Wednesday, May 30, 2007

30 απαντήσεις

1)Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Η καθημερινότητά μου


2)Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Τίποτα


3)Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Οι παραπάνω 7 λέξεις δε συντάσσουν ερώτηση (τι διάολο, αγράμματος τις έγραψε κι αυτές;)


4)Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Ότι είναι δικός μου


5)Το βασικό ελάττωμά σας;
Χάνω πολύ χρόνο με μαλακίες (αλλιώς δε θα ήμουν εδώ τέτοια ώρα)


6)Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Στα λάθη της φύσης


7)Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με τον γιο μου


8)Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Τώρα για να είμαι in στον κόσμο των βλαμμένων bloggers πρέπει να απαντήσω η Αμαλία;;;


9)Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Οι σπουδές


10)Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Ο Γιος κ τα εγγόνια μου


11)Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Να μη μιλάει αν δεν έχει κάτι ολοκαίνουριο να πει


12)... και σε μια γυναίκα;
Να μη μιλάει. Αφου δεν έχει κατι ολοκαίνουριο να πει...


13)Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Ο Γιός μου


14)Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
δε σφυρίζω στο ντους (είναι πολυ δυσκολο να σφυρίξεις με το τσιγάρο στο στομα)


15)Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Δε σημαδεύομαι από αντικείμενα


16)Η ταινία που σας σημάδεψε;
Δε σημαδεύομαι λεμε...


17)Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Ο Γιος μου λεμε...


18)Το αγαπημένο σας χρώμα;
Πορτοκαλί


19)Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Εμένα


20)Το αγαπημένο σας ποτό;
White russian


21)Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Έχω σοβαρότερα πράγματα να κάνω από το να μετανιώνω( πχ να λύνω κ να δένω τα κορδόνια μου)


22)Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
Το ότι ξαφνικά γίνονται μόδα πράγματα, όπως μία σειρά από ηλίθιες ερωτήσεις


23)Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Αυτή που είναι κ όταν γράφουμε. Το κάπνισμα.


24)Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Τα σκυλιά (της νύχτας)


25)Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Όταν είναι άρρωστος ο δικηγόρος μου, παίρνω τα πράγματα στα χέρια μου


26)Ποιο είναι το μότο σας;
Αλλάζει καθημερινά. Παγιωμένα σλογκαν έχουν τα προϊοντα, όχι οι άνθρωποι


27)Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Ως ο τελευταίος επιζών του πλανήτη


28)Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
"Καλημέρα μπαμπά"


29)Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Σε αυτή που θα βρίσκεται ο μαλάκας που έγραψε τις ερωτήσεις αν ζήσει αλλα 800 χρόνια κατα τα οποία θα καλλιεργείται διαρκώς.

Tuesday, May 08, 2007

Φοιτητικές Εκλογές: Time Zero


Την ερχόμενη Τετάρτη, έχουμε τις φοιτητικές εκλογές στα δημόσια ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Είναι η ώρα που ο κάθε φοιτητής, θα υψώσει την φωνή του επιλέγοντας τους ανθρώπους οι οποίοι θα τον εκπροσωπεύουν στο συμβούλιο. Υπάρχουν λοιπόν οι συνειδητοποιημένοι, οι οποίοι ξέρουν τι κάνουν και ξέρουν και γιατί το κάνουν. Και υπάρχει κ μία πλειοψηφία (κ όχι μειοψηφία όπως θα περιμένατε) η οποία ξέρει γιατί το κάνει, μα δεν έχει ιδέα τι είναι πραγματικά αυτή η ψήφος, και πόσο μεγάλη δύναμη έχει. Αυτή η πλειοψηφία τείνει να «πουλάει» την ψήφο της, και μάλιστα πολύ πολύ φτηνά. Κάποια πάρτυ, ένας όμορφος γκόμενος που σου χαμογελάει και σε πάει που και που για καφέ, κ μερικά πάκα σημειώσεων. Τόσο κοστίζει σε μερικές παρατάξεις μία ψήφος, και ουρές από φοιτιτάκια ζητούν την προσοχή των «δημοφιλών» της σχολής, και ανταλλάσουν σημειώσεις (που εγγυώνται επιτυχία στην εξεταστική) με την ψήφο τους.

Στο προηγούμενο ποστακι, ο Στασυμ περιέγραψε με επιτυχία και γλαφυρότητα τον «ανηλεή αγώνα» ορισμένων συμφοιτητών του, να ανέβουνε στην τροφική αλυσίδα περνώντας από το επίπεδο των αποβλήτων στο επίπεδο των απλών βλήτων (που στο κάτω κάτω της γραφής είναι πεντανόστιμα χορταράκια).

Είναι εκπληκτικό, το πόσο πολλά άτομα επιδιώκουν κάτι τέτοιο, και το πόσο ανορθόδοξες και αντιιδεολογικές μεθόδους επιλέγουν . Άτομα ανίκανα να στηριχτούν στις προσωπικές τους δυνάμεις, αφού δεν ήταν ποτέ ικανοί να αποκτήσουν κατι τέτοιο, περνάνε τη ζωή τους γλύφoντας. Αρχίζουν γλύφοντας (οι μισοί τους καθηγητές, οι άλλοι μισοί τα κομματόσκυλα) για να περάσουν κάποια μαθήματα, πουλάνε την ύπαρξη και την ψήφο τους, μερικοι σε πιο ακραίες περιπτώσεις πουλάνε και το σώμα τους (είναι άραγε πράγματι πιο ακραίο το να πουλήσεις το σώμα σου γλύφοντας κυριολεκτικά από το να πουλήσεις την προσωπικότητά σου γλύφοντας μεταφορικα;). Μετά σε κοιτάζουν στα μάτια κ σου λένε πόσο "δύσκολη και απαιτητική" είναι η σχολή τους, και η πλάκα είναι ότι το ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ κιόλας. Και πριν καλά καλά το καταλάβουν, αφομοιώνουν αυτά τα χαρακτηριστικά, και τα πάντα γύρω τους, από τα επαγγελματικά μέχρι τις φιλίες και τις γνωριμίες αρχίζουν να περιστρέφονται γύρω από το συμφέρον, και η ζωή τους γίνεται ένα μεγάλο Χρηματιστήριο.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι το ίδιο πράγμα που δεν καταλάβαινε ο Φαουστ (τον οποίο όλοι έχουν ακουστά αλλά κανεις τους δεν έκατσε ποτέ να διαβάσει): Αυτοί τους οποίους γλύφουν είναι πιο ισχυροί από τους/τις γλύφτες. Κι έτσι πάντα παίρνουν δέκα για να δώσουν ένα, κ μαλιστα τόσο έξυπνα, που τα καημένα φοιτητάκια δεν καταλαβαίνουν καν πόσο πολλά έχουν ξεπουλήσει.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι ότι ΚΑΝΕΙΣ δεν έκανε ΠΟΤΕ συμφωνια με τον Διάολο και βγήκε κερδισμένος.

Εύχομαι να μπορούσα να πω κάτι σε στυλ «καλα να πάθουν, ας ζήσουν στην κόλαση που, μόνοι τους, δημιούργησαν» μα είναι τόσο αφελείς που πραγματικά νιώθω οίκτο γι αυτούς.


Όλα αυτά μου φέρνουν στο μυαλό την δημοφιλέστατη ατάκα του John Milton: "Vanity, definitely my favorite sin."
Είναι από την ταινία
The Devil's Advocate, μία ταινία που, παραδόξως, τα προαναφερθέντα άτομα λατρεύουν (ή ίσως όχι και τόσο παραδόξως αν σκεφτούμε πόσο ισχυρά συναισθήματα προκαλεί η ταύτιση με τον κεντρικό τραγικό ήρωα, ειδικά όταν είμαστε ανίκανοι να εντοπίσουμε γιατί ακριβώς την αισθανόμαστε)

Το κακό της όλης υπόθεσης (πέρα από τα αυτονόητα δηλαδή , ότι τέτοιοι τύποι καθορίζουν τη ζωή μας κλπ) είναι ότι αυτα τα ατομα είναι πολύ πιο κοντά μας απ' ότι φανταζόμαστε και πονάει πάρα πολύ καθε φορά που ανακαλύπτεις ότι άλλος ένας άνθρωπος που αγαπάς, ζήλεψε την δόξα του ήρωα του Γκαίτε κ ακολούθησε τα βήματά του...

Thursday, May 03, 2007

Η απέναντι όχθη

Ορισμένες φορές με πιάνει ένας απίστευτος προβληματισμός σχετικά με την σχολή μου, που συνοδεύεται από απλά αλλά αναπάντητα ερωτήματα του τύπου: «Είμαι τελικά καλός φοιτητής;» «Μήπως τα 4 αυτά χρόνια που βρίσκομαι στη Μυτιλήνη θα μπορούσα να τα είχα αξιοποιήσει καλύτερα;» και όλα τα συναφή.
Προτού απαντήσω σε αυτά τα καίρια ερωτήματα, επικεντρώνομαι για λίγο στους υπόλοιπους συμφοιτητές του έτους μου. Και τότε χάνω την μπάλα.

Τις τελευταίες ημέρες διαπιστώνω για μία ακόμη φορά ότι μεγάλη μερίδα από αυτούς επιδίδεται σε έναν ανηλεή αγώνα ώστε να φτάσουν στον (απροσδίοριστο βέβαια) στόχο τους, συγκεντρώνοντας:

Συστατικές επιστολές.
Καλές αναλυτικές βαθμολογίες.
Ευκαιρίες για υποτροφίες σε «καλά» πανεπιστήμια του εξωτερικού.
Ένα καλό βιογραφικό.

Πού εντοπίζω το πρόβλημα, θα μου πείτε...
Ξανακοιτάζοντας τους συμφοιτητές μου αυτούς, βλέπω τα ίδια πρόσωπα που μέχρι φέτος πάτησαν επί πτωμάτων για να διεκπαιραιώσουν τα ακαδημαϊκά τους καθήκοντα.

Τα ίδια πρόσωπα που μέχρι φέτος έπιαναν φιλίες λίγων ημερών με τους «καλούς» της σχολής για να πάρουν το πολυπόθητο δεκαράκι.
Τα ίδια πρόσωπα που πλήρωσαν αρκετά ευρώ για τον ίδιο αυτό σκοπό.
Τα ίδια πρόσωπα που σάλιωσαν αρκούντως τους καθηγητές ώστε να αποσπάσουν αργότερα τη βαθμολογική εύνοιά τους.
Τα ίδια πρόσωπα που σπουδάζουν σε μια σχολή κυριευμένη από τις νέες τεχνολογίες και ακόμη παλεύουν με το minimize των Windows.
Τα ίδια πρόσωπα που δεν γνωρίζουν τι εστί να παλεύεις για κάποιον σκοπό και να συγκεντρώνεις προσωπικές αποτυχίες και, μακροπρόθεσμα, επιτυχίες.
Τα ίδια πρόσωπα που αύριο θα συναντήσω στον εργασιακό χώρο και θα απορώ τι στο διάολο κάνουν εκεί μέσα (βλέπε προηγούμενο post).

Όλα αυτά γνωρίζω ότι συμβαίνουν παντού.
Όμως αρνούμαι να συμβιβαστώ. Δεν είναι δυνατόν να πλασάρεται διαρκώς το άχρηστο, το ηλίθιο και το επιτηδευμένο ως μία κατάσταση που διαιωνίζεται, φτάνοντας σε σημείο να θεωρείται ως η μόνη αποδεκτή λύση για να «προχωρήσει το παιδί μπροστά με τις σπουδές του» και να «προκόψει».
Να ΠΡΟΚΟΨΕΙ;
Ναι, δηλαδή να συνεχίσει να πατά επί πτωμάτων έως ότου κάνει το μεταπτυχιακό, να βολευτεί σε μια καλή δουλειά και... ο κύκλος συνεχίζεται.

Δεν ξέρω αν αυτή όλη η κατάσταση οφείλεται στην ελληνική νοοτροπία που απαντάται στον όρο «βολεψάκιας», ξέρω όμως ότι υπάρχει και η απέναντι όχθη.
Και σε αυτήν βρίσκονται όσοι ξέρουν να μην αυτο-υπερτιμώνται, να βάζουν θεμιτούς στόχους, να παλεύουν με την αξία τους και να διευρύνουν συνεχώς τους ορίζοντές τους.
Τετριμμένο; Ξεπερασμένο; Μάλλον.

Τελικά απάντησα στα αρχικά ερωτήματά μου. Δεν είμαι «καλός» φοιτητής.
Τουλάχιστον όμως έχω κρατηθεί στην απέναντι όχθη, και χωρίς πολύ κόπο. Απλώς κρατώντας γερά τις αξίες, με τις οποίες θα συνεχίσω να πορεύομαι, ό,τι και να γίνει.

Υ.Γ. Ξαναδιαβάζοντας το κείμενο, μου φαίνεται πως ηθικολογώ. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι. Απλώς προσπαθώ να καταλάβω τι στο διάολο συμβαίνει με μια μεγάλη μερίδα των -υποθετικά- συμπορευόμενων ανθρώπων που συναντώ καθημερινά στις αίθουσες της σχολής.