Λίγο ψωμί στην κόλαση

Δεν είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που ξύπνησα σήμερα με διαβολεμένη πείνα. Αυτή την άγρια πρωινή (μεσημεριανή θα την ονόμαζε η μάνα μου..) ακόρεστη πεινά που μερικές φορές μας κυριεύει, ιδιαίτερα εάν δεν υπάρχει τίποτα στο σπίτι (σε φοιτητικό σπίτι μάλιστα) και είμαστε έτοιμοι να ξύσουμε τους σοβάδες ή να δαγκώσουμε το ξύλο του τραπεζιού για να μην τρελαθούμε. Μάλιστα η στιγμή που κατάλαβα πόσο δύσκολη ήταν η κατάστασή μου ήταν όταν γλίστρησα και έπεσα…στα δικά μου σάλια που έτρεχαν ασταμάτητα από το στόμα… Νομίζω πως από εκείνο το σημείο σύρθηκα μέχρι το ντουλάπι μόνο και μόνο για να συνεχιστεί η κακή μου τύχη, ήταν εντελώς άδειο…βέβαια τι περίμενα να βρω; Μακαρόνια και τραχανά από το χωριό (τα οποία όμως δεν είναι για άμεση κατανάλωση), ή κανένα κομμάτι ψωμί που έχω 6 μήνες να αγοράσω; Όσον αφορά την περιήγησή μου στον άγριο κόσμο του ψυγείου, έπρεπε να διεξάγω εκεί θανάσιμο αγώνα με τη μούχλα που κατέτρωγε τα τελευταία υπολείμματα από το τυρί.

Σας παρακαλώ μην με κρίνετε σκληρά με όλα όσα σας περιγράφω. Ένας απλός φοιτητής είμαι (στο πτυχίο μάλιστα) που την προηγούμενη μέρα είχα δώσει ένα πολύ δύσκολο μάθημα και σε συνδυασμό με την καθημερινή ζέστη αλλά και τις ξελογιάστρες σειρήνες από το παγκόσμιο κύπελλο, είχα αρκετό καιρό να αφήσω τη γλυκιά θαλπωρή του σπιτιού μου. Ο συνδυασμός όλων αυτών λοιπόν με έριξε στην ανάγκη. Αυτό ήταν! Η απόφαση είχε πια παρθεί και το σχέδιο διένυε τα πρώτα στάδια της υλοποίησης του: ντύθηκα, πήρα κλειδιά, πορτοφόλι και κινητό και ξεκίνησα για τον επίγειο παράδεισο όλων των πεινασμένων…το σουπερμάρκετ!

Είμαι σίγουρος πως και εσείς νοιώθετε κάποια ιδιαίτερη χαρά, που δεν μπορείτε να την εξηγήσετε εύκολα, κατά την είσοδό σας στο πολυκατάστημα. Όταν μάλιστα η αυτόματη πόρτα που είχε ανοίξει για να με υποδεχτεί (εμένα, μόνο εμένα) έκλεισε πίσω μου, βάζοντας με σε ένα κόσμο με απαλή μουσική, όμορφες μυρωδιές και πολύ φαγητό, τότε η χαρά μου έφτασε στην κορύφωσή της. Άρπαξα λοιπόν το καλάθι και με βωβούς αλαλαγμούς ξεχύθηκα στους διαδρόμους. Τίποτα δεν μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στην καταναλωτική μανία που με είχε καταλάβει. Ακόμη περισσότερα μακαρόνια και σάλτσα ντομάτας ήταν τα πρώτα θύματα. Πιπέρι, αλάτι ακόμα και ξύδι (αυτό πώς βρέθηκε εκεί;) ακολούθησαν τους πρώτους πεσόντες…στο καλάθι μου. Κοτόπουλο, τυρί και χυμοί δεν άργησαν να ακολουθήσουν για να φτάσω τελικά στο τμήμα με τις σοκολάτες. Τότε και μόνο τότε κοντοστάθηκα, λίγο, για να αποφασίσω την καλύτερη σοκολάτα που θα έκλεινε το γεύμα που είχα φανταστεί. Δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο. Το εμπόδιο του ταμείου ξεπεράστηκε εν ριπή οφθαλμού και ο δρόμος για το σπίτι ήταν πλέον ανοιχτός.

Σχεδόν τυφλός από την πείνα που συντάραζε την κοιλία μου, βρήκα το δρόμο για το σπίτι χρησιμοποιώντας την πολύ καλή μου όσφρηση. Όπως τα κυνηγόσκυλα, έτσι και εγώ ακολούθησα την υπέροχη μυρωδιά από το γεύμα που ακόμα δεν είχα ετοιμάσει αλλά σε λίγο θα σκόρπιζε γλυκιά ευωδία από την κουζίνα μου.

Έτσι και έγινε. Δεν είμαι σίγουρος όμως κατά πόσον η γλυκιά ευωδία για την οποία μίλησα πιο πριν, κατάφερε να ξεχυθεί στη γειτονιά διότι, νομίζω πως μέσα στη μανία μου, την έφαγα και αυτή….