Μία υπέροχη πόλη

Είδα προχθες το Γιάννη στο δρόμο. Ήταν μεσημέρι Κυριακής και πέρασα από τη γνωστή διαδικασία. Άκουσα και πάλι πόσο γαμάτα πέρασε χθες βράδυ στο κλαμπ της προκυμαίας, μου εξέφρασε για άλλη μια φορά τα παράπονά του «Καλά, εσύ δεν μας καταδέχεσαι; Έλα μία φορά να σε κεράσω ένα ποτάκι, να γνωρίσεις και καμιά γκομενίτσα».

Μετά τον άφησα να περιπλανιέται αχανώς στη δική του πόλη, που περιλαμβάνει πάνω από διακόσιους φίλους με συνεχείς δημιουργικές συζητήσεις σχετικά με τις αποχρώσεις του πράσινου και τις επιπτώσεις του μπλε στη ζωή μας. Όπως λέει ο ίδιος, «ξύπνημα νωρίς το μεσημέρι, μετά καφεδάκι με τους φίλους, το απόγευμα συνδικαλισμός, ε, και να μη βγω για ένα ποτό το βραδάκι να ξεσκάσω;».

Αυτή είναι η πόλη του Γιάννη. Εδώ όλα κυλούν με ρυθμούς «φοιτητικούς», εκτός φυσικά από τα χρήματα στο πορτοφόλι του, που έχουν τη μοναδική ιδιότητα να ανανεώνονται αυτόματα και χωρίς πολύ κόπο, κάθε φορά που αυτός οδεύει προς χρεοκοπία ή απλώς κάνει την αγαπημένη του θεραπεία αγοράζοντας ρούχα. Τα τρία χρόνια που βρίσκεται εδώ έχει βρει τον εαυτό του. Κοιμάται πολλές ώρες για να στρώσει επιδερμίδα και να «συνέλθει από τη χθεσινή κραιπάλη». Στην άλλη μεριά του κρεβατιού μία μικρή πρωτοετής κοπελίτσα που έχει την τιμή να πάρει λίγη από την προσοχή του.

Για το πανεπιστήμιο ο Γιάννης έχει πολλά να σου πει, καθώς είναι γνήσιος αγωνιστής. Από τις απαρχές της φοιτητικής του πορείας παλεύει για τα δικαιώματά σου. Η πάλη γίνεται πιο σκληρή όταν πλησιάζουν οι φοιτητικές εκλογές. Εκείνες τις ημέρες είναι σίγουρο πως θα σε καλέσει για καφέ για να σου εξομολογηθεί τα προσωπικά του και, λίγο πριν πληρώσετε, θα θυμηθεί να σου προτείνει τι να ψηφίσεις ενώ, εντελώς τυχαία, θα σου κεράσει και τον φραπέ.

Περπατώντας στο δρόμο στην επιστροφή μου προς το σπίτι, άρχισα να βλέπω παντού Γιάννηδες. Κάποιοι με είδαν και μου μίλησαν. Άλλοι, απορροφημένοι από το κινητό τους, με χαιρέτησαν βιαστικά. Ένας άλλος μού έδωσε ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη.

Ζαλίστηκα.

Έτρεξα πανικόβλητος στο σπίτι μου και κλείστηκα εκεί μέχρι το βράδυ. Μπήκα στο ίντερνετ και αφαιρέθηκα στα αγαπημένα μου blogs. Προσπάθησα να τελειώσω το βιβλίο που διαβάζω από τον Απρίλιο και ασχολήθηκα λίγο με τα βίντεό μου.

Τώρα νομίζω πως είμαι ασφαλής. Ας πάρω ένα τηλέφωνο τους φίλους μου να πάμε χαλαρά για ένα ποτάκι στη διπλανή πόλη. Εκεί Γιάννηδες δεν θα συναντήσω.