Sunday, July 16, 2006

Ακούω μια echo, σαν τη φωνή του Έκο


«Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις.» Κάπως έτσι δεν το είπε ο μεγάλος δάσκαλος Έκο; Αλλά και αν δε το είπε αυτός ας προσποιηθούμε πως το είπε, έτσι για να συνεχίσει η συζήτησή μας. Τον Αύγουστο λοιπόν και το καλοκαίρι γενικότερα, τα πάντα μπαίνουν σε άλλο ρυθμό, πιο αργό, ρυθμό που να ταιριάζει περισσότερο σε διακοπές και σε μια ξεκούραστη χαλαρότητα. Ποιος θα ήθελε τώρα να τρέχει και να παιδεύεται όταν υπάρχει τόση ζέστη και παντού μυρίζει θάλασσα; Κάπως έτσι νοιώθω και εγώ… ζέστη, οφθαλμόλουτρο στην τηλεόραση και στο δρόμο, διάβασμα για το τελευταίο μάθημα που μου έχει μείνει για να πάρω πτυχίο… πώς να συγκεντρωθώ ο άνθρωπος και να παλουκωθώ μπροστά στον υπολογιστή για δώσω λίγη ζωή και στο καημένο αυτό blog-ακι; Αφού λοιπόν το μυαλό τρέχει συνέχεια σε τόπους που είχα πάει για διακοπές ή θα ήθελα να πάω, σκέφτηκα να γράψω για αυτούς τους τόπους. Ας χρησιμοποιήσουμε την εποχική επικαιρότητα για να δημιουργήσουμε θέμα.

Ακριβώς πριν από 3 χρόνια είχα πάει Γερμανία, σε ένα πανεπιστημιακό πρόγραμμα για εκμάθηση της γλώσσας. Αφού λοιπόν επί ένα μήνα κάναμε καθημερινά μάθημα για 8 ώρες, στο τέλος μας πήγαν για 1 εβδομάδα στο Βερολίνο. Πραγματικά θεωρώ το Βερολίνο μια εξαιρετική πρωτεύουσα: Μεγάλη, όμορφη, καθαρή και με αντιθέσεις, έτσι για να μην ξεχνά κανείς το διχασμένο της παρελθόν. Κάθε βράδυ λοιπόν πηγαίναμε και σε διαφορετικό μέρος για να ξεδώσουμε και να μάθουμε για την νυχτερινή ζωή της πόλης, σε μέρη που δεν νομίζω ότι θα τα δούμε ποτέ στην Ελλάδα. Για παράδειγμα πήγα σε μαγαζί το οποίο στεγάζεται σε bunker ( στρατιωτικό καταφύγιο) αλλά και σε μια πολυκατοικία η οποία ολόκληρη είχε καταληφθεί από νέους στην οποία είτε παρουσίαζαν καλλιτεχνικά έργα που έφτιαχναν, είτε έκαναν προβολή ταινιών, είτε ακόμα είχαν φτιάξει μπαρ στον υψηλότερο όροφο με τρομερή θέα. Εδώ όμως θα μιλήσω για μια μπυραρία που επισκέφτηκα και θα ήθελα πάρα πολύ να δω κάτι παρόμοιο και στην Ελλάδα ( pleeeeeaase ). Η μπυραρία αυτή δεν διέφερε ιδιαίτερα από αυτές που έχουμε στην Ελλάδα. Δηλαδή ο εσωτερικός διάκοσμος βασιζόταν στο ξύλο και ήταν γενικά ένα ακριβό και «ανεβασμένο» μέρος. Η κύρια διαφορά ήταν ότι σε όλο το χώρο του μαγαζιού υπήρχαν τηλεοράσεις, οι οποίες όμως δεν έδειχναν κάποιο τηλεοπτικό πρόγραμμα ή ταινία αλλά έδειχναν τον τεράστιο κατάλογο με μπύρες που είχε η επιχείρηση και φυσικά τις τιμές τους. Εάν αυτό το βρίσκετε ιδιαίτερα βαρετό τότε θα ήθελα να σας πω πως οι τιμές των ποτών δεν ήταν σταθερές αλλά καθορίζονταν από την κατανάλωση! Για παράδειγμα αμέσως μετά που η παρέα έδινε την παραγγελία της, οι τιμές των μπυρών που είχαν επιλεγεί αυξάνονταν και αυτό το έβλεπε κανείς στις οθόνες μαζί με ένα βελάκι που έδειχνε την ανοδική ή καθοδική τάση. Σίγουρα αυτό είναι μια έξυπνη ιδέα που κάνει την επιχείρηση γνωστή και προσελκύει περισσότερους πελάτες. Επίσης είναι και μια πολύ καλή ευκαιρία για τον πελάτη να βρει την τέλεια προσφορά …Τώρα καταλαβαίνω γιατί μόνο σε αυτή την μπυραρία είδα ποτήρια των 2 λίτρων…

No comments: