Tuesday, November 07, 2006

Tώρα

Θα ήθελα να ήμουν τυφλός. Να μην μπορώ να διακρίνω την κακία, την αδιαφορία, την λύπηση στα μάτια των ανθρώπων. Να μην με τρόμαζε η σκληρότητα μέσα σε ορισμένα βλέμματα. Να μην διέκρινα πίσω από ορισμένες ίριδες ωκεανούς. Να μην με ρούφαγε ο καθρέπτης του κενού, που κρύβεται μέσα σε ψυχές πανέμορφων ανθρώπων.

Θα ‘θελα να ‘μουν κουφός. Να μην ακούω τις κακίες τους. Δικανίες, λόγια χωρίς νόημα, κούφιες προτάσεις, ψεύτικοι όρκοι αιώνιας αγάπης. Με τρομοκρατούν συχνά οι λέξεις των ανθρώπων. Η γλώσσα τους, ένας όμορφος τρόπος να καμουφλάρουν τα ένστικτά τους, να τα περάσουν σαν ευγενή πνευματικά αγαθά. Σε αγαπώ (χρειάζομαι την ασφάλεια που μου προσφέρει η ύπαρξή σου), σε θέλω (έχω συσσωρευμένο σπέρμα, πρέπει να το φυτέψω), βοηθάω τους γύρω μου ανιδιοτελώς(η ματαιοδοξία μου απαιτεί να αισθανθώ χρήσιμος σε κάποιον. Δεν υπάρχω αλλιώς). Δεν θέλω πια να τους ακούω.

Θέλω να γίνω αναίσθητος. Να μην νιώθω ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Να μην πονάω όταν με καις, να μην καίγομαι όταν με χαϊδεύεις. Να μην αισθάνομαι τα δάκρυα, όταν κυλούν στα μάγουλά μου. Δε θέλω πια να το μαθαίνω, όταν κλαίω.

Θέλω να πεθάνει η γλώσσα μου. Τα φιλιά σου είναι πολύ γλυκά για να τα χάσω. Ο καφές μου πολύ πικρός όταν τον πίνω μοναχός μου. Κι αυτά τα μικρά μαργαριτάρια που συνεχίζουν να κυλούν στο μάγουλό μου, αυτές οι ρημαδιασμένες σταγόνες που μου δροσίζουνε τα χείλη, είναι αλμυρές π’ ανάθεμά τες. Και μου θυμίζουν το κορμί σου όταν έβγαινες από τα νερά του Αιγαίου και στέγνωνες στην αγκαλιά μου. Μα εγώ…

Εγώ δε θέλω να θυμάμαι πια το χθες. Γιατί ανοίγοντας τα μάτια μου δεν είναι πια εκεί. Μα όταν τα ξανακλείνω νάτο πάλι. Με στοιχειώνει. Ούτε το αυρίο θέλω να ονειρεύομαι γιατί μου κλέβει στιγμές από το τώρα.

Μα είμαι εδώ και είμαι αρτιμελής. Και όλες μου οι αισθήσεις λειτουργούν και ένας σωρός από αναμνήσεις φλερτάρει με τα αυριανά μου όνειρα. Και βλέπω και ακούω και μυρίζομαι και γεύομαι και ζω. Μα για πόσο ακόμη; Είμαι μία καλοκουρδισμένη μηχανή που φθείρεται μέρα με τη μέρα. Θα ατονήσουν οι αισθήσεις μου. Σιγά σιγά με το πέρασμα του χρόνου ή ξαφνικά κι απροειδοποίητα . Κι αύριο μπορεί να μην θυμάμαι πια. Όχι

Όχι, όχι, όχι! Φωνάξτε μου, βρίστε με, αγγίξτε με, κοιτάξτε με, αγαπήστε με, μισήστε με, μα κάντε το ΤΩΡΑ.

Αύριο μπορεί να είναι πολύ αργά.

Δεν θέλω να είναι αργά. Δεν θέλω…

12 comments:

Περαστικος said...

Εκεί που υπάρχουν τα απαγορευμένα τραγουδια, τα κλειδωμένα συρτάρια, τα εξόριστα συναισθήματα και οι κλειστες πόρτες στο μυαλό οι αναμνήσεις δεν σταματάνε ποτέ.
Δημιουργέιται ένας φαύλος μηχανισμός που μόνο μια υσχυρή έκρηξη μπορεί να τον εξουδετερώσει...

Πολύ όμορφο post, σαν ένα μικρό ηλεκτροσόκ για να επαναφέρει στην πραγματικότητα.

Γείτων said...

Καλημέρα Alex, συμφωνώ με τα λεγόμενα σουυ και επαυξάνω.
Θα την παλέψουμε όμως που θα μας πάει...
ΥΓ. Τα χαιρετίσματα μου στους υπόλοιπους εκεί κάτω. Μου λείψατε βρωμόπαιδα.

Aurellia said...

Καλημέρα....
απλά... όμορφο....
Να είσαι καλά.

Περαστικος said...

"Καλημέρα" στις 2:46, "καλημέρα" στις 9:59, Καλημέρα λοιπόν και στις 13:46! Μάλλον δεν υπάρχει politically correct "καλημέρα" :P

Επί τούτου: Σαφώς και θα την παλέψουμε. Παντού και πάντα την παλεύουμε. Άλλωστε τι άλλο μας μένει σε αυτή τη ρημάδα τη ζωή από το να την παλεύουμε διαρκώς?

(Υ.Γ.: Ζητώ συγγνώμη από το φίλτατο Στάσυμ για το ορθογραφικό μου παράπτωμα :Ρ )

Anonymous said...

Πολλές φορές εύχομαι τα ίδια. Ωραίες οι αναμνήσεις αλλά ανοίκουν στο παρελθόν μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις όμορφα ή το αντίθετο δυστυχώς δεν γίνεται να σου προσφέρουν κάτι περισσότερο, ωραίο και το μέλλον αλλά αβέβαιο...οπότε ζήσε το παρόν και όλα θα έρθουν σιγά-σιγά!

Γείτων said...

Καλησπερα glizz, χαιρομαι που σου αρεσε :) Αντε να σε δουμε κι εσενα σιγα σιγα να γραφεις κανενα ποστακι :)

Περαστικε καλημερα και στις 8.28 λοιπον! Γραφω χωρις τονους για να προκαλεσω την οργη του Στασυμ και να μην ξεσπασει πανω σου :P

Γωγω αντε να δουμε τι θα μας ερθει λοιπον σιγα σιγα :)

Stasym said...

mporoume na kathierwsoume kai ta greeklish gia na apofygoume tis (omologoumenws anapefefktes) erides :)

Stasym said...

anapefefktes = anapofefktes

Na 'tes oi erides!

candyblue said...

Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι οι πρώτες στροφές του “The end” λένε για μια νέα αρχή;



Με πόνο. Με μνήμη.
Πρέπει να γυρνάς σελίδα
Πρέπει να αλλάζεις
Αυτό αποκαλείται εξέλιξη
Μην σε τρομάζει τίποτα,όσο αναπνέεις
Μην σε τρομάζει τίποτα όσο είσαι σωματικά υγιής
Πάντα μπροστά πάμε,η ροή των πραγμάτων βλέπεις…
Που και που μπορείς όμως να ρίχνεις και μια κλεφτή ματιά προς τα πίσω


Μην σε τρομάζει τίποτα
Είμαστε φτιαγμένοι από αστερόσκονη
Μπορούμε να κάνουμε τα πάντα






Α candy-coloured clown they call the sandman
tiptoes to my room every night
just to sprinkle stardust and to whisper:
"Go to sleep, everything is allright"

Γείτων said...

Δεν με τρομάζουν οι νεες αρχες. Candy μου. Mε τρομάζει λιγάκι ο φθόνος, η ζήλια η ημιμάθεια και η ηλιθιότητα ορισμένων ανθρώπων.

Μερικές βδέλλες που ζουν μονάχα για να κερδίζουν εντυπώσεις, κάποιοι απολυμένοι γραφιάδες που την είδαν ψυχοθεραπευτές, όχι όχι, μάλλον κάποιοι κερατάδες που την είδανε γαμιάδες. Κάποιες Μιχαλούδες που ασχημαίνουν τον κόσμο, επειδή τα ανήλικα που είχαν αποπλανήσει κάποτε ενηλικιώθηκαν και έγιναν μοιχαλίδες. Δε πειράζει όμως. Απλά πονεμένα κουταβάκια είναι. Απλά χαρούλες κάνουν. Θα μεγαλώσουν που θα πάει. Το Τριαγώνια

Γείτων said...

To Τριαγώνια έλεγα λοιπόν, πριν μου κοπεί το σχόλιο, δηλώνει φιλόζωο. Μέχρι αποδείξεως του εναντίον βέβαια

If...ιγένεια said...

πολύ όμορφο το πόστ σου..