Sunday, July 02, 2006

Προσοχή στους νεαρούς!

Βλέποντας τα γεγονότα που μου συνέβησαν κάποιες μέρες πριν λίγο πιο αποστασιοποιημένα, βάζω τα γέλια. Προσπαθώντας να αποδείξω το αυτονήτο, γνώρισα και επισήμως πλέον την περιβόητη «ελληνική νοοτροπία» επίλυσης των προβλημάτων. Στην περίπτωσή μου, ένα μικρό τροχαίο ατύχημα.

Τετάρτη, νοικιάζουμε αμάξι με παρέα για εκδρομή και βολτούλα. Το βράδυ, μέσα σε στενά όπου γίνονταν οικοδομικές εργασίες, περνώντας έγδαρα λίγο το μέρος της δεξιάς πόρτας.

Πέμπτη, ημέρα επιστροφής του αυτοκινήτου στο Rent a Car, βαλθήκαμε να επισκευάσουμε τη μικρή αυτή ζημιά στο χρώμα του αμαξιού, με βερνίκι νυχιών. Ομολογουμένως, η δουλειά έγινε αρκετά καλά.

Ξαναμπαίνουμε στο αυτοκίνητο, κοιτάω από τους καθρέφτες, βγάζω φλας, και αρχίζω τη γνωστή διαδικασία του ξεπαρκαρίσματος. Μόλις είχε βγει το μισό αυτοκίνητο στο δρόμο και ξεκινώ τη δεύτερη στροφή, βλέπω να έρχεται πάνω μας με ταχύτητα μία μηχανή, μεσαία στα κυβικά. Ακινητοποιώ το αυτοκίνητο και ο οδηγός της μηχανής, προσπαθώντας να περάσει μέσα από το στενό «διάδρομο» που του απέμενε, παίρνει σβάρνα τον προφυλακτήρα του νοικιασμένου μας Kia.

Ενώ λοιπόν σε μία τέτοια περίπτωση η πρώτη σκέψη είναι να γίνει η γνωστή φιλική δήλωση τροχαίου ατυχήματος, εντούτοις οι πρώτες λέξεις του λιγομήλητου κυρίου με το μηχανάκι ήταν «Αφού τρακάραμε, πάμε στην τροχαία». Η τροχαία της Μυτιλήνης βρίσκεται πολύ κεντρικά, διακόσια μέτρα από το σημείο του ατυχήματος. Έτσι λοιπόν, και με τη σιγουριά ότι έχω το δίκιο με το μέρος μου, ξεκινήσαμε για εκεί.

Ούτε που θυμάμαι πόσες καλημέρες άκουσα στο κτίρια της τροχαίας από φίλους αστυνομικούς του οδηγού της μηχανής. Σίγουρα όμως κάπου εκεί άρχιζα να καταλαβαίνω ότι τα πράγματα δεν θα είναι και τόσο αμερόληπτα...

Φυσικά ο ένας από τους δύο τροχαίους που ήρθε για να καταγράψει το ατύχημα ήταν κολλητός του οδηγού και φυσικά η διαδικασία που ακολούθησε μετά ήταν ένα θέατρο του παραλόγου, με εμένα να προσπαθώ να αποδείξω ότι, όχι, δεν καρφώθηκα με ταχύτητα στο μηχανάκι, όπως υποστήριζε ο φίλτατος κύριος οδηγός, αλλά σταμάτησα για να αποφύγω το
χειρότερο. Η στάση του αστυνόμου ήταν, εννοείται επιθετική, έως προσβλητική, αλλά οποιαδήποτε κίνηση μου θα ήταν αντίσταση κατά της αρχής. Οποιοδήποτε όμως επιχείρημα του κυρίου οδηγού ήταν βάσιμο και σοβαρό, απλώς γιατί ήταν μεγαλύτερος και, το κυριότερο, ντόπιος.

Η περιπέτειά μας είχε τελικά αίσια κατάληξη, αφού μετά από παρέμβαση του γραφείου ενοικίασης, ο φίλτατος κύριος οδηγός δέχτηκε το προφανές, να κάνει δηλαδή φιλική δήλωση, και έτσι γλιτώσαμε δικαστήρια και περαιτέρω ταλαιπωρίες.

Όσο για τη γρατζουνιά στο αμάξωμα, έμεινε βαμμένη με το βερνίκι νυχιών για να τη θυμόμαστε και να γελάμε...

Πρώτη φορά βιώνω σε αυτό τον τόπο που μένω τα τρία τελευταία χρόνια τόσο έντονα τη διάκριση ως προς την ηλικία και την καταγωγή. Και άλλες φορές υπήρχαν κάποια κρούσματα, αλλά τώρα ένα από αυτά χτύπησε και την πόρτα μου. Ένα είδος μικρού και χαριτωμένου ρατσισμού που υπάρχει προς τους «νεαρούς φοιτητές», οι οποίοι προφανώς είναι αυτοί που οδηγούν επικίνδυνα, αυτοί που είναι παρείσακτοι στο νησί της Μυτιλήνης, αυτοί που ζουν εις βάρος των ντόπιων κατοίκων.

Εύχομαι, αγαπητοί μου, να πίνετε πολλά ουζάκια παρέα και να ψυχαγωγείστε συζητώντας για εμάς με αυτή τη γλυκιά προκατειλημμένη σας διάθεση. Εγώ άλλωστε από του χρόνου αλλάζω πόλη. Θα έρθουν όμως καινούριοι επικίνδυνοι νεαροί. Να τους προσέχετε!

3 comments:

Γείτων said...

Έχεις απόλυτο δίκιο για τους ντόπιους στο εν λόγω νησί. Η κατάσταση γίνεται ολοένα και χειρότερη, και κάθε φορά που πέφτεις θύμα κάποιου ντόπιου πρέπει να κάθεσαι να υπολογίζεις. Χμμ.Ξερω αραγε περισσότερους μπατσους από αυτόν; Για να δουμε, Μακης, Νικος, Στελιος...
Η ειρωνία είναι ότι τον τοπικισμό τους τον έχουν ήδη πληρώσει ακριβά. Ο τουρισμός τους παει απο το χειρότερο στο χείριστο, ενώ η Ναυτιλιακή τους εταιρία (Χαχαχαχα ποια;;;). Μοναδική πραγματική πηγή εσόδων τους είναι πλέον οι φοιτητές και ορίστε το ευχαριστώ.

Anonymous said...

Sorry αγορια που θα σας το χαλασω αλλα σε όποιο μερος της ελλαδος και αν πας και τρακαρεις με ντοπιο θα φταις εσυ.Δεν ειναι φαινομενο μονο της Μυτιληνης.Αυτος που εχει τον γνωστο στην καταλληλη θεση επιβιωνει.Και κατι τελευταιο για τον φιλο γειτων που μαθαινει και τα λουγκρικα τα γαλλικα και εγω οταν πηγα στην γαλλια δεν μου μιλουσε κανεις γιατι δεν ηξερα γαλλικα.Φαντασου να τρακαρα και να πηγαινε στο αστυνομικο τμημα.


Remember Χοντρος

(δεν μου αρεσουν οι τονοι)

Anonymous said...

Όταν αναφερόμαστε στο αποτρόπεο νησί της Λέσβου, εννοείται φυσικά ότι έχουμε αποδεκτεί την ελληνική μικροαστική νοοτροπία και δεν την σχολιάζουμε καν!
Εδώ όμως τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Οι άνθρωποι δεν χαμογελάνε. Δεν μιλάνε. Τα κορίτσια δεν βάζουν πολύχρωμα φουστάνια. Σε αυτή την πόλη δεν υπάρχουν χρώματα. Το χειμώνα είναι όλα μουντά και το καλοκαίρι τα αντικέιμενα "καίγονται" από το φως του ήλιου. Σε αυτή την πόλη δεν υπάρχει αγάπη. Δεν υπάρχουν άνθρωποι. Σε αυτή την πόλη αν ζήσεις πάνω από 4 χρόνια αρχίζεις σιγά σιγά να χάνεις το γέλιο σου. Και γίνεσαι λιγότερο άνθρωπος από όπου και αν έχεις έρθει εδώ.

Χρυσάνθη
(εγώ πάντως φεύγω!!!!)