Μετά λοιπόν την ξαφνική αποχώρηση του Γείτωνα από το μπλογκ, δεν υπάρχει πλέον νόημα να το διατηρούμε ζωντανό, παρά μόνο ως αρχείο των όσων γράφτηκαν εδώ μέσα. Ευχαριστώ πολύ και το Γείτωνα και τον Ισοβίτη (φυσικά δεν προβαίνω σε υπαινικτικές διακρίσεις στις ευχαριστίες μου) για όλα αυτά που είπαμε, είδαμε, ακούσαμε και γράψαμε εδώ και υπόσχομαι πως οι μπλογκόδρομοι θα συνεχίσουν να περπατώνται και από εμένα. Εις το επανειδείν...
Έφυγα.
Ο ευκολότερος τρόπος να δημοσιεύσεις κάτι σήμερα, είναι αυτός που ήταν και πριν από δύο χρόνια. Τα blogs.Όταν ξεκίνησα στο Τριαγώνια, είχα σκοπό να δημοσιεύσω μία σειρά από αφιερώσεις σε ένα αγαπημένο πρόσωπο του παρελθόντος.
Ισοβίτη ήσουν δίπλα μου κάθε λεπτό αυτής της προσπάθειας (και ξέρω ότι θα συνεχίσεις να είσαι) χωρίς να προσπαθείς να με χρησιμοποιήσεις για να αποκομίσεις προσωπικά οφέλη. Σε ευχαριστώ γι' αυτό και με συγχωρείς που φεύγω έτσι απότομα. Είμαι βέβαιος ότι θα καταλάβεις.
Αν κάποια στιγμή στο μέλλον αποφασίσω να ξαναχρησιμοποιήσω την ευκολία των blogs γι' αυτόν τον σκοπό, θα με βρείτε
στα Σταυροδρόμια όπου θα βρείτε και παλιότερες αναρτήσεις που είχα κάνει εδω
ή
στους Ονειρότοπους
Μέχρι τότε... Αντίο κι ευχαριστώ για τα ψάρια.
Γείτων
Όταν, μαζί με το Γείτωνα, μας πρωτοπροσέγγισε ο ζωγράφος Μισέλ Καλλιγιάννης, δεν ενθουσιαστήκαμε απλώς που θα βιντεογραφούσαμε το πορτρέτο της ζωής του. Θα ήταν μία βιντεογραφία με περιεχόμενο έναν άνθρωπο που ο τρόπος ζωής του αποτελεί υπόδειγμα λιτότητας, μετριοφροσύνης και δημιουργίας. Αν και το ντοκιμαντέρ δεν ολοκληρώθηκε ακόμη, μιας και ο ζωγράφος μετακόμισε μόνιμα στην Αθήνα, μοντάραμε το παραπάνω μουσικό δίλεπτο με αφορμή μια έκθεσή του στην Αθήνα. Ευκαιρίες τέτοιες δεν προκύπτουν συχνά. Ειδικά όταν αυτές είναι συνδυασμένες με περιεχόμενο που μιλά από μόνο του σε υψηλούς τόνους ανθρώπινης καλλιτεχνικής αισθητικής. Σε ευχαριστούμε, Μισέλ. Περιμένουμε να επιστρέψεις για να ολοκληρώσουμε την προσωποβιντεογραφία σου.
Όλα ξεκίνησαν τον Απρίλη του 2007. Τότε που, με αφορμή ένα τηλεοπτικό σποτ που έφτιαξα για ένα κλαμποπάρτι, ο ιδιοκτήτης του www.foititelia.gr μού ζήτησε να φτιάξω σποτ που να διαφημίζουν το site του.
Ένα τηλεφώνημα στον Γείτωνα ήταν αρκετό για να ξεκινήσουμε συζητήσεις και ιδέες για τηλεοπτικά σποτ - σκετς, με φόρμες που συναντούμε σε διαφημίσεις κινητής τηλεφωνίας. Και κυρίως, για να προσπαθήσουμε να μετατρέψουμε τους απίστευτους πρωταγωνιστές μας, Φαίδωνα και Νένι, σε μασκότ του site.
Η πρώτη καμπάνια βγήκε στον αέρα της Μυτιλήνης με τρία σποτ (Παιχνίδια, Forum, Online παραγγελίες), με απλή σκηνοθεσία αλλά έξυπνα σενάρια. Εδώ οφείλω να πω πως περιόρισα αρκετά τις ιδέες του Γείτωνα λόγω έλλειψης εμπειρίας με αποτέλεσμα απλή, βασική σκηνοθεσία και μοντάζ.
Η δεύτερη όμως καμπάνια (Πεσμένοι, Δύο κλικ) άλλαξε ριζικά. Η κάμερα έγινε πιο ελεύθερη και το μοντάζ πιο δυναμικό.
Στο βίντεο παραπάνω μπορείτε να παρακολουθήσετε τα 5 τηλεοπτικά σποτ (για τα υπόλοιπα κάντε κλικ στο κουμπί δίπλα στο play για να εμφανιστεί η λίστα).
Λέσβος. Ίδιο πλατανόφυλλο καταμεσής του πελάγους. Ένα νησί όπου ο λαϊκός ζωγράφος Θεόφιλος περπάτησε, ζωγράφισε, άγγιξε, γνώρισε. Οι δρόμοι του Θεόφιλου, ακόμη και τόσα χρόνια μετά, έχουν κρατήσει τη ζωντάνια τους. Και τα παιδιά είναι εδώ για να τους ζωντανέψουν ακόμη περισσότερο. Καλοκαίρι και φθινόπωρο του 2007. Ο Πολιτιστικός Όμιλος «Στέγη Θεόφιλου» διοργανώνει καλλιτεχνικά εργαστήρια για παιδιά. Μουσική, πηλοπλαστική, θέατρο και ζωγραφική τα προκαλούν να δημιουργήσουν έργα με τη βοήθεια των καθηγητών τους. Ένα τρίτο μάτι, η κάμερα του ντοκιμαντέρ, καταγράφει τα βλέμματα των παιδιών. Τη θέλησή τους για δημιουργία και τα βήματά τους πάνω στους ίδιους δρόμους. Τους δρόμους του Θεόφιλου.
Τα γυρίσματα έγιναν το καλοκαίρι του 2007. Δείτε πιο πάνω ολόκληρο το ντοκιμαντέρ, διάρκειας 18 λεπτών. Για το trailer και περισσότερες πληροφορίες, δείτε το προηγούμενο post. Καλή προβολή!
Όταν έχεις πλέον ολοκληρώσει ένα βιντεογραφικό έργο, όσο μικρό, μεγάλο, σημαντικό ή ασήμαντο κι αν είναι αυτό, περνάς από διάφορες φάσεις:
Αρχικά το βλέπεις κάθε μισή ώρα, σιγοψιθυρίζοντας εκφράσεις με το γενικό νόημα «τι έκανα πάλι ο πούστης».
Έπειτα το σιχαίνεσαι. Δεν θέλεις να το δεις για πολύ καιρό, χρειάζεσαι μια μορφή αποτοξίνωσης.
Η λαχτάρα επανέρχεται όταν πλέον πρόκειται να το δει πολύς κόσμος, κατά προτίμηση ένα μεγάλο κοινό σε αίθουσα ενός φεστιβάλ...
Αυτό ακριβώς που συνέβη πέρυσι με το «Φύλλο Πορείας».
Φέτος όμως τα πράγματα άλλαξαν προς το (πολύ) καλύτερο.
Μαζί με τον Αλέξανδρο και το Γείτωνα και φυσικά τον πανταχού παρόντα Στρατή. Από τον Ιούνιο μέχρι τον Οκτώβριο, σε γυρίσματα κάτω από καύσωνες, αλλεργίες και πολύ κέφι. Γυρίζοντας τη Λέσβο και καταγράφοντας παιδικές φατσούλες να τρελαίνονται για τα καλλιτεχνικά εργαστήρια.
Υ.Γ. Έφτιαξα αυτό το τρέιλερ χθες. Το ντοκιμαντέρ θα προβληθεί το Μάρτιο στο 10ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Κάποια στιγμή θα το ανεβάσω και ολόκληρο (18 λεπτά) στο Google Video. Και, ναι, είμαι ένας πολύ ευτυχής βιντεογράφος...
Υ.Γ. 09/02/08: Μόλις έμαθα ότι το ντοκιμαντέρ απορρίφθηκε από το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, χωρίς αιτιολόγηση. Εάν μάθω λέπτομέρειες, θα επανέλθω.
