Η απέναντι όχθη

Ορισμένες φορές με πιάνει ένας απίστευτος προβληματισμός σχετικά με την σχολή μου, που συνοδεύεται από απλά αλλά αναπάντητα ερωτήματα του τύπου: «Είμαι τελικά καλός φοιτητής;» «Μήπως τα 4 αυτά χρόνια που βρίσκομαι στη Μυτιλήνη θα μπορούσα να τα είχα αξιοποιήσει καλύτερα;» και όλα τα συναφή.
Προτού απαντήσω σε αυτά τα καίρια ερωτήματα, επικεντρώνομαι για λίγο στους υπόλοιπους συμφοιτητές του έτους μου. Και τότε χάνω την μπάλα.

Τις τελευταίες ημέρες διαπιστώνω για μία ακόμη φορά ότι μεγάλη μερίδα από αυτούς επιδίδεται σε έναν ανηλεή αγώνα ώστε να φτάσουν στον (απροσδίοριστο βέβαια) στόχο τους, συγκεντρώνοντας:

Συστατικές επιστολές.
Καλές αναλυτικές βαθμολογίες.
Ευκαιρίες για υποτροφίες σε «καλά» πανεπιστήμια του εξωτερικού.
Ένα καλό βιογραφικό.

Πού εντοπίζω το πρόβλημα, θα μου πείτε...
Ξανακοιτάζοντας τους συμφοιτητές μου αυτούς, βλέπω τα ίδια πρόσωπα που μέχρι φέτος πάτησαν επί πτωμάτων για να διεκπαιραιώσουν τα ακαδημαϊκά τους καθήκοντα.

Τα ίδια πρόσωπα που μέχρι φέτος έπιαναν φιλίες λίγων ημερών με τους «καλούς» της σχολής για να πάρουν το πολυπόθητο δεκαράκι.
Τα ίδια πρόσωπα που πλήρωσαν αρκετά ευρώ για τον ίδιο αυτό σκοπό.
Τα ίδια πρόσωπα που σάλιωσαν αρκούντως τους καθηγητές ώστε να αποσπάσουν αργότερα τη βαθμολογική εύνοιά τους.
Τα ίδια πρόσωπα που σπουδάζουν σε μια σχολή κυριευμένη από τις νέες τεχνολογίες και ακόμη παλεύουν με το minimize των Windows.
Τα ίδια πρόσωπα που δεν γνωρίζουν τι εστί να παλεύεις για κάποιον σκοπό και να συγκεντρώνεις προσωπικές αποτυχίες και, μακροπρόθεσμα, επιτυχίες.
Τα ίδια πρόσωπα που αύριο θα συναντήσω στον εργασιακό χώρο και θα απορώ τι στο διάολο κάνουν εκεί μέσα (βλέπε προηγούμενο post).

Όλα αυτά γνωρίζω ότι συμβαίνουν παντού.
Όμως αρνούμαι να συμβιβαστώ. Δεν είναι δυνατόν να πλασάρεται διαρκώς το άχρηστο, το ηλίθιο και το επιτηδευμένο ως μία κατάσταση που διαιωνίζεται, φτάνοντας σε σημείο να θεωρείται ως η μόνη αποδεκτή λύση για να «προχωρήσει το παιδί μπροστά με τις σπουδές του» και να «προκόψει».
Να ΠΡΟΚΟΨΕΙ;
Ναι, δηλαδή να συνεχίσει να πατά επί πτωμάτων έως ότου κάνει το μεταπτυχιακό, να βολευτεί σε μια καλή δουλειά και... ο κύκλος συνεχίζεται.

Δεν ξέρω αν αυτή όλη η κατάσταση οφείλεται στην ελληνική νοοτροπία που απαντάται στον όρο «βολεψάκιας», ξέρω όμως ότι υπάρχει και η απέναντι όχθη.
Και σε αυτήν βρίσκονται όσοι ξέρουν να μην αυτο-υπερτιμώνται, να βάζουν θεμιτούς στόχους, να παλεύουν με την αξία τους και να διευρύνουν συνεχώς τους ορίζοντές τους.
Τετριμμένο; Ξεπερασμένο; Μάλλον.

Τελικά απάντησα στα αρχικά ερωτήματά μου. Δεν είμαι «καλός» φοιτητής.
Τουλάχιστον όμως έχω κρατηθεί στην απέναντι όχθη, και χωρίς πολύ κόπο. Απλώς κρατώντας γερά τις αξίες, με τις οποίες θα συνεχίσω να πορεύομαι, ό,τι και να γίνει.

Υ.Γ. Ξαναδιαβάζοντας το κείμενο, μου φαίνεται πως ηθικολογώ. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι. Απλώς προσπαθώ να καταλάβω τι στο διάολο συμβαίνει με μια μεγάλη μερίδα των -υποθετικά- συμπορευόμενων ανθρώπων που συναντώ καθημερινά στις αίθουσες της σχολής.