Τον κουβά μας και στην παραλία

Εάν ο αγαπητός αναγνώστης ανήκει στην ευγενή ομάδα εκείνων των ανθρώπων που ασχολούνται με τον αθλητισμό και έχουν βαθειά μέσα στην καρδιά τους τα ιδεώδη που αυτός πρεσβεύει, τότε σίγουρα θα είναι οικείος με τον όρο «κουβάς». Στην αντίθετη περίπτωση, δηλαδή όταν η λέξη «κουβάς» απλώς του θυμίζει σφουγγάρισμα και λοιπές ανόσιες και ανούσιες πράξεις, τότε θα πρέπει να του κρούσουμε τον κώδωνα του κινδύνου και να τον εγκαλέσουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα στο δρόμο της αρετής.
Ο Κουβάς λοιπόν είναι κάτι που όλοι ξέρουμε και θέλουμε να αποφύγουμε. Αν και σχετίζεται με τη ιερή ιδέα του αθλητισμού, εντούτοις εμπεριέχει κακία και μοχθηρότητα τόση, που πολλοί από εμάς νομίζουμε πως μας κυνηγάει! Ίσως μάλιστα να συνέβαινε το τελευταίο εάν δεν υπήρχε η δική μας απληστία και ταυτόχρονα η ανικανότητα του αθλητή. Ο Κουβάς είναι σαν τις τσέπες του Ήτα-Βήτα (ναι για το φίλο του Μίκυ Μάους μιλάω) ή σαν την τσάντα του Σπορτ Μπίλι (τι έγινε; Θυμηθήκατε τη χαμένη σας νιότη;), χωράει τα πάντα και μπορεί να καταπιεί ο,τιδήποτε. Γι’αυτό προσοχή! Ένας «κουβαδιασμένος» φίλαθλος ποτέ δεν είναι όμορφο θέαμα.
…και δυστυχώς, τις τελευταίες ημέρες, ακολουθώντας τη στρογγυλή θεά σε πολύωρες λιτανείες στους ιερούς βόρειους τόπους, πολλοί από εμάς έχουμε πέσει θύματα αυτής της σύγχρονης μάστιγας. Ναι, είναι μια πραγματική μάστιγα, αφού φθείρεσαι τόσο σωματικά (το αριστερό μου νεφρό στο σημερινό «άχαστο») όσο και ψυχικά: Χαμένο πέναλντι στο τελευταίο λεπτό; Ποιος άνθρωπος μπορεί να αντέξει κάτι τέτοιο… Τα μαυρισμένα σημεία στο χαμένο κουπόνι, δείχνουν τα μαυρισμένα κομμάτια της χαμένης –περίπου πριν τη λήξη- ψυχής μας.
Γι’αυτό λοιπόν μας προτρέπω να αρπάξουμε τους κουβάδες μας και να τρέξουμε στις παραλίες για να χτίσουμε τόσο μεγάλα κάστρα ώστε να κρυφτούμε μέσα. Κάστρα που θα προφυλάξουν εμάς και τις ελπίδες μας από τη θάλασσα των χαμένων ευκαιριών.