Η Φωτογραφία γιορτάζει στην Θεσσαλονίκη

Εικόνες από ολόκληρο τον κόσμο πλημμυρίζουν και ομορφαίνουν αυτές τις μέρες την πόλη της Θεσσαλονίκης.

Ο λόγος για την 19^η Διεθνή φωτογραφική συγκυρία, που λαμβάνει χώρα στην συμπρωτεύουσα αυτόν τον καιρό, με πάρα μα πάρα πολλές εκθέσεις σε ολόκληρη την πόλη. Μάλιστα φέτος η Φωτοσυγκυρία, γίνεται ταυτόχρονα με την Biennale που περιλαμβάνει Portfolio Reviews στην φωτογραφία, από διεθνείς και γνωστούς στον χώρο κριτές. Τα δύο αυτά γεγονότα, έχουν ουσιαστικά μεταμορφώσει την πόλη μας και αποτελούν ένα καλό λόγο να ξεκουνηθούμε από τα σπίτια και τις καρέκλες των φοιτητικών στεκιών.

Όπου και να πάμε, πριν και μετά το μεσημεριανό μας καφεδάκι, έχουμε την ευκαιρία να δούμε κάποια έκθεση, αφού τα κέντρα που τις φιλοξενούν είναι απλωμένα σε ολόκληρη την Θεσσαλονίκη, ενώ νέες εκθέσεις εγκαινιάζονται καθημερινά.

Μεταξύ άλλων, φιγουράρει στο Ολύμπιον, στην Αριστοτέλους, μία έκθεση με Διεθνώς βραβευμένα έργα, η οποία αν και θα ξενίσει λίγο τους λάτρεις της κλασικής καλλιτεχνικής φωτογραφίας, θα καταφέρει να σας δώσει μία ιδέα, για το νέο ρεύμα που τείνει να επικρατήσει στον χώρο.

Σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να επισκεφθείτε την καταπληκτική έκθεση με τίτλο «Καπνομάγαζα» από τον Καμίλο Νόλλα, στο Λουτρό Μπέη Χαμάμ στην πλατεία Αριστοτέλους, με φωτογραφίες από παλιά ελληνικά εργοστάσια καπνού.

Μην ξεχάσετε να περάσετε και από την παραλία για να ρίξετε μία ματιά στην πάρα πολύ καλή έκθεση δρόμου των γιατρών χωρίς σύνορα.

Αναλυτικούς, οδηγούς για τις εκθέσεις μπορείτε να προμηθευτείτε από το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, ενώ καλό θα ήταν να ρίξετε και μία ματιά στην επίσημη ιστοσελίδα της συγκυρίας: www.photobiennale.gr όπου μεταξύ των άλλων θα βρείτε και ένα κατάλογο με τις 34 εκθέσεις που μπορείτε να επισκεφθείτε.

Καλή μας διασκέδαση λοιπόν

H ΛΗΣΤΕΙΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ!

Λύσσαξαν πάλι τα κανάλια με το θέμα της ληστείας κατά την οποία κλάπηκαν δύο εκατομμύρια Ευρώ.

Μιλάμε φυσικά για την ληστεία κατά την οποία δύο τύποι, φόρεσαν στολές ειδικών φρουρών, έπιασαν ένα τρίτο τύπο που συνόδευε την χρηματαποστολή και τον έβαλαν στο θωρακισμένο όχημα. Αμέσως, αμέσως μου γεννάται η απορία σχετικά με το γιατί ξοδεύουν τόσα λεφτά για να θωρακίσουν αυτές τις κινούμενες μάζες, αφού τελικά το μόνο που χρειάζεσαι για να μπεις μέσα είναι ένας καλός ράφτης στην γειτονιά σου. Άσε που αν οι επόμενοι ληστές αντί να το ληστέψουνε, κλειστούνε μέσα, θέλω πάρα πολύ να δω πως θα τους βγάλουν.

Τον έβαλαν λοιπόν έλεγα στο θωρακισμένο και μετά τον υποχρέωσαν να υποχρεώσει τον οδηγό (ή κάτι τέτοιο, το Chain of command δεν το έκαναν και πολύ σαφές στις Ηδύς-εις) , να ακολουθήσει το δικό τους όχημα, τους ξεμονάχιασαν, και στη συνέχεια τους πήρανε τα λεφτά και το κολατσιό τους και εξαφανίστηκαν με ένα τρίτο όχημα, και από τότε, ακούγεται, δεν έχουν πάρει ούτε ένα τηλέφωνο, τα γαϊδούρια.

Το τι ακούσαμε δεν λέγεται. Αναλύσεις επί των αναλύσεων, 65 λεπτά διασημότητας την ώρα για τους περίφημους δράστες. Διθυραμβικές κριτικές από τους δημοσιογράφους, με χαρακτηρισμούς όπως «Κινηματογραφική Ληστεία» (οι αρχές έχουν ήδη ειδοποιηθεί και καταζητούν εκτός από τους δύο δράστες και μία καρέκλα σκηνοθέτη), «Ληστεία Χολιγουντιανών διαστάσεων» (δε ξέρω τις ακριβείς διαστάσεις του Hollywood, αλλά φημολογείται ότι μικρό δεν το λες), μέχρι και το κορυφαίο «Η ληστεία της χρονιάς»!

Δεν πάμε καθόλου μα καθόλου καλά. Βαθμολογούμε τα εγκλήματα και βραβεύουμε το καλύτερο με τιμητικούς τίτλους. Σκεφτόμουν παλιότερα να γράψω μία ιστορία για έναν εγκληματία ο οποίος είχε ως μοναδικό κίνητρο την δόξα. Το είχα απορρίψει θυμάμαι για δύο λόγους. Ό πρώτος είναι ότι διαπίστωσα πως είχα δει κάτι παρόμοιο σε δεκάδες ταινίες. Ό δεύτερος; Τις είχα θεωρήσει όλες υπερβολικές!

Και όμως, να ‘μαστε εδώ, εν έτει 2007 να αξιολογούμε τα πιο επιτυχημένα εγκλήματα, και μετά να αγωνιούμε: Θα είναι άραγε τελικά αυτή η ληστεία της χρονιάς, ή θα πεταχτεί δέκα γύρους πριν το τέλος κανένας μάγκας από τα pit stop και θα κλέψει τον τίτλο; Αγωνία για το ακροατήριο και πρόκληση για τους εγκληματίες να βγάλουν από το μανίκι τους καλύτερούς τους άσους (αυτούς που είχαν κλέψει από το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι στην αρχή της καριέρας τους).

Δεν ξέρω τι ακριβώς έχουν μέσα στο κεφάλι τους οι συντάκτες των δελτίων τύπου, αλλά υποθέτω ότι πίσω από αυτά κρύβεται ένα πολύ σκιώδες σχέδιο. Θα κάνουν τους ληστές υπερήρωες! Θα μεταδώσουν σε όλη την Ελλάδα την αίσθηση ότι πίσω από το συγκεκριμένο κόλπο κρύβονται κάποια σατανικά ιδιοφυή, πολυμήχανα αλλά και πανούργα πλάσματα (αλήθεια ποιος θα σκεφτόταν να χρησιμοποιήσει καμουφλάζ - λέγε με στολή - και να αλλάξει και όχημα; Καλά εντάξει, εκτός από τα μερικά εκατομμύρια επίδοξων σεναριογράφων και τις λίγες χιλιάδες χαμαιλεόντων που έτσι κι αλλιώς είναι είδος υπό εξαφάνιση).

Αφού χρισθούν λοιπόν Εγκληματίες Της Χρονιάς (Ουάου!), θα προκύψει το δίλημμα. Να παραδοθούν στην αστυνομία και να χάσουν τα λεφτά; Ή να παραμείνουν κρυμμένοι και να χάσουν την δόξα; Ασφαλώς και θα επιλέξουν το πρώτο και θα βγάλουν πολλαπλάσια χρήματα από τις φωτογραφήσεις στα Lifestyle περιοδικά. Έτσι λοιπόν θα τους πιάσουμε.

Το θέμα είναι κύριοι ότι πλέον δεν ενημερώνουμε για τα εγκλήματα. Τα αναπαριστούμε, τους δίνουμε ζωή, τους δίνουμε αξία, και όλα αυτά σε δημόσιο επίπεδο. Ανταμείβουμε και ενισχύουμε τις πράξεις των εγκληματιών κάθιστώντας τους έτσι ακόμη πιο επικίνδυνους. «Σιγά μωρέ», θα πουν πολλοί. «αυτό περίμεναν οι εγκληματίες για να γίνουν επικίνδυνοι;». Ναι κύριοι αυτό περίμεναν, διότι ταυτόχρονα με τον εκθειασμό της ικανότητας των ληστών, προβάλλεται και η ανικανότητα των ιθυνόντων να αποτρέψουν τέτοια περιστατικά. Δε χρειάζεται να μαθαίνω ούτε εγώ, ούτε τα μικρά μου αδέρφια, ούτε ο εξαθλιωμένος, ούτε ο αλαζόνας πολίτης, ούτε κανείς πόσο εύκολο είναι να διαπράξεις ένα έγκλημα σήμερα χωρίς να υποστείς τις συνέπειες. Μη μας βάζετε σε πειρασμό λέμε!

Προχωράμε δυναμικά μπροστά στην εγκατάλειψη κάθε ηθικής αξίας λοιπόν για χάρη της ακροαματικότητας. Σε λίγο θα καταντήσουμε να έχουμε τον βιασμό της χρονιάς, τον ξυλοδαρμό διαστάσεων Big Mac, και το Nobel δολοφονίας ( Συνήθως για δολοφονίες που έχουν γίνει με χρυσή σφαίρα. Οι τσαπατσούληδες θα παίρνουν το χρυσό βατόμουρο) . Και την ίδια ώρα που ο φτωχός πατέρας θα νιώθει τον πόνο να καίει κάθε εκατοστό της ύπαρξής του, ακούγοντας σε μια τηλεορασούλα να χαρακτηρίζουν ως «Βιασμό της Χρονιάς» την κτηνωδία που κατέστρεψε την ζωή της κόρης του, οι εν λόγω ληστές θα απολαμβάνουν την «ενημέρωση» για τις πράξεις του «συναδέλφου» τους, στην καινούρια πλάσμα οθόνη, που θα έχουν πάρει με τα κλοπιμαία της βραβευμένης τους ληστείας, σκεφτόμενοι αν θα μπορούσαν να σκαρώσουν έναν πιο επιτυχημένο βιασμό και να κλέψουν το βραβειο...

Περαστικά μας

Ανταγωνισμός και μετριοπάθεια

Το 43λεπτο βιντεάκι «Schoolwave» αναφέρεται στο πολύ καλό φεστιβάλ σχολικών συγκροτημάτων που γίνεται κάθε χρόνο στην Αθήνα. Δεν είναι ντοκιμαντέρ, παρά κάλυψη των μαθητικών συναυλιών και 10 συνεντεύξεις. Ουσιαστικά ένα μέσο προώθησης του φεστιβάλ.

Αυτό το βιντεάκι, λοιπόν, ανταγωνίστηκε το δικό μας «Φύλλο Πορείας» (βλέπε πιο κάτω) στα ίσα. Είχαμε τον ίδιο κόσμο, οι θεατές γέλασαν το ίδιο και οι συζητήσεις που ακολούθησαν ήταν εξίσου ενθουσιώδεις. Χάσαμε για λίγες ψήφους, λοιπόν, το βραβείο κοινού από το «Schoolwave».

Το κακό της υπόθεσης όμως δεν είναι ότι το χάσαμε εμείς. Άλλωστε την αξία του δικού μας ντοκιμαντέρ ως οπτικοακουστικού έργου την έχω επισημάνει και σε προηγούμενά μου post. Μηδαμινή.

Το κακό είναι ότι μαζί με το δικό μας έχασαν και άλλα 100 και βάλε ντοκιμαντέρ που διαγωνίστηκαν για αυτό το βραβείο. Καλά ντοκιμαντέρ, κακά ντοκιμαντέρ, αλλά ΗΤΑΝ ντοκιμαντέρ. Και αυτό είναι το θλιβερό της υπόθεσης. Ότι ο κύριος που με βλέπετε επάνω να συνομιλώ, αλλά και ο διπλανός του, θα δηλώνουν «βραβευμένοι στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης» δημιουργοί, χωρίς όμως καν να έχουν φτιάξει ντοκιμαντέρ.

Και δεν θέλετε να αναφερθώ στην αντιμετώπισή τους όταν κέρδιασαν το βραβείο κοινού...
Μετριοπάθεια στο... φουλ!

(Το παραπάνω βίντεο είναι από τη συζήτηση μετά τη δεύτερη ημέρα παρουσίασης του «Φύλλου Πορείας».)