Ανταγωνισμός και μετριοπάθεια

Το 43λεπτο βιντεάκι «Schoolwave» αναφέρεται στο πολύ καλό φεστιβάλ σχολικών συγκροτημάτων που γίνεται κάθε χρόνο στην Αθήνα. Δεν είναι ντοκιμαντέρ, παρά κάλυψη των μαθητικών συναυλιών και 10 συνεντεύξεις. Ουσιαστικά ένα μέσο προώθησης του φεστιβάλ.

Αυτό το βιντεάκι, λοιπόν, ανταγωνίστηκε το δικό μας «Φύλλο Πορείας» (βλέπε πιο κάτω) στα ίσα. Είχαμε τον ίδιο κόσμο, οι θεατές γέλασαν το ίδιο και οι συζητήσεις που ακολούθησαν ήταν εξίσου ενθουσιώδεις. Χάσαμε για λίγες ψήφους, λοιπόν, το βραβείο κοινού από το «Schoolwave».

Το κακό της υπόθεσης όμως δεν είναι ότι το χάσαμε εμείς. Άλλωστε την αξία του δικού μας ντοκιμαντέρ ως οπτικοακουστικού έργου την έχω επισημάνει και σε προηγούμενά μου post. Μηδαμινή.

Το κακό είναι ότι μαζί με το δικό μας έχασαν και άλλα 100 και βάλε ντοκιμαντέρ που διαγωνίστηκαν για αυτό το βραβείο. Καλά ντοκιμαντέρ, κακά ντοκιμαντέρ, αλλά ΗΤΑΝ ντοκιμαντέρ. Και αυτό είναι το θλιβερό της υπόθεσης. Ότι ο κύριος που με βλέπετε επάνω να συνομιλώ, αλλά και ο διπλανός του, θα δηλώνουν «βραβευμένοι στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης» δημιουργοί, χωρίς όμως καν να έχουν φτιάξει ντοκιμαντέρ.

Και δεν θέλετε να αναφερθώ στην αντιμετώπισή τους όταν κέρδιασαν το βραβείο κοινού...
Μετριοπάθεια στο... φουλ!

(Το παραπάνω βίντεο είναι από τη συζήτηση μετά τη δεύτερη ημέρα παρουσίασης του «Φύλλου Πορείας».)