Monday, February 26, 2007

AGATHA CHRISTIE: AND THEN THERE WERE NONE

Ένας από τους μεγαλύτερούς μου έρωτες, εδώ και πολλά χρόνια είναι η λογοτεχνία. Λατρεύω το διάβασμα και δεν υπάρχει τίποτα που να με γεμίζει περισσότερο από ένα καλό βιβλίο. Το τελευταίο ποστ του Στασυμ, που αναφέρεται σε έναν δικό του μεγάλο έρωτα (το μοντάζ και την σκηνοθεσία) μου έδωσε την ιδέα, να αρχίσω μία στήλη στην οποία θα παρουσιάζω σύντομα μερικά από τα βιβλία που απολαμβάνω αυτές τις μέρες. Αρχίζουμε λοιπόν με τους Δέκα μικρούς Νέγρους (ελληνικός τίτλος για το And Then There Were None) της Αγκάθα Κρίστι.


Δέκα άνθρωποι φαινομενικά άσχετοι μεταξύ τους, λαμβάνουν από μία πρόσκληση, για να περάσουν το Σαββατοκύριακο σε ένα μικρό ιδιωτικό νησί. Προέρχονται από διαφορετικές, κοινωνικές τάξεις και οι ηλικίες τους ποικίλλουν. Καθένας έχει μία σκοτεινή ιστορία μα νομίζει ότι την έχει αφήσει πίσω του. Φτάνουν στο νησί, για να μάθουν, ότι ο οικοδεσπότης τους όχι μόνο δεν βρίσκεται εκεί, αλλά είναι άγνωστος σε όλους. Τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται δυσοίωνα, όταν ο πρώτος πέφτει στο έδαφος νεκρός…

Το εξαιρετικό σενάριο, και η εκπληκτική αφηγηματική ικανότητα της κυρίας Κρίστι, συνδυάζονται για να δημιουργήσουν ένα από τα κλασσικότερα αστυνομικά, μυστήρια όλων των εποχών. Οι περιγραφές είναι πολύ προσεγμένες, και ο αναγνώστης αισθάνεται σαν να βλέπει μπροστά του, την πολυτελή βίλα και το ειδυλλιακό νησί. Αριστοτεχνικά, η συγγραφέας καταφέρνει να κρατήσει κρυφή την ταυτότητα του δολοφόνου, μέχρι το τέλος, χωρίς να χάσει ούτε για μία στιγμή το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, ότι πάρα πολλοί χολυγουντιανοί σεναριογράφοι, έχουν αντιγράψει την κεντρική ιδέα της Βρετανίδας, αφού έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε ταινίες με άτομα που κλεισμένα σε ένα σπίτι αλληλοσκοτώνονται. Κανένα όμως δε καταφέρνει να αγγίξει, το σενάριο του εν λόγω μυθιστορήματος, το οποίο, δικαιωματικά, άνοιξε μία ολόκληρη σχολή ψυχολογικών θρίλερ. Αυτό είναι άλλωστε και το στοιχείο που του προσδίδει, ιστορική, αξία. Μετά από την ανάγνωσή του, μπορούμε εύκολα να διακρίνουμε στοιχεία του σε πάμπολλες κινηματογραφικές παραγωγές.

Πληροφοριακά να αναφέρω, ότι για τους λάτρεις των Adventure PC games, το βιβλίο έχει κυκλοφορήσει και σε παιχνίδι, από την εξαιρετική Adventure Company με τον τίτλο: Agatha Cristie: And then there were none. Δυστυχώς οι γρίφοι του είναι πανεύκολοι, και σε πολλές περιπτώσεις άχρηστοι, αλλά αξίζει να το δείτε λόγο της μαγικής του ατμόσφαιρας.

Το βιβλίο το διάβασα από τις εκδόσεις τσέπης λυχνάρι, αλλά θα σας συνιστούσα, εάν έχετε πρόσβαση σε κάποιο ξενόγλωσσο βιβλιοπωλείο, να το διαβάσετε στην αυθεντική του γλώσσα. To επίσημο Site της συγγραφέως μπορείτε να το επισκεφθείτε εδώ
Καλή ανάγνωση!

Θεατής

Όταν ξαναδιαβάζω ένα βιβλίο μετά από καιρό, νίωθω σαν να συναντώ έναν παλιό φίλο και να κάνουμε και πάλι την ίδια συζήτηση, αυτή τη φορά με διαφορετικά βιώματα και διαφορετικές σταθερές ο καθένας.
Δεν μου συμβαίνει το ίδιο όμως και με τις ταινίες. Τουλάχιστον με τις ταινίες που με καθιστούν παθητικό θεατή. Μεγαλωμένος μέσα σε έναν συρφετό ταινιών κλασικής αφήγησης, από τον οποίο ακόμα πασχίζω να ξεφύγω, σπάνια μπορώ να παρακολουθήσω ταινία για δεύτερη φορά.
Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις. Και στην περίπτωσή μου οι εξαιρέσεις αυτές έχουν να κάνουν με τον τρόπο με τον οποίο έχει κινηματογραφηθεί η ταινία και όχι με το σενάριο. Ό,τι έχει να σου αφηγηθεί η ιστορία μιας ταινίας, σ'το αφηγείται στα 90 της λεπτά. Από κει και πέρα, σε αφήνει να αναλογιστείς και να καταλήξεις στις δικές σου εκδοχές.
Η μαγεία όμως έρχεται όταν σκέφτεσαι εικόνες πέρα από τις εικόνες. Όταν γίνεσαι ενεργητικός θεατής και κολλάς τα κομμάτια του παζλ με το δικό σου τρόπο, φτιάχνοντας τις δικές σου εκδοχές, την ίδια στιγμή που περνούν από μπροστά σου 24 διαφορετικές φωτογραφίες το δευτερόλεπτο.

Και τώρα, ας ανοίξω την τηλεόραση.

Tuesday, February 20, 2007

Φοιτητής μιας στιγμής



Φρέσκο φρέσκο και ολίγον σκοτεινό...

Monday, February 12, 2007

Ο μοναχικός αφάνας



Αφού πλέον έγινε.. θεσμός to Δευτεριάτικο video posting, πάμε σε κάτι περσινό και αγαπημένο. Ένας μοναχικός αφάνας παρακολουθεί το ρετρό βιντεοκλιπάκι και καλεί τους φίλους του για (;) ξεφάντωμα.
Όπως φαίνεται και από την έναρξη, αυτό έγινε στο πλαίσιο της πρώτης περυσινής εργασίας για το μάθημα Ψηφιακό Βίντεο. Καλή προβολή και περιμένω τις εντυπώσεις σας!

Monday, February 05, 2007

Γεννήθηκα ξανά!



Οκτώβρης του 2004. Μετά μανίας επιζητώ να χρησιμοποιήσω το πράσινο πανί που μόλις αγόρασα. Πέντε κοπέλες προτίθενται να χορέψουν - τραγουδήσουν για να γυρίσουμε ένα..χμ...βιντεοκλίπ, με την υπόκρουση του «Γεννήθηκα ξανά», επιτυχίας της... εποχής!
Αν και τώρα το βλέπω με ένα γλυκό μειδίαμα, δεν παύει να αποτελεί μία προσπάθεια, κακόγουστη και παραφορτωμένη μεν, με πολύ κέφι δε (πολύ όμως!).
Αυτό το video post σαν διάλειμμα από τα προηγούμενα, θα ακολουθήσουν... σοβαρότερα!