Ενός λεπτού σιγή...

Πορτοκαλί και κίτρινες γλώσσες τρέχουν με μανία. Μαυρισμένα δάση. Ο ήλιος σήμερα δεν βγήκε στην Πελοπόννησο. Οργή, θλίψη, για άλλη μία φορά δεν ξέρεις τι να γράψεις και αισθάνεσαι τόσο αδύναμος ακόμη και να σκεφτείς. Θέλεις να την ονομάσεις «φυσική καταστροφή», μπας και βρεις ένα στήριγμα, ένα άλλοθι. Ξέρεις ότι δεν είναι. Σωπαίνεις και ανοίγεις την τηλεόραση. Μετρούν νεκρούς. Την ξανακλείνεις. Εσύ θα συνεχίσεις τη ζωή σου. Τα χωριά εκεί κάτω όμως δεν υπάρχουν πια. Ενός λεπτού σιγή, μιας ολόκληρης χώρας πένθος.
.-

Όταν χαράζει

Είναι δύσκολο να βρεις λέξεις για κάτι που αγάπησες τόσο πολύ τις τελευταίες ημέρες.
Ελπίζω οι εικόνες να μιλούν από μόνες τους.

Όταν χαράζει. Γιάννης Αγγελάκας - Θανάσης Παπακωνσταντίνου.
Με το Γείτωνα και την Έλενα.

Σε αναμονή...

Σε λίγες ώρες χιλιάδες ρέουσες φωτογραφίες θα γεμίσουν αυτό εδώ το blog. Δύο ημέρες βιντεογράφησης παρέα με το Γείτωνα και τη συμπρωταγωνίστρια (ανώνυμη ακόμη) και πολλές πολλές ώρες δεσίματός τους με γλυκούς καφέδες και προφιτερόλ. Σε λίγες ώρες το πιο όμορφο βίντεο θα στολίσει το ξεχασμένο αυτό μπλογκάκι.

Σε αναμονή...

In a brave new world

Καλοκαιράκι, 25 Ιουλίου και βρισκόμαστε στην τελική ευθεία για τον δεκαπενταύγουστο. Καθώς η θερμοκρασία κοντεύει να αγγίξει τους 40 βαθμούς Κελσίου υπό σκιάν, η πόλη της Μυτιλήνης έχει μείνει χωρίς ρεύμα για τρίτη συνεχή φορά τις τελευταίες 24 ώρες!

Όλα αυτά ένα μήνα μετά τις υποσχέσεις των αρμοδίων περί της έλευσης μίας νέας ηλεκτροπαραγωγικής μονάδας στο νησί της Λέσβου, η οποία φυσικά δεν ήρθε ποτέ. Η κατάσταση είναι τραγική, καθώς οι τοπικές εφημερίδες εναποθέτουν τις τελευταίες τους ελπίδες για ηλεκτροδότηση της πόλης στον άνεμο και την Αιολική ενέργεια. Πράγματι διαβάσαμε στο "Εμπρός" πριν από λίγες μέρες ότι η πόλη κινδυνεύει να βυθιστεί στο σκοτάδι, εκτός και αν φυσήξουν άνεμοι οι οποίοι θα θέσουν σε λειτουργία τις 3 ανεμογεννήτριες που διαθέτει η πόλη. Κούνια που τους κούναγε φυσικά, αφού οι δημοσιογράφοι της εν λόγω φυλλάδας πρέπει να ήταν πολύ απασχολημένοι με την αλιεία νέων κουτσομπολιών για να ανοίξουν τα στραβά τους και να δουν ότι και οι 3 ανεμογεννήτριες για τις οποίες είχαμε πληρώσει, είναι πλέον σπασμένες και ακόμα και φυσικά δε πρόκειται να ξαναλειτουργήσουν. Βλέπετε κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να τις συντηρήσει...

Εμείς εδώ στο Τριαγώνια θέλουμε να συγχαρούμε τον "κύριο" Γιακαλή, δήμαρχο της πόλης, ο οποίος κατάφερε το πρώτο καλοκαίρι της δημαρχίας του να κάνει την πρωτεύουσα του τρίτου μεγαλύτερου νησιού στην Ελλάδα να θυμίζει την παλαιολιθική εποχή. Άμοιρε Einstein να ήξερες πόσο υποτιμούσες την ανθρώπινη ηλιθιότητα όταν έλεγες ότι χρειαζόμαστε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο για να επιστρέψουμε στην εποχή που θα πολεμάμε με πέτρες και ξύλα. Τελικά το μόνο που χρειαζόμαστε είναι να βάλουμε τα σωστά άτομα στις σωστές διοικητικές θέσεις!

Κρίμα για την ΔΕΗ της Λέσβου, που αδυνατεί να κάνει τη δουλειά της, κρίμα για τον δήμαρχο και τους λοιπούς ιθύνοντες που αδυνατούν να την πιέσουν να την κάνει, κρίμα και για τους "δημοσιογράφους" του νησιού που προσπαθούν να μας ενημερώσουν ενώ δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Ακόμα πιο κρίμα για όσους επιλέξουν το νησί της Λέσβου για τις φετινές τους διακοπές.

Τα συλλυπητήριά μου.

Όλα τελειώσαν (2003)

Ή και... όλα αρχίσαν! Με μία κοπάνα στην τρίτη λυκείου και την πρώτη απόπειρα ψηφιακού μοντάζ με το Movie Maker. Τελικό αποτέλεσμα ένα ντουέτο - βιντεοκλίπ, καταχωνιασμένο κάπου ανάμεσα στα τελευταία της εφηβείας και τα πρώτα του έρωτα.

30 απαντήσεις

1)Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Η καθημερινότητά μου


2)Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Τίποτα


3)Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Οι παραπάνω 7 λέξεις δε συντάσσουν ερώτηση (τι διάολο, αγράμματος τις έγραψε κι αυτές;)


4)Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Ότι είναι δικός μου


5)Το βασικό ελάττωμά σας;
Χάνω πολύ χρόνο με μαλακίες (αλλιώς δε θα ήμουν εδώ τέτοια ώρα)


6)Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Στα λάθη της φύσης


7)Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με τον γιο μου


8)Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Τώρα για να είμαι in στον κόσμο των βλαμμένων bloggers πρέπει να απαντήσω η Αμαλία;;;


9)Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Οι σπουδές


10)Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Ο Γιος κ τα εγγόνια μου


11)Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Να μη μιλάει αν δεν έχει κάτι ολοκαίνουριο να πει


12)... και σε μια γυναίκα;
Να μη μιλάει. Αφου δεν έχει κατι ολοκαίνουριο να πει...


13)Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Ο Γιός μου


14)Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
δε σφυρίζω στο ντους (είναι πολυ δυσκολο να σφυρίξεις με το τσιγάρο στο στομα)


15)Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Δε σημαδεύομαι από αντικείμενα


16)Η ταινία που σας σημάδεψε;
Δε σημαδεύομαι λεμε...


17)Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Ο Γιος μου λεμε...


18)Το αγαπημένο σας χρώμα;
Πορτοκαλί


19)Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Εμένα


20)Το αγαπημένο σας ποτό;
White russian


21)Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Έχω σοβαρότερα πράγματα να κάνω από το να μετανιώνω( πχ να λύνω κ να δένω τα κορδόνια μου)


22)Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
Το ότι ξαφνικά γίνονται μόδα πράγματα, όπως μία σειρά από ηλίθιες ερωτήσεις


23)Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Αυτή που είναι κ όταν γράφουμε. Το κάπνισμα.


24)Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Τα σκυλιά (της νύχτας)


25)Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Όταν είναι άρρωστος ο δικηγόρος μου, παίρνω τα πράγματα στα χέρια μου


26)Ποιο είναι το μότο σας;
Αλλάζει καθημερινά. Παγιωμένα σλογκαν έχουν τα προϊοντα, όχι οι άνθρωποι


27)Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Ως ο τελευταίος επιζών του πλανήτη


28)Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
"Καλημέρα μπαμπά"


29)Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Σε αυτή που θα βρίσκεται ο μαλάκας που έγραψε τις ερωτήσεις αν ζήσει αλλα 800 χρόνια κατα τα οποία θα καλλιεργείται διαρκώς.

Φοιτητικές Εκλογές: Time Zero

Την ερχόμενη Τετάρτη, έχουμε τις φοιτητικές εκλογές στα δημόσια ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Είναι η ώρα που ο κάθε φοιτητής, θα υψώσει την φωνή του επιλέγοντας τους ανθρώπους οι οποίοι θα τον εκπροσωπεύουν στο συμβούλιο. Υπάρχουν λοιπόν οι συνειδητοποιημένοι, οι οποίοι ξέρουν τι κάνουν και ξέρουν και γιατί το κάνουν. Και υπάρχει κ μία πλειοψηφία (κ όχι μειοψηφία όπως θα περιμένατε) η οποία ξέρει γιατί το κάνει, μα δεν έχει ιδέα τι είναι πραγματικά αυτή η ψήφος, και πόσο μεγάλη δύναμη έχει. Αυτή η πλειοψηφία τείνει να «πουλάει» την ψήφο της, και μάλιστα πολύ πολύ φτηνά. Κάποια πάρτυ, ένας όμορφος γκόμενος που σου χαμογελάει και σε πάει που και που για καφέ, κ μερικά πάκα σημειώσεων. Τόσο κοστίζει σε μερικές παρατάξεις μία ψήφος, και ουρές από φοιτιτάκια ζητούν την προσοχή των «δημοφιλών» της σχολής, και ανταλλάσουν σημειώσεις (που εγγυώνται επιτυχία στην εξεταστική) με την ψήφο τους.

Στο προηγούμενο ποστακι, ο Στασυμ περιέγραψε με επιτυχία και γλαφυρότητα τον «ανηλεή αγώνα» ορισμένων συμφοιτητών του, να ανέβουνε στην τροφική αλυσίδα περνώντας από το επίπεδο των αποβλήτων στο επίπεδο των απλών βλήτων (που στο κάτω κάτω της γραφής είναι πεντανόστιμα χορταράκια).

Είναι εκπληκτικό, το πόσο πολλά άτομα επιδιώκουν κάτι τέτοιο, και το πόσο ανορθόδοξες και αντιιδεολογικές μεθόδους επιλέγουν . Άτομα ανίκανα να στηριχτούν στις προσωπικές τους δυνάμεις, αφού δεν ήταν ποτέ ικανοί να αποκτήσουν κατι τέτοιο, περνάνε τη ζωή τους γλύφoντας. Αρχίζουν γλύφοντας (οι μισοί τους καθηγητές, οι άλλοι μισοί τα κομματόσκυλα) για να περάσουν κάποια μαθήματα, πουλάνε την ύπαρξη και την ψήφο τους, μερικοι σε πιο ακραίες περιπτώσεις πουλάνε και το σώμα τους (είναι άραγε πράγματι πιο ακραίο το να πουλήσεις το σώμα σου γλύφοντας κυριολεκτικά από το να πουλήσεις την προσωπικότητά σου γλύφοντας μεταφορικα;). Μετά σε κοιτάζουν στα μάτια κ σου λένε πόσο "δύσκολη και απαιτητική" είναι η σχολή τους, και η πλάκα είναι ότι το ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ κιόλας. Και πριν καλά καλά το καταλάβουν, αφομοιώνουν αυτά τα χαρακτηριστικά, και τα πάντα γύρω τους, από τα επαγγελματικά μέχρι τις φιλίες και τις γνωριμίες αρχίζουν να περιστρέφονται γύρω από το συμφέρον, και η ζωή τους γίνεται ένα μεγάλο Χρηματιστήριο.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι το ίδιο πράγμα που δεν καταλάβαινε ο Φαουστ (τον οποίο όλοι έχουν ακουστά αλλά κανεις τους δεν έκατσε ποτέ να διαβάσει): Αυτοί τους οποίους γλύφουν είναι πιο ισχυροί από τους/τις γλύφτες. Κι έτσι πάντα παίρνουν δέκα για να δώσουν ένα, κ μαλιστα τόσο έξυπνα, που τα καημένα φοιτητάκια δεν καταλαβαίνουν καν πόσο πολλά έχουν ξεπουλήσει.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι ότι ΚΑΝΕΙΣ δεν έκανε ΠΟΤΕ συμφωνια με τον Διάολο και βγήκε κερδισμένος.

Εύχομαι να μπορούσα να πω κάτι σε στυλ «καλα να πάθουν, ας ζήσουν στην κόλαση που, μόνοι τους, δημιούργησαν» μα είναι τόσο αφελείς που πραγματικά νιώθω οίκτο γι αυτούς.

Όλα αυτά μου φέρνουν στο μυαλό την δημοφιλέστατη ατάκα του John Milton: "Vanity, definitely my favorite sin."
Είναι από την ταινία The Devil's Advocate, μία ταινία που, παραδόξως, τα προαναφερθέντα άτομα λατρεύουν (ή ίσως όχι και τόσο παραδόξως αν σκεφτούμε πόσο ισχυρά συναισθήματα προκαλεί η ταύτιση με τον κεντρικό τραγικό ήρωα, ειδικά όταν είμαστε ανίκανοι να εντοπίσουμε γιατί ακριβώς την αισθανόμαστε)

Το κακό της όλης υπόθεσης (πέρα από τα αυτονόητα δηλαδή , ότι τέτοιοι τύποι καθορίζουν τη ζωή μας κλπ) είναι ότι αυτα τα ατομα είναι πολύ πιο κοντά μας απ' ότι φανταζόμαστε και πονάει πάρα πολύ καθε φορά που ανακαλύπτεις ότι άλλος ένας άνθρωπος που αγαπάς, ζήλεψε την δόξα του ήρωα του Γκαίτε κ ακολούθησε τα βήματά του...

Η απέναντι όχθη

Ορισμένες φορές με πιάνει ένας απίστευτος προβληματισμός σχετικά με την σχολή μου, που συνοδεύεται από απλά αλλά αναπάντητα ερωτήματα του τύπου: «Είμαι τελικά καλός φοιτητής;» «Μήπως τα 4 αυτά χρόνια που βρίσκομαι στη Μυτιλήνη θα μπορούσα να τα είχα αξιοποιήσει καλύτερα;» και όλα τα συναφή.
Προτού απαντήσω σε αυτά τα καίρια ερωτήματα, επικεντρώνομαι για λίγο στους υπόλοιπους συμφοιτητές του έτους μου. Και τότε χάνω την μπάλα.

Τις τελευταίες ημέρες διαπιστώνω για μία ακόμη φορά ότι μεγάλη μερίδα από αυτούς επιδίδεται σε έναν ανηλεή αγώνα ώστε να φτάσουν στον (απροσδίοριστο βέβαια) στόχο τους, συγκεντρώνοντας:

Συστατικές επιστολές.
Καλές αναλυτικές βαθμολογίες.
Ευκαιρίες για υποτροφίες σε «καλά» πανεπιστήμια του εξωτερικού.
Ένα καλό βιογραφικό.

Πού εντοπίζω το πρόβλημα, θα μου πείτε...
Ξανακοιτάζοντας τους συμφοιτητές μου αυτούς, βλέπω τα ίδια πρόσωπα που μέχρι φέτος πάτησαν επί πτωμάτων για να διεκπαιραιώσουν τα ακαδημαϊκά τους καθήκοντα.

Τα ίδια πρόσωπα που μέχρι φέτος έπιαναν φιλίες λίγων ημερών με τους «καλούς» της σχολής για να πάρουν το πολυπόθητο δεκαράκι.
Τα ίδια πρόσωπα που πλήρωσαν αρκετά ευρώ για τον ίδιο αυτό σκοπό.
Τα ίδια πρόσωπα που σάλιωσαν αρκούντως τους καθηγητές ώστε να αποσπάσουν αργότερα τη βαθμολογική εύνοιά τους.
Τα ίδια πρόσωπα που σπουδάζουν σε μια σχολή κυριευμένη από τις νέες τεχνολογίες και ακόμη παλεύουν με το minimize των Windows.
Τα ίδια πρόσωπα που δεν γνωρίζουν τι εστί να παλεύεις για κάποιον σκοπό και να συγκεντρώνεις προσωπικές αποτυχίες και, μακροπρόθεσμα, επιτυχίες.
Τα ίδια πρόσωπα που αύριο θα συναντήσω στον εργασιακό χώρο και θα απορώ τι στο διάολο κάνουν εκεί μέσα (βλέπε προηγούμενο post).

Όλα αυτά γνωρίζω ότι συμβαίνουν παντού.
Όμως αρνούμαι να συμβιβαστώ. Δεν είναι δυνατόν να πλασάρεται διαρκώς το άχρηστο, το ηλίθιο και το επιτηδευμένο ως μία κατάσταση που διαιωνίζεται, φτάνοντας σε σημείο να θεωρείται ως η μόνη αποδεκτή λύση για να «προχωρήσει το παιδί μπροστά με τις σπουδές του» και να «προκόψει».
Να ΠΡΟΚΟΨΕΙ;
Ναι, δηλαδή να συνεχίσει να πατά επί πτωμάτων έως ότου κάνει το μεταπτυχιακό, να βολευτεί σε μια καλή δουλειά και... ο κύκλος συνεχίζεται.

Δεν ξέρω αν αυτή όλη η κατάσταση οφείλεται στην ελληνική νοοτροπία που απαντάται στον όρο «βολεψάκιας», ξέρω όμως ότι υπάρχει και η απέναντι όχθη.
Και σε αυτήν βρίσκονται όσοι ξέρουν να μην αυτο-υπερτιμώνται, να βάζουν θεμιτούς στόχους, να παλεύουν με την αξία τους και να διευρύνουν συνεχώς τους ορίζοντές τους.
Τετριμμένο; Ξεπερασμένο; Μάλλον.

Τελικά απάντησα στα αρχικά ερωτήματά μου. Δεν είμαι «καλός» φοιτητής.
Τουλάχιστον όμως έχω κρατηθεί στην απέναντι όχθη, και χωρίς πολύ κόπο. Απλώς κρατώντας γερά τις αξίες, με τις οποίες θα συνεχίσω να πορεύομαι, ό,τι και να γίνει.

Υ.Γ. Ξαναδιαβάζοντας το κείμενο, μου φαίνεται πως ηθικολογώ. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι. Απλώς προσπαθώ να καταλάβω τι στο διάολο συμβαίνει με μια μεγάλη μερίδα των -υποθετικά- συμπορευόμενων ανθρώπων που συναντώ καθημερινά στις αίθουσες της σχολής.

Η Φωτογραφία γιορτάζει στην Θεσσαλονίκη

Εικόνες από ολόκληρο τον κόσμο πλημμυρίζουν και ομορφαίνουν αυτές τις μέρες την πόλη της Θεσσαλονίκης.

Ο λόγος για την 19^η Διεθνή φωτογραφική συγκυρία, που λαμβάνει χώρα στην συμπρωτεύουσα αυτόν τον καιρό, με πάρα μα πάρα πολλές εκθέσεις σε ολόκληρη την πόλη. Μάλιστα φέτος η Φωτοσυγκυρία, γίνεται ταυτόχρονα με την Biennale που περιλαμβάνει Portfolio Reviews στην φωτογραφία, από διεθνείς και γνωστούς στον χώρο κριτές. Τα δύο αυτά γεγονότα, έχουν ουσιαστικά μεταμορφώσει την πόλη μας και αποτελούν ένα καλό λόγο να ξεκουνηθούμε από τα σπίτια και τις καρέκλες των φοιτητικών στεκιών.

Όπου και να πάμε, πριν και μετά το μεσημεριανό μας καφεδάκι, έχουμε την ευκαιρία να δούμε κάποια έκθεση, αφού τα κέντρα που τις φιλοξενούν είναι απλωμένα σε ολόκληρη την Θεσσαλονίκη, ενώ νέες εκθέσεις εγκαινιάζονται καθημερινά.

Μεταξύ άλλων, φιγουράρει στο Ολύμπιον, στην Αριστοτέλους, μία έκθεση με Διεθνώς βραβευμένα έργα, η οποία αν και θα ξενίσει λίγο τους λάτρεις της κλασικής καλλιτεχνικής φωτογραφίας, θα καταφέρει να σας δώσει μία ιδέα, για το νέο ρεύμα που τείνει να επικρατήσει στον χώρο.

Σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να επισκεφθείτε την καταπληκτική έκθεση με τίτλο «Καπνομάγαζα» από τον Καμίλο Νόλλα, στο Λουτρό Μπέη Χαμάμ στην πλατεία Αριστοτέλους, με φωτογραφίες από παλιά ελληνικά εργοστάσια καπνού.

Μην ξεχάσετε να περάσετε και από την παραλία για να ρίξετε μία ματιά στην πάρα πολύ καλή έκθεση δρόμου των γιατρών χωρίς σύνορα.

Αναλυτικούς, οδηγούς για τις εκθέσεις μπορείτε να προμηθευτείτε από το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, ενώ καλό θα ήταν να ρίξετε και μία ματιά στην επίσημη ιστοσελίδα της συγκυρίας: www.photobiennale.gr όπου μεταξύ των άλλων θα βρείτε και ένα κατάλογο με τις 34 εκθέσεις που μπορείτε να επισκεφθείτε.

Καλή μας διασκέδαση λοιπόν

H ΛΗΣΤΕΙΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ!

Λύσσαξαν πάλι τα κανάλια με το θέμα της ληστείας κατά την οποία κλάπηκαν δύο εκατομμύρια Ευρώ.

Μιλάμε φυσικά για την ληστεία κατά την οποία δύο τύποι, φόρεσαν στολές ειδικών φρουρών, έπιασαν ένα τρίτο τύπο που συνόδευε την χρηματαποστολή και τον έβαλαν στο θωρακισμένο όχημα. Αμέσως, αμέσως μου γεννάται η απορία σχετικά με το γιατί ξοδεύουν τόσα λεφτά για να θωρακίσουν αυτές τις κινούμενες μάζες, αφού τελικά το μόνο που χρειάζεσαι για να μπεις μέσα είναι ένας καλός ράφτης στην γειτονιά σου. Άσε που αν οι επόμενοι ληστές αντί να το ληστέψουνε, κλειστούνε μέσα, θέλω πάρα πολύ να δω πως θα τους βγάλουν.

Τον έβαλαν λοιπόν έλεγα στο θωρακισμένο και μετά τον υποχρέωσαν να υποχρεώσει τον οδηγό (ή κάτι τέτοιο, το Chain of command δεν το έκαναν και πολύ σαφές στις Ηδύς-εις) , να ακολουθήσει το δικό τους όχημα, τους ξεμονάχιασαν, και στη συνέχεια τους πήρανε τα λεφτά και το κολατσιό τους και εξαφανίστηκαν με ένα τρίτο όχημα, και από τότε, ακούγεται, δεν έχουν πάρει ούτε ένα τηλέφωνο, τα γαϊδούρια.

Το τι ακούσαμε δεν λέγεται. Αναλύσεις επί των αναλύσεων, 65 λεπτά διασημότητας την ώρα για τους περίφημους δράστες. Διθυραμβικές κριτικές από τους δημοσιογράφους, με χαρακτηρισμούς όπως «Κινηματογραφική Ληστεία» (οι αρχές έχουν ήδη ειδοποιηθεί και καταζητούν εκτός από τους δύο δράστες και μία καρέκλα σκηνοθέτη), «Ληστεία Χολιγουντιανών διαστάσεων» (δε ξέρω τις ακριβείς διαστάσεις του Hollywood, αλλά φημολογείται ότι μικρό δεν το λες), μέχρι και το κορυφαίο «Η ληστεία της χρονιάς»!

Δεν πάμε καθόλου μα καθόλου καλά. Βαθμολογούμε τα εγκλήματα και βραβεύουμε το καλύτερο με τιμητικούς τίτλους. Σκεφτόμουν παλιότερα να γράψω μία ιστορία για έναν εγκληματία ο οποίος είχε ως μοναδικό κίνητρο την δόξα. Το είχα απορρίψει θυμάμαι για δύο λόγους. Ό πρώτος είναι ότι διαπίστωσα πως είχα δει κάτι παρόμοιο σε δεκάδες ταινίες. Ό δεύτερος; Τις είχα θεωρήσει όλες υπερβολικές!

Και όμως, να ‘μαστε εδώ, εν έτει 2007 να αξιολογούμε τα πιο επιτυχημένα εγκλήματα, και μετά να αγωνιούμε: Θα είναι άραγε τελικά αυτή η ληστεία της χρονιάς, ή θα πεταχτεί δέκα γύρους πριν το τέλος κανένας μάγκας από τα pit stop και θα κλέψει τον τίτλο; Αγωνία για το ακροατήριο και πρόκληση για τους εγκληματίες να βγάλουν από το μανίκι τους καλύτερούς τους άσους (αυτούς που είχαν κλέψει από το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι στην αρχή της καριέρας τους).

Δεν ξέρω τι ακριβώς έχουν μέσα στο κεφάλι τους οι συντάκτες των δελτίων τύπου, αλλά υποθέτω ότι πίσω από αυτά κρύβεται ένα πολύ σκιώδες σχέδιο. Θα κάνουν τους ληστές υπερήρωες! Θα μεταδώσουν σε όλη την Ελλάδα την αίσθηση ότι πίσω από το συγκεκριμένο κόλπο κρύβονται κάποια σατανικά ιδιοφυή, πολυμήχανα αλλά και πανούργα πλάσματα (αλήθεια ποιος θα σκεφτόταν να χρησιμοποιήσει καμουφλάζ - λέγε με στολή - και να αλλάξει και όχημα; Καλά εντάξει, εκτός από τα μερικά εκατομμύρια επίδοξων σεναριογράφων και τις λίγες χιλιάδες χαμαιλεόντων που έτσι κι αλλιώς είναι είδος υπό εξαφάνιση).

Αφού χρισθούν λοιπόν Εγκληματίες Της Χρονιάς (Ουάου!), θα προκύψει το δίλημμα. Να παραδοθούν στην αστυνομία και να χάσουν τα λεφτά; Ή να παραμείνουν κρυμμένοι και να χάσουν την δόξα; Ασφαλώς και θα επιλέξουν το πρώτο και θα βγάλουν πολλαπλάσια χρήματα από τις φωτογραφήσεις στα Lifestyle περιοδικά. Έτσι λοιπόν θα τους πιάσουμε.

Το θέμα είναι κύριοι ότι πλέον δεν ενημερώνουμε για τα εγκλήματα. Τα αναπαριστούμε, τους δίνουμε ζωή, τους δίνουμε αξία, και όλα αυτά σε δημόσιο επίπεδο. Ανταμείβουμε και ενισχύουμε τις πράξεις των εγκληματιών κάθιστώντας τους έτσι ακόμη πιο επικίνδυνους. «Σιγά μωρέ», θα πουν πολλοί. «αυτό περίμεναν οι εγκληματίες για να γίνουν επικίνδυνοι;». Ναι κύριοι αυτό περίμεναν, διότι ταυτόχρονα με τον εκθειασμό της ικανότητας των ληστών, προβάλλεται και η ανικανότητα των ιθυνόντων να αποτρέψουν τέτοια περιστατικά. Δε χρειάζεται να μαθαίνω ούτε εγώ, ούτε τα μικρά μου αδέρφια, ούτε ο εξαθλιωμένος, ούτε ο αλαζόνας πολίτης, ούτε κανείς πόσο εύκολο είναι να διαπράξεις ένα έγκλημα σήμερα χωρίς να υποστείς τις συνέπειες. Μη μας βάζετε σε πειρασμό λέμε!

Προχωράμε δυναμικά μπροστά στην εγκατάλειψη κάθε ηθικής αξίας λοιπόν για χάρη της ακροαματικότητας. Σε λίγο θα καταντήσουμε να έχουμε τον βιασμό της χρονιάς, τον ξυλοδαρμό διαστάσεων Big Mac, και το Nobel δολοφονίας ( Συνήθως για δολοφονίες που έχουν γίνει με χρυσή σφαίρα. Οι τσαπατσούληδες θα παίρνουν το χρυσό βατόμουρο) . Και την ίδια ώρα που ο φτωχός πατέρας θα νιώθει τον πόνο να καίει κάθε εκατοστό της ύπαρξής του, ακούγοντας σε μια τηλεορασούλα να χαρακτηρίζουν ως «Βιασμό της Χρονιάς» την κτηνωδία που κατέστρεψε την ζωή της κόρης του, οι εν λόγω ληστές θα απολαμβάνουν την «ενημέρωση» για τις πράξεις του «συναδέλφου» τους, στην καινούρια πλάσμα οθόνη, που θα έχουν πάρει με τα κλοπιμαία της βραβευμένης τους ληστείας, σκεφτόμενοι αν θα μπορούσαν να σκαρώσουν έναν πιο επιτυχημένο βιασμό και να κλέψουν το βραβειο...

Περαστικά μας

Ανταγωνισμός και μετριοπάθεια

Το 43λεπτο βιντεάκι «Schoolwave» αναφέρεται στο πολύ καλό φεστιβάλ σχολικών συγκροτημάτων που γίνεται κάθε χρόνο στην Αθήνα. Δεν είναι ντοκιμαντέρ, παρά κάλυψη των μαθητικών συναυλιών και 10 συνεντεύξεις. Ουσιαστικά ένα μέσο προώθησης του φεστιβάλ.

Αυτό το βιντεάκι, λοιπόν, ανταγωνίστηκε το δικό μας «Φύλλο Πορείας» (βλέπε πιο κάτω) στα ίσα. Είχαμε τον ίδιο κόσμο, οι θεατές γέλασαν το ίδιο και οι συζητήσεις που ακολούθησαν ήταν εξίσου ενθουσιώδεις. Χάσαμε για λίγες ψήφους, λοιπόν, το βραβείο κοινού από το «Schoolwave».

Το κακό της υπόθεσης όμως δεν είναι ότι το χάσαμε εμείς. Άλλωστε την αξία του δικού μας ντοκιμαντέρ ως οπτικοακουστικού έργου την έχω επισημάνει και σε προηγούμενά μου post. Μηδαμινή.

Το κακό είναι ότι μαζί με το δικό μας έχασαν και άλλα 100 και βάλε ντοκιμαντέρ που διαγωνίστηκαν για αυτό το βραβείο. Καλά ντοκιμαντέρ, κακά ντοκιμαντέρ, αλλά ΗΤΑΝ ντοκιμαντέρ. Και αυτό είναι το θλιβερό της υπόθεσης. Ότι ο κύριος που με βλέπετε επάνω να συνομιλώ, αλλά και ο διπλανός του, θα δηλώνουν «βραβευμένοι στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης» δημιουργοί, χωρίς όμως καν να έχουν φτιάξει ντοκιμαντέρ.

Και δεν θέλετε να αναφερθώ στην αντιμετώπισή τους όταν κέρδιασαν το βραβείο κοινού...
Μετριοπάθεια στο... φουλ!

(Το παραπάνω βίντεο είναι από τη συζήτηση μετά τη δεύτερη ημέρα παρουσίασης του «Φύλλου Πορείας».)

Στάσυμ τρέξε, βγήκες στην τηλεόραση!

Δεν έχω ξαναδεί τη φάτσα μου στην τηλεόραση και, ομολογουμένως, τρόμαξα λιγάκι!

Είναι ένα απόσπασμα από εκπομπή της ΕΤ1 αφιερωμένη στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, όπου και συμμετείχα λίαν προσφάτως.

Υ.Γ. Ευχαριστώ τον Κώστα που φρόντισε να αποθηκεύσει αυτό το σπάνιο υλικό :-)

AGATHA CHRISTIE: AND THEN THERE WERE NONE

Ένας από τους μεγαλύτερούς μου έρωτες, εδώ και πολλά χρόνια είναι η λογοτεχνία. Λατρεύω το διάβασμα και δεν υπάρχει τίποτα που να με γεμίζει περισσότερο από ένα καλό βιβλίο. Το τελευταίο ποστ του Στασυμ, που αναφέρεται σε έναν δικό του μεγάλο έρωτα (το μοντάζ και την σκηνοθεσία) μου έδωσε την ιδέα, να αρχίσω μία στήλη στην οποία θα παρουσιάζω σύντομα μερικά από τα βιβλία που απολαμβάνω αυτές τις μέρες. Αρχίζουμε λοιπόν με τους Δέκα μικρούς Νέγρους (ελληνικός τίτλος για το And Then There Were None) της Αγκάθα Κρίστι.

Δέκα άνθρωποι φαινομενικά άσχετοι μεταξύ τους, λαμβάνουν από μία πρόσκληση, για να περάσουν το Σαββατοκύριακο σε ένα μικρό ιδιωτικό νησί. Προέρχονται από διαφορετικές, κοινωνικές τάξεις και οι ηλικίες τους ποικίλλουν. Καθένας έχει μία σκοτεινή ιστορία μα νομίζει ότι την έχει αφήσει πίσω του. Φτάνουν στο νησί, για να μάθουν, ότι ο οικοδεσπότης τους όχι μόνο δεν βρίσκεται εκεί, αλλά είναι άγνωστος σε όλους. Τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται δυσοίωνα, όταν ο πρώτος πέφτει στο έδαφος νεκρός…

Το εξαιρετικό σενάριο, και η εκπληκτική αφηγηματική ικανότητα της κυρίας Κρίστι, συνδυάζονται για να δημιουργήσουν ένα από τα κλασσικότερα αστυνομικά, μυστήρια όλων των εποχών. Οι περιγραφές είναι πολύ προσεγμένες, και ο αναγνώστης αισθάνεται σαν να βλέπει μπροστά του, την πολυτελή βίλα και το ειδυλλιακό νησί. Αριστοτεχνικά, η συγγραφέας καταφέρνει να κρατήσει κρυφή την ταυτότητα του δολοφόνου, μέχρι το τέλος, χωρίς να χάσει ούτε για μία στιγμή το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, ότι πάρα πολλοί χολυγουντιανοί σεναριογράφοι, έχουν αντιγράψει την κεντρική ιδέα της Βρετανίδας, αφού έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε ταινίες με άτομα που κλεισμένα σε ένα σπίτι αλληλοσκοτώνονται. Κανένα όμως δε καταφέρνει να αγγίξει, το σενάριο του εν λόγω μυθιστορήματος, το οποίο, δικαιωματικά, άνοιξε μία ολόκληρη σχολή ψυχολογικών θρίλερ. Αυτό είναι άλλωστε και το στοιχείο που του προσδίδει, ιστορική, αξία. Μετά από την ανάγνωσή του, μπορούμε εύκολα να διακρίνουμε στοιχεία του σε πάμπολλες κινηματογραφικές παραγωγές.

Πληροφοριακά να αναφέρω, ότι για τους λάτρεις των Adventure PC games, το βιβλίο έχει κυκλοφορήσει και σε παιχνίδι, από την εξαιρετική Adventure Company με τον τίτλο: Agatha Cristie: And then there were none. Δυστυχώς οι γρίφοι του είναι πανεύκολοι, και σε πολλές περιπτώσεις άχρηστοι, αλλά αξίζει να το δείτε λόγο της μαγικής του ατμόσφαιρας.

Το βιβλίο το διάβασα από τις εκδόσεις τσέπης λυχνάρι, αλλά θα σας συνιστούσα, εάν έχετε πρόσβαση σε κάποιο ξενόγλωσσο βιβλιοπωλείο, να το διαβάσετε στην αυθεντική του γλώσσα. To επίσημο Site της συγγραφέως μπορείτε να το επισκεφθείτε εδώ

Καλή ανάγνωση!

Θεατής

Όταν ξαναδιαβάζω ένα βιβλίο μετά από καιρό, νίωθω σαν να συναντώ έναν παλιό φίλο και να κάνουμε και πάλι την ίδια συζήτηση, αυτή τη φορά με διαφορετικά βιώματα και διαφορετικές σταθερές ο καθένας.
Δεν μου συμβαίνει το ίδιο όμως και με τις ταινίες. Τουλάχιστον με τις ταινίες που με καθιστούν παθητικό θεατή. Μεγαλωμένος μέσα σε έναν συρφετό ταινιών κλασικής αφήγησης, από τον οποίο ακόμα πασχίζω να ξεφύγω, σπάνια μπορώ να παρακολουθήσω ταινία για δεύτερη φορά.
Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις. Και στην περίπτωσή μου οι εξαιρέσεις αυτές έχουν να κάνουν με τον τρόπο με τον οποίο έχει κινηματογραφηθεί η ταινία και όχι με το σενάριο. Ό,τι έχει να σου αφηγηθεί η ιστορία μιας ταινίας, σ'το αφηγείται στα 90 της λεπτά. Από κει και πέρα, σε αφήνει να αναλογιστείς και να καταλήξεις στις δικές σου εκδοχές.
Η μαγεία όμως έρχεται όταν σκέφτεσαι εικόνες πέρα από τις εικόνες. Όταν γίνεσαι ενεργητικός θεατής και κολλάς τα κομμάτια του παζλ με το δικό σου τρόπο, φτιάχνοντας τις δικές σου εκδοχές, την ίδια στιγμή που περνούν από μπροστά σου 24 διαφορετικές φωτογραφίες το δευτερόλεπτο.

Και τώρα, ας ανοίξω την τηλεόραση.

Φοιτητής μιας στιγμής

Φρέσκο φρέσκο και ολίγον σκοτεινό...

Ο μοναχικός αφάνας

Αφού πλέον έγινε.. θεσμός to Δευτεριάτικο video posting, πάμε σε κάτι περσινό και αγαπημένο. Ένας μοναχικός αφάνας παρακολουθεί το ρετρό βιντεοκλιπάκι και καλεί τους φίλους του για (;) ξεφάντωμα.
Όπως φαίνεται και από την έναρξη, αυτό έγινε στο πλαίσιο της πρώτης περυσινής εργασίας για το μάθημα Ψηφιακό Βίντεο. Καλή προβολή και περιμένω τις εντυπώσεις σας!

Γεννήθηκα ξανά!

Οκτώβρης του 2004. Μετά μανίας επιζητώ να χρησιμοποιήσω το πράσινο πανί που μόλις αγόρασα. Πέντε κοπέλες προτίθενται να χορέψουν - τραγουδήσουν για να γυρίσουμε ένα..χμ...βιντεοκλίπ, με την υπόκρουση του «Γεννήθηκα ξανά», επιτυχίας της... εποχής!
Αν και τώρα το βλέπω με ένα γλυκό μειδίαμα, δεν παύει να αποτελεί μία προσπάθεια, κακόγουστη και παραφορτωμένη μεν, με πολύ κέφι δε (πολύ όμως!).
Αυτό το video post σαν διάλειμμα από τα προηγούμενα, θα ακολουθήσουν... σοβαρότερα!

Φύλλο Πορείας: Πανεπιστήμιο στη Μυτιλήνη

Ό,τι καταβρόχθισε τον περσινό χειμώνα, ανοίγει φτερά για το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. 84 εργασίες συμφοιτητών (αλλλά και δικές μας), μέσα από ένα χαρούμενο πενηντάλεπτο, το οποίο βέβαια δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι αξίζει την τόσο καλή πορεία του. Όπως και να 'χει, όμως, δεν παύει να έχει γερή σφραγίδα δική μου, αλλά και της υπόλοιπης (τριμελούς) ομάδας. Ανάμεσα στις 16 και 25 Μαρτίου θα προβάλλεται στους σινεμάδες της συμπρωτεύουσας. Αναμένοντας...

Υ.Γ. Το τρέιλερ, πάντως, που προβάλλεται άνωθεν είναι γλυκύτατο... χεχε

Dead World

Βήματα, ψίθυροι. Οι αρχές ψιθυρίζουν. Μη μαθευτεί, δεν πρέπει... Υπάρχει βία στον κόσμο; Πού το άκουσες αυτό; Σσσς... δεν πρέπει να σε ακούσουν. Αυτοί, με το νόμο στα χέρια τους, με τα γκλομπ ανάμεσα στις παλάμες τους, με τη βία στα μάτια τους, αυτοί δεν πρέπει να σε ακούσουν, γιατί απλώς θα είσαι ο επόμενος στόχος.

Αν κοιτάξεις αυτόν που σε κοιτάζει
θ' ανακαλύψεις τον προχθεσινό φίλο σου
ή τον δήμιό σου
Δοκίμασε το μαρκαδόρο στην άσφαλτο
ο ασβεστωμένος τοίχος είναι μια επιφάνεια
που προκαλεί
[...]

Από το ποίημα «L147», για το οποίο ο ποιητής Γιάννης Φάτσης καταδικάστηκε από τη δικτατορία σε πέντε χρόνια φυλάκιση.

Υ.Γ. Το βίντεο θα συμμετάσχει στο Athens Video Art Festival τον Απρίλη, έχοντας ήδη περάσει από θεατρικές αίθουσες τον περασμένο Μάιο, καθώς προβλήθηκε στην παράσταση «Σκηνές από έναν κόσμο νεκρό» της Θεατρικής Ομάδας «Πρόβα» του Πανεπιστημίου Αιγαίου.