρό, παλιό, σάπιο μπαλκόνι, σε μια τεράστια, παλιά και λιγδιασμένη πόλη, βλέπω, ακούω, αισθάνομαι, μυρίζω, γεύομαι, χορεύω στη βροχή. Πανδαισία για όλες τις αισθήσεις.
Βρέχει, επιτέλους βρέχει. Το παλιό, βρόμικο τσιμέντο που γεμίζει την πόλη χάνει κάθε ίχνος ασχήμιας. Δένει με το γκρίζο του ουρανού και αποκτά μια ομορφιά θλιβερή, μελαγχολική και μαύρη. Δικιά μου. Σαν ασπρόμαυρη φωτογραφία. Αποχρώσεις του γκρίζου παντού. Πάρα πολλές, εκατοντάδες ίσως, μα έχουν όλες κάτι από γκρι. Comptine d’ un autre ete – l’ après midi . Σαν τα μελαγχολικά βαλς της Amelie που ξεχύνονται από τα ηχεία μου. Σαν τις εκφάνσεις της ζωής.
O χρόνος ξέρει καλά τη δουλειά του και συνεχίζει να κυλάει. Στους ρυθμούς των βαλς, σήμερα η βροχή τον συνοδεύει. Οι δρόμοι πλένονται, τα σκουπίδια κυλούν και παρασέρνονται απ’ το νερό. Δεν υπάρχουν αμαρτίες που δάκρυα δεν μπορούν να τις ξεπλύνουν. Και σήμερα ο ουρανός είναι δακρυσμένος. Ταιριάζει με τον δικό μου. Θυμίζει παλιά ταξίδια που έκανα, όταν η ζωή μου είχε νόημα γιατί την μοιραζόμουν. Θυμίζει κρύο και μυρωδιά θάλασσας, βροχή και αέρα ένα κρύο βράδυ σε ένα σάπιο ferry boat, σε μια μεταμεσονύκτια πλεύση προς το Αντίριο. Θυμίζει άφιξη στα Γιάννενα, με μια αγκαλιά και μια καθαρή πετσέτα να περιμένουν. Ζεστά σερμπέτια, ζεστά φιλιά και ρακόμελο πικάντικο θυμίζει. Χιλιάδες πράγματα δικά σου, από τα μεγαλύτερα μέχρι τα πιο μικρά. Μα τούτο, το ένα, το πιο απλό απ’ όλα, η βροχή... Ήταν πάντοτε δικό μου. Δική μου συντροφιά, το δώρο που έφερνα μαζί μου όταν ερχόμουν, η μόνη ομορφιά που έμεινε μαζί μου όταν έφυγες. Και η μοναξιά πάντα ελαφραίνει όταν βρέχει. Γιατί έχω τον καιρό στο πλάι μου. Και τέτοιες μέρες, όταν κοιτάς έξω, βλέπεις τον κόσμο που άφησες. Τον δικό μου κόσμο.
Η πόλη ξυπνάει. Οι άνθρωποι περπατούν στους δρόμους, μα επιτέλους δεν έχουν ηλίθια χαμόγελα στα χείλη. Μερικο , λίγοι, πολύ λίγοι, χαμογελούν μελαγχολικά. Περπατούν γρήγορα, είναι σοβαροί, και για μία φορά στην ζωή τους κοιτάζουν χαμηλά. Είναι τόσο πολύ όμορφοι σήμερα... Πανέμορφοι. Τους βλέπω και αναρωτιέμαι πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος αν είχαμε τη σοφία να κοιτάμε πάντα χαμηλά. Δεν έχει σημασία. Κάποτε ήμουν βλάκας, μικρός και αλαζονικά ευτυχής. Είχαν πει τότε για μένα: «Μίλα στο Γειτωνάκο. Ο Γείτωνας είναι σοφός». Από τότε έπαθα πολλά. Από τότε έμαθα πολλά. Τους ξαναβρήκα και τους το είπα. Μάλλον περισσότερα απ’ όσα θα πρεπε είχα μάθει. Γιατί τώρα πια δε μου μιλούν. Δεν είμαστε έτοιμοι να ξέρουμε πολλά. Δεν είμαστε έτοιμοι να νιώθουμε πολλά. Μήτε να κοιτάμε χαμηλά είμαστε έτοιμοι. Να ‘ναι καλά η βροχή. Που μας το θυμίζει πού και πού.
Υπάρχει ένας άντρας. Ψηλός, αδύνατος, μικρός.
Και μια γυναίκα. Μια όμορφη γυναίκα.
Μία συνάντηση τους φέρνει κοντά.
Γνωρίζονται, αγαπιούνται, κάνουν έρωτα, μεγαλώνουν μαζί.
Ζουν μαζί. Για πολύ καιρό.
Υπάρχουν και άλλοι γύρω τους, μα εκείνος δεν τους βλέπει.
Πιστεύει ότι είναι οι δυο τους μόνο, και όλοι οι άλλοι έξω.
Εκείνη όμως βλέπει γύρω της.
Δεν είναι μόνοι τους, ο κόσμος είναι ακριβώς δίπλα.
Αρκεί ένα μικρό βήμα για να πάει.
Και πηγαίνει.
Στην αρχή δειλά, κρυφά, για να μην την καταλάβει.
Βηματισμοί ακέραιοι, σίγουροι. Όλη η ευθύνη πάνω της.
Αλλά εκείνος συνεχίζει να την αγαπά.
Και να την εμπιστεύεται.
Και είναι ακόμα σίγουρος ότι οι δυο τους συνεχίζουν να είναι μόνοι.
Μια μέρα ξυπνά και ανοίγει το παράθυρο.
Την βλέπει να στέκεται έξω χαμογελαστή.
Είχε μόλις περάσει για άλλη μια φορά κρυφά την πόρτα.
Θέλει να της μιλήσει, μα είναι μακριά της.
Αλλά δεν θα μπορούσε να της μιλήσει άσχημα.
Το μόνο που θα ήθελε να τη ρωτήσει είναι τι είδε έξω.
Όταν επιστρέφει τη ρωτά.
Η πόρτα κλείνει πίσω της.
Εκείνη δεν απαντά, μα του λέει μόνο όσα θα ήθελε να ακούσει.
Αλλά εκείνος συνεχίζει να την αγαπά.
Και να την εμπιστεύεται.
"It was you, it was me,
And we would last forever.
Any fool could see,
that we wereMeant to be
Without you, there is no meaning to My life.
You're gone and it cuts me likeA knife.
How could you leave me?
Why did you turn away,
Let your love fade away
and die.
You became so cold,
you made me feel so old.
When you left, you broke my heart
And just to see.
How many pieces there would be,
After you leave me.
You don't remember,
I'll never forget
You just don't remember,
I'll never forget
Για κάθε απειροελάχιστα πιθανή συγκυρία
Σε κάθε διάττοντα αστέρα
Σε κάθε άγνωστο Θεό
Με κάθε κομμάτι της καρδιάς μου
Δεν αντέχω άλλες προσευχές.
Τα βλέφαρα βαραίνουν
Όσο κι αν την έχω ανάγκη αυτή την αγκαλιά,
Στ' αποψινά μου όνειρα
Μην τολμήσεις να με βρεις.
Καληνύχτα
-Νομίζεις δηλαδή ότι πέτυχες κάτι με το να αυτοδιαγραφείς και να ξαναεγγραφείς στο Τριαγώνια;
-Κοίταξε, το σκεφτόμουν πολύ καιρό τώρα, είχα την ελπίδα ότι με το να ξεκαθαρίσω πράγματα που δεν πηγαίνουν καλά στη ζωή μου θα λυτρωθώ από την άσχημη περίοδο που περνώ αυτόν τον καιρό.
-Και, λυτρώθηκες;
-Προφανώς όχι. Ο λόγος που δεν μπορούσα να συμμετέχω ενεργά στο Τριαγώνια φυσικά και δεν ήταν αυτός που ανέφερα στο post της αποχώρησής μου. Και, μαζεύτηκαν τόσα πολλά, που...
-Που;
-Που άρχισα να ρίχνω ευθύνες παντού. Να με ενοχλούν τα πάντα. Τα ορθογραφικά λάθη των bloggers, οι απανταχού blogoγειτονιές, οι σχέσεις μεταξύ τους...
-Και γιατί δεν το συζήτησες με τα άλλα δύο μέλη, προτού αποχωρήσεις;
-Γιατί ήμουν σίγουρος ότι δεν θα βγάζαμε άκρη. Είμαι τόσο άσχημα αυτόν τον καιρό που και το πιο απλό θέμα συζήτησης με τσιτώνει.
-Θέλεις λίγο να μου πεις γιατί είσαι άσχημα;
-Ε, η εξεταστική, τα προσωπικά μου... αυτά.
-Και νομίζεις πως είσαι ο μόνος που έχει αυτόν τον καιρό προβλήματα με την εξεταστική και... τι άλλο μου είπες; Α, ναι, τα προσωπικά.
-Φυσικά και όχι.
-Οπότε, όποιος έχει προσωπικά προβλήματα, να αποχωρεί από το blog του, και να νομίζει πως έτσι θα διορθωθούν.
-Σε παρακαλώ, δεν είναι έτσι...
-Έτσι είναι, Στάσυμ. Λοιπόν, πήγαινε πίσω στο Τριαγώνια, και δες το λίγο διαφορετικά.
-Μα, θα με δεχτούν πίσω;
-Τι είναι δηλαδή το Τριαγώνια, καμιά περίεργη μυστική οργάνωση που θέλει ειδικές διαδικασίες για την αποδοχή των μελών της;
-Όχι, αλλά...
-Καλή επιστροφή.
-Καλώς σας βρήκα.
Η ώρα είναι 5:30 μμ. Κατηφορίζω στην Αγγελάκη η οποία είναι ήδη κλειστή και έχουν αρχίσει να γίνονται οι προετοιμασίες για την σημερινή πορεία. Στο αριστερό πεζοδρόμιο μετράω 7 αστυνομικά λεωφορεία. Στα δεξιά έχουν αρχίσει να μαζεύονται οι Αστυνομικές δυνάμεις. Άλλοι με μπλε και άλλοι με πράσινες στολές κάθονται στα πεζούλια ενώ μπροστά τους έχουνε ακουμπήσει τον εξοπλισμό. Κλείνω λίγο το οπτικό μου πεδίο και βλέπω πλέον μια σειρά από λευκά κράνη, γκλομπ, ασπίδες και αλεξίσφαιρα. Στο κέντρο του δρόμου αγκαλιασμένοι, χαμογελαστοί φοιτητές και φοιτήτριες πηγαίνουν προς το σημείο συγκέντρωσης για την έναρξη της πορείας. Προχωρώντας λίγο πιο κάτω, βλέπω άλλα 8 λεωφορεία και ήδη έχουν αρχίσει να μου φαίνονται πάρα πολλά για ένα οικοδομικό τετράγωνο. Στρίβω κάτω στην λεωφόρο Στρατού(όνομα και πράμα σήμερα) και βλέπω άλλα 25 πριν σταματήσω το μέτρημα....
Πιάστηκε η καρδιά μου, ανέβηκαν οι παλμοί μου, με έπιασε ένα σφίξιμο στο λαιμό. Εικόνες από παλιότερες πορείες άρχισαν να ξαναπερνούν μπροστά απ’ τα μάτια μου. Τι θα γίνει πάλι απόψε; Πόσα περιστατικά ωμής, εν ψυχρώ βίας θα έχουμε; Πόσες συγκρούσεις μεταξύ πολιτών και δυνάμεων καταστολής; Μεταξύ ανθρώπων και ανθρώπων; Πόσους «ελαφρά τραυματισμένους» θα μετρήσουμε στο τέλος της βραδιάς; Πόσους βαριά; Πόσα κεφάλια ανθρώπων θα ανοίξουν σήμερα; Πόσα χτυπήματα από γκλομπ θα έχουν δεχθεί; Πόσοι αστυνομικοί θα πληρωθούν και πόσα σπίτια θα κλείσουν; Πόσοι ξύπνησαν σήμερα, απλοί, καθημερινοί άνθρωποι, με μικρές χαρές και μικρά προβλήματα σαν εμένα; Πόσοι δεν θα γυρίσουν το βράδυ σπίτι τους;Που θα ξυπνήσουν αύριο; Σε ποιό νοσοκομείο, σε ποιό κρατητήριο, σε ποια μονάδα εντατικής θεραπείας; Πόσες μητέρες θα κλάψουν; Πόσοι ερωτευμένοι θα δουν ότι πιο πολύτιμο έχουν στον κόσμο,τον άνθρωπό τους, αιμόφυρτο και δεν θα μπορούν να κάνουν τίποτα; Πόσοι άνθρωποι δεν θα λυπότανε ακόμα και ένα πληγωμένο γατάκι στο δρόμο; Γιατί δεν θα το σκεφτούν αυτό όταν θα κατεβάζουν το οπλισμένο χέρι τους πάνω σε ένα ακάλυπτο, ανθρώπινο κεφάλι;
Σήμερα θα μιλήσει ο πρωθυπουργός. Σήμερα θα μάθουμε τι μας επιφυλάσσει το αύριο. Σήμερα θα αντιδράσουμε σε αυτό. Κάποιοι θα τραυματιστούν, και κάποιοι θα πλουτίσουν. Και τα ερωτήματα αρχίζουν να με βομβαρδίζουν και πάλι. Πόσοι «δημοσιογράφοι» δεν θα αφήσουν ούτε για ένα δευτερόλεπτο την κάμερα βοηθώντας κάποια άτυχη κοπέλα που θα ποδοπατείται (η θα ξυλοκοπείται), για να εισπράξουν αύριο μία χοντρή επιταγή; Πόσοι γιατροί θα ζητήσουν φακελάκια για να την χειρουργήσουν μετά; Πόσο συνάλλαγμα θα αφήσουν τα άτυχα σημερινά θύματα σε αυτήν την πόλη; Πόσοι Αστυνομικοί θα ήθελαν να είναι από την άλλη πλευρά της πορείας αλλά δεν το κάνουν για να μην χάσουν την δουλεία τους; Πόσοι διαδηλωτές δεν θα ήθελαν να είναι στην πορεία, αλλά πρέπει να πρωτοστατήσουν για λόγους image; Πόσοι είναι «αληθινοί» και πόσοι είναι απλές πουτάνες, που ξεπουλιούνται παίζοντας αυτούς τους ρόλους σήμερα, για λίγα χρήματα ή για μια «δημόσια εικόνα» και λιγάκι δόξα; Για μία καλύτερη θέση στο Αστυνομικό σώμα ή στις φοιτητικές κομματικές παρατάξεις; Και ποιοι στην ουσία κρύβονται πίσω από τις συγκρούσεις που θα γίνουν; Απλοί πολίτες ή μήπως το γνωστό πεντάγωνο: γνωστοί/άγνωστοι-αστυνομία-εφοπλιστές-ΜΜΕ-πολιτικοί;
Γιατί συμβαίνουν κάθε φορά όλα αυτά; Για ποιες αξίες; Είναι ή δεν είναι η Ανθρώπινη Ζωή το μόνο πράγμα που έχουμε, το μόνο πράγμα που δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε, το μόνο πράγμα που αν χάσουμε, όλα τα άλλα παύουν να υπάρχουν; Είναι ή δεν είναι η Ανθρώπινη Ζωή η υπέρτατη αξία; Πόσο την κοστολογείτε; Πείτε μου. Θέλω να ξέρω πόσο πάει. Αλήθεια σας λέω. Αν μπορούμε έστω και να εξαγοράσουμε την ανθρωπιά σας, θα προσπαθήσουμε να το κάνουμε. Τι σκατά και ΠΟΣΑ θέλετε να μαζέψουμε και να σας δώσουμε για να προσπαθήσετε να καταστρέψετε λίγες ζωές λιγότερες αυτή τη φορά;
Με αυτό το τελευταίο μου post θέλω να ευχαριστήσω θερμά τον Ισοβίτη και το Γείτωνα για το blogάκι που διατηρούμε το τελευταίο δίμηνο. Τον τελευταίο μήνα, αν και μου δόθηκε πολλές φορές η ευκαιρία να γράψω κάποιο post, δεν είχα την απαραίτητη διάθεση να συντάξω τις σκέψεις μου σε κείμενο. Άλλωστε πάντοτε προτιμούσα να χρησιμοποιώ διάφορους και διαφορετικούς τρόπους έκφρασης.
Έτσι κρίνω ότι δεν υπάρχει λόγος να βρίσκομαι άλλο σε αυτή τη μικρή γειτονιά που δημιουργήσαμε. Καλή συνέχεια στους δυο σας, υπόσχομαι ότι θα επανέρχομαι με comments σε post δικά σας, αλλά και φίλων από τη blogoγειτονιά.
Αγαπητοί και πανέξυπνοι αναγνώστες μου, έχετε σκεφτεί ποτέ πόση δύναμη ασκούν πάνω μας οι ηλίθιοι; Εάν νομίζετε πως θα μπορείτε να τους αποφεύγετε πάντοτε, τότε θα σας επιστήσω την προσοχή και θα σας αναφέρω πως η κοινωνία και ο κόσμος γενικότερα βρίθει από βλάκες, ηλίθιους, ανώριμους και πνευματικά παράλυτους ανθρώπους. Μια βόλτα στην πόλη εξάλλου θα σας πείσει για τα γραφόμενά μου και για το γεγονός πως αυτή η υπερ-συγκέντρωση νοητικής ανικανότητας δεν μπορεί παρά να έχει αρνητικό αντίκτυπο και σε εμάς τους απλούς, καθημερινούς, ιδιαιτέρως ευφυείς ανθρώπους.
Όλοι αυτοί λοιπόν που χρησιμοποιούν τον εγκέφαλό τους ως έρμα για να μην παίρνει ο αέρας το κεφάλι τους, διαβρώνουν και καταστρέφουν συστηματικά την δική μας ζωή. Ας μη γελιόμαστε: Η μάστιγα της επάρατης βλακείας δεν περιορίζεται μόνο στον κύκλο των αγνώστων αλλά επεκτείνεται και στους γνωστούς, στους φίλους ακόμα και στους συγγενείς. Σε αυτό το γεγονός μάλιστα οφείλεται και η ιδιαίτερη αρνητική επίδραση που αναφέραμε πιο πάνω, αφού κανείς δεν πιστεύει ή δεν θέλει να πιστέψει πως ο συνάνθρωπός του είναι γνησίως βλάκας, ένας βλάκας με περικεφαλαία που περιφέρεται ως άχθος επί της Γης. Αυτή η άρνηση αντίληψης της πραγματικότητας (κυρίως για λόγους συμπόνιας θέλω να πιστεύω) μας φέρνει κάθε φορά προ εκπλήξεων μιας και δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως το ίδιο άτομο είναι «ικανό» για συνεχόμενες πράξεις ανόθευτης ηλιθιότητας. Κάθε φορά με νουθεσίες και συμβουλές τον φέρνουμε στο σωστό δρόμο μόνο και μόνο για να κυλιστεί στο βούρκο της ανοησίας την επόμενη κιόλας στιγμή, και εμείς να απογοητευτούμε για όλη την ενέργεια που ξοδέψαμε, τις ελπίδες που εναποθέσαμε και το χρόνο που χάσαμε μαζί του αλλά και να υποστούμε τις άμεσες συνέπειες που έχει η βλακεία επάνω μας. Όμως ποιος μπορεί να αντισταθεί σε αυτά τα μάτια, τα μεγάλα και στρογγυλά (σαν του ροφού) όταν μας κοιτάνε με απορία και μας ρωτάνε για το ποιο είναι το λάθος και μας ενημερώνουν ταυτόχρονα ότι όλα έγιναν σωστά και στο κάτω-κάτω το λάθος είναι δικό μας… Ο Ηλίθιος είναι και αξιωματικά αλάνθαστος.
Το αποτέλεσμα λοιπόν όλων αυτών μπορεί να συνοψιστεί σε μια παρομοίωση: Στη δημοκρατία των τυφλών, ο μονόφθαλμος θα πάρει τα … μου !
Για χρόνια τώρα το βλέμμα κενό,
Στυλωμένο σε σκέψεις μακρινές.
Προσπερνα τις εικόνες, το πληγώνουν.
Αποφεύγει τα όνειρα.Δεν κράτησαν ποτέ
Πολύ μικρό για να ζει με αναμνήσεις
Πολύ μεγάλο για εφηβικές επιθυμίες
Πλανάται κάπου ανάμεσα χαμένο
Πολύ νωρίς, πολύ αργά, λες κι έχει σημασία.
Γι’ άλλη μια φορά βαραίνει, κουρασμένο
Γι’ άλλη μια φορά σκοτώθηκε η ώρα
Στο παράθυρο διακρίνει φώς, ξεμένει από νύχτα
Μην έχοντας που να πιαστεί, και πάντα άδειο
Σβήνει και πάλι, καρφωμένο στο κενό.
Και πάλι ματωμένο.
Καληνύχτα σας
Το αμάξι άρχισε σταδιακά να κόβει ταχύτητα μέχρι που ακινητοποιήθηκε εντελώς. Λίγο μπροστά του, στη μέση του δρόμου ήταν ξαπλωμένο ένα γατάκι. Δεν πρέπει να ήταν πάνω από 2 μηνών, πανέμορφο και κατάμαυρο με μεγάλα εκφραστικά μάτια, έμοιαζε να απολαμβάνει ευτυχισμένο τον ήλιο του πρωινού . Ο οδηγός, γύρω στα τριάντα, φαίνονταν εξαιρετικά βιαστικός. Μάλλον πήγαινε στη δουλειά. Μαρσάρισε δύο τρείς φορές μα το γατάκι καθότανε και κοίταζε το αυτοκίνητο ατάραχο.
Η πίεση πάνω στο φρένο μειώθηκε και το αυτοκίνητο άρχισε να τσουλάει στην κατηφόρα. Το γατάκι άρχισε να χάνεται κάτω από τον προφυλακτήρα και στη συνέχεια το κατάπιε ο τεράστιος όγκος του αμαξιού. Το αμάξι συνέχισε να κατηφορίζει και το γατάκι συνέχισε να παραμένει ακίνητο, μα κάπου στο ενδιάμεσο τρόμαξε και προσπάθησε να τρέξει προς τα δεξιά. Η ρόδα, γιγαντιαία σε μέγεθος μπροστά στο άμοιρο πλασματάκι, το πέτυχε, το αιχμαλώτισε πάνω στην άσφαλτο και περισσότερα απο εφτακόσια κιλά πέρασαν απο πάνω του. Οι αναρτήσεις και η αναισθησία του νέου έκαναν καλά την δουλειά τους και έτσι συνέχισαν την πορεία τους παρέα, με ολοένα και αυξανόμενη ταχύτητα δείχνοντας να μην έχουν καταλάβει τι είχε συμβεί.
Πίσω στην κρύα άσφαλτο ένα γατάκι κυλιότανε, σφαδάζοντας από τους πόνους καθώς αργοπέθαινε, πριν καν αρχίσει να γνωρίζει την ζωή. Στην γωνία του πεζοδρομίου αυτή η σκηνή αποθανατίζονταν. Καταγράφονταν στο μυαλό ενός αυτόπτη μάρτυρα, στα τρομαγμένα μάτια ενός κοριτσιού μόλις εφτά χρόνων, που δεν τολμούσε να πλησιάσει το γατάκι. Σαστισμένη, ακινητοποιημένη απο τον φόβο, συνέχισε να το κοιτάζει να αργοσβήνει, αδυνατώντας να καταλάβει την σκληρότητα του ανθρώπου που μόλις είχε καταστρέψει μία ζωή. Δύο μάτια έσβηναν. Δύο μάτια συνέχιζαν να κατηφορίζουν αδιαφορώντας. Και δύο μάτια θα έμεναν στιγματισμένα για πάντα.
Τα χρόνια πέρασαν και η μικρή Κατερινούλα μεγάλωσε και άλλαξε πολύ. Από εκείνη, τη μακρινή, ειρωνικά ηλιόλουστη μέρα όμως της είχε μείνει μία ασυνηθιστη ευαισθησία για τη ζωή. Αθεράπευτα ρομαντική, οδηγούσε χαμένη στις σκέψεις της όπως συνήθιζε, όταν στο κέντρο της λεοφόρου είδε την ιστορία να επαναλαμβάνεται. Ένα κατάμαυρο γατάκι ήταν ξαπλωμένο τεμπέλικα στο μέσον της λωρίδας. Θα μπορούσε να το έχει αποφύγει εύκολα, αλλάζοντας λωρίδα, μα είχε δει, και δεν είχε ξεχάσει, τι καταστροφή μπορούσε να προκαλέσει η αδιαφορία των ανθρώπων. Άναψε τα αλάρμ και έκοψε ταχύτητα. Το αμάξι πλησίασε το γατάκι προσεκτικά και όταν η Κατερίνα είδε ότι ο μαύρος μπόμπιρας δεν είχε καμία πρόθεσε να σηκωθεί, σταμάτησε εντελώς και βγήκε έξω.
Πλησίασε προσεκτικά, για να μην το τρομάξει, έσκυψε από πάνω του και το χάιδεψε. Το πήρε στην αγκαλιά της, και αυτό έκλεισε σφιχτά τα μάτια του και άρχισε να γουργουρίζει ευτυχισμένο, ανταποκρινόμενο στα χάδια της. Με μία γρήγορη ματιά διαπίστωσε ότι δεν ήταν πληγωμένο πουθενά και χαμογέλασε.
«Γεία σου, είμαι η Κατερίνα» του είπε χαρούμενα. Έσκυψε στο κοντά στο κεφάλι του και πολύ πολύ σιγά του ψιθύρισε:
«Έισαι ένα πανέμορφο και πολύ τυχερό γατάκι. Θα ζήσεις μία μεγάλη ζωή και θα φέρεις καινούρια ζωή στον κόσμο. Πρέπει όμως να μάθεις να είσαι λιγάκι πιό προσεκτικό.» Και με το υπέροχο αυτό πλασματάκι να γουργουρίζει και να τεντώνεται στην αγκαλιά της, προχώρησε προς το πεζοδρόμιο.
Το Κατερινάκι δεν πρόλαβε να δει τι το χτύπησε. Δεν πρόλαβε να αναρωτηθεί για ποιό λόγο ο μοτοσυκλετιστής είχε επιλέξει να περάσει ένα σταματημένο αυτοκίνητο από τα δεξιά. Όλα γύρω της θόλωσαν αστραπιαία. Οι ήχοι της λεοφόρου άρχισαν να ακούγονται τρομερά μακρινοί. Λένε ότι καθώς ξεψυχούν οι άνθρωποι, όλη τους η ζωή περνάει μπροστά από τα μάτια τους. Μα το μόνο που πρόλαβε να δεί η Κατερινούλα ήταν ένα μαύρο γατάκι να τρέχει τρομαγμένο προς το πεζοδρόμιο.
