Αποχαρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει

Αποχαιρέτα την διότι δύσκολα ξανά θα τη δεις. Κούνησε το μαντήλι σου, σκούπισε το καυτό δάκρυ που κυλάει στο μάγουλο και κράτα στη μνήμη σου βαθειά την όμορφη αυτή εικόνα.

Αρχικά ήθελα να γράψω για το όνειρο των ελληνικών ομάδων να παίξουν στα ευρωπαϊκά γήπεδα και για το δικό μας όνειρο να δούμε επιτέλους καλούς παίκτες να φορούν τη φανέλα της αγαπημένης μας ομάδας. Δυστυχώς όμως αυτό το όνειρο τελείωσε νωρίς και με άσχημο τρόπο: ο αποκλεισμός από τα ευρωπαϊκά γήπεδα (αποκλεισμός ακόμα και της ελληνικής εθνικής ομάδας, της Πρωταθλήτριας Ευρώπης) μας έριξε από το κρεβάτι του ύπνου και σπάσαμε τη μούρη μας στο σκληρό πάτωμα. Μεγάλη η στεναχώρια τόσο για τον «εγκλεισμό» στις ελληνικές αλάνες όσο και για την τραυματισμένη υπερηφάνεια που έχει ματώσει τόσο πολύ.

Τελικά όμως, λίγο πριν πάρω την τελική μου απόφαση για το περιεχόμενο του κειμένου (κάπου εκεί στο 120 λεπτό) και κάτω από τεράστια ψυχολογική πίεση, αποφάσισα να γράψω για τον αποκλεισμό της Γερμανίας στο παγκόσμιο κύπελλο… Ως γνήσιος γερμανόφιλος ακόμα σφαδάζω στο πάτωμα από τους λυγμούς και την ανείπωτη δυστυχία. Δεν μπορεί να το χωρέσει το μυαλό κανενός μπυρο-λάτρη και εραστή των λουκάνικων, πώς αυτοί που το μόνο που ξέρουν να κάνουν καλά είναι να χτενίζονται για να «γράψουν» όμορφα στην τηλεόραση τη στιγμή που σπάζουν τα πόδια του αντίπαλου παίκτη, κατάφεραν να αποκλείσουν τα ανίκητα «πάντσερ». Κύριε Λίνεκερ, μας είχατε πει πως το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που το παίζουν δυο ομάδες και στο τέλος νικάνε οι Γερμανοί, γιατί αφήσατε να πληγωθούμε τόσο;

Τυφλωμένος λοιπόν από το μίσος μου για την άδικη κατάληξη του αγώνα και διψώντας για εκδίκηση, φωνάζω τόσο δυνατά ώστε να ακουστώ στα γήπεδα της Γερμανίας : “Allez les Bleux!”