Ελεύθερος

Το καυτό αεράκι χτύπαγε το πρόσωπό του. Τα μαλλιά του ανέμιζαν με ορμή. Άνοιξε τα χέρια του, να το αισθανθεί σε όλο του το κορμί. Έκλεισε τα μάτια του και την έφερε ξανά στο μυαλό του. Τα μεγάλα λαμπερά, εκφραστικά της μάτια, το πονηρό της βλέμμα, κι έπειτα τα χείλη της, τα χέρια της, τον τρόπο που μίλαγε και τον τρόπο που περπάταγε. Μα πιο έντονα από όλα θυμότανε τον τρόπο που γέλαγε. Σκέφτηκε τις πρώτες μέρες της γνωριμίας τους, τις μέρες που σταμάταγαν να γελάνε μόνο για να ανταλλάξουν λόγια αγάπης. Τα φιλία τους. Άλλοτε σοβαρά, άλλοτε παθιασμένα. Άλλοτε μικρά πειράγματα και τσιμπηματάκια των χειλιών. Δεν ήταν λίγες οι φορές που γέλαγαν ακόμη και την ώρα που φιλιόταν. Ένα διαρκές παιχνίδι γεμάτο αθωότητα. Αυτό θυμόταν από τις πρώτες τους μέρες.

Το αεράκι άρχισε να δυναμώνει. Σκέφτηκε τους γονείς του. Τον τρόπο που είχαν αντιδράσει όταν έβλεπαν πόσο χρόνο της αφιέρωνε. Τις ανησυχίες τους, τις μεγάλες τους προσδοκίες από εκείνον. Και τους τρόπους με τους οποίους τους είχε απογοητεύσει. Μα αναίσθητος δεν ήταν. Και δεν υπήρχε βαρύτερο φορτίο από τη γνώση ότι οι άνθρωποι που τον αγαπούν είχαν πληγωθεί εξ αιτίας του. Δεν είχε τη δύναμη τότε να διορθώσει τα πράγματα και έτσι τους είχε εγκαταλείψει. Και χωρίς καν να το καταλάβει φόρτωσε το σφάλμα σ’ εκείνη. Οι απαιτήσεις που είχε, άρχισαν να αυξάνονται σε βαθμό παράλογο. Μαζί τους και η ζήλια.

Ο άνεμος τώρα ήταν ακόμη ισχυρότερος και είχε αρχίσει να ψυχραίνει. Το πρόσωπό του πόναγε. Τα κλειστά του βλέφαρα έμοιαζαν αδύναμα να κρύψουν τα δάκρυα που είχαν αρχίσει να εμφανίζονται. Οι πρώτοι τους καυγάδες, ο τρόπος με τον οποίον δεν σταματούσαν πλέον να πληγώνουν ο ένας τον άλλο, ήρθαν στην επιφάνεια. Τα γέλια είχαν δώσει τη θέση τους σε λυγμούς. Τα φιλία τους και οι αγκαλιές ήταν το τελευταίο καταφύγιο που είχε βρει η αγάπη τους. Μα κι αυτά δεν θα άντεχαν πολύ. Άρχισαν να γίνονται άδεια, απλές σαρκικές χειρονομίες. Προτού το καταλάβουν καν, η βαθιά ουσία του αγγίγματος είχε χαθεί. «Δεν αντέχω άλλο. Πνίγομαι.» του έλεγε. Μα ήταν πολύ αφοσιωμένος στη ζήλια του, για να την ακούσει.

Θύελλα άρχισε να σαρώνει το κορμί του. Έτρεμε. Ο αέρας παραμόρφωνε το πρόσωπό του όπως λίγα χρόνια πριν το είχε παραμορφώσει ο πόνος. «Δεν θέλω να σε ξαναδώ, δεν θέλω να σε ξανακούσω. Αντίο». Οι τελευταίες λέξεις που του χε χαρίσει δεν έπαυαν να στροβιλίζονται στο μυαλό του. Μετά από αυτές θυμόταν μόνο πόνο. Τόσο οδυνηρό, τόσο μεγάλο σε διάρκεια που είχε σχεδόν ξεχάσει πως είναι να μην πονάς. Να χαίρεσαι, να απολαμβάνεις.

Μα τώρα το θυμήθηκε ξανά. Περνώντας το κορμί του ο αέρας τα έπαιρνε όλα μακριά. Δεν τον ένοιαζε αν τον σκέφτονταν. Που να βρίσκεται; Ζει; Πέθανε; Παντρεύτηκε; Δεν είχε καμία σημασία πια. Ο πόνος είχε περάσει. Πρώτη φορά στη ζωή του αισθανότανε την λύτρωση. Πρώτη φορά τον κυρίευε αυτή η αίσθηση απόλυτης ελευθερίας. Μόνος του παρέα με τον άνεμο, χωρίς τύψεις για το χθες, χωρίς προσδοκίες απ’ το αύριο. Ελεύθερος.

Δεν είχαν περάσει πάνω από πέντε δευτερόλεπτα και είχε ήδη διανύσει την απόσταση των εφτά ορόφων. Μα ήταν τα πέντε πιο γεμάτα δευτερόλεπτα μιας ολόκληρης ζωής. Η πρόσκρουση με το έδαφος τον σκότωσε ακαριαία. Τις επόμενες μέρες, ένα μονόστηλο σε κάποια τοπική εφημερίδα. Mια κηδεία, λίγες συζητήσεις από κάποιους που τον λυπήθηκαν. Και μετά ανήκε πλέον στο παρελθόν. Και ζήσανε οι υπόλοιποι καλά. Μα εκείνος είχε ζήσει έντονα.

Γεννηθείτο....

Με ένα βαρύ σύρσιμο η μηχανή παίρνει μπροστά. Αγκομαχώντας στης αρχή, σιγά σιγά ομαλοποιεί τη λειτουργία της, οι ιμάντες αρχίζουν να κινούνται και τα έμβολα ανεβοκατεβαίνουν με όλο και αυξανόμενη ταχύτητα. Από κάπου στάζει λιπαντικό λάδι και από τις βαλβίδες διαφεύγει ατμός… Η σειρήνα ακούγεται διαπεραστική και η μηχανή εισέρχεται στη φάση παραγωγής. Όλα πια κινούνται σαν τρελά, η πίεση κάνει τους σωλήνες να τρέμουν και ο πυκνός ατμός που διαφεύγει γεμίζει τον αέρα. Ξαφνικά το κρεσέντο φτάνει στο τέλος του, ηρεμία επικρατεί και ακούγεται μόνο το γουργουρητό της μηχανής, είναι πλέον ικανοποιημένη για τη δημιουργία της… Η θύρα ανοίγει και παρουσιάζεται το όγδοο θαύμα του κόσμου… Η μπλούζα με το λογότυπο του Τριαγώνια!

Wind of change

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς ασχολείστε με την τεχνολογία ή πόσοι έχετε την όρεξη να μιλήσετε για αυτήν, όταν καθημερινά το θερμόμετρο δείχνει όλο και υψηλότερες θερμοκρασίες και το μόνο που θα θέλατε είναι ανέμελες διακοπές και μια δροσερή θάλασσα. Όμως οι τεχνολογικές εξελίξεις που συμβαίνουν γύρω μας , και για πρώτη φορά έρχονται γρήγορα και στην Ελλάδα, μου επιβάλλουν να μιλήσω για αυτές καθώς θεωρώ πως θα αλλάξουν άρδην τη ζωή μας.

Δεν προσπαθώ να μεγαλοποιήσω τα πράγματα και θα σας εξηγήσω αμέσως ποιο είναι το θέμα μου. Πριν από λίγο καιρό (μερικά χρόνια) έγινε γνωστή μια τεχνολογία ασύρματης μεταφοράς δεδομένων με μεγάλη εμβέλεια και υψηλές ταχύτητες μεταφοράς. Είναι η τεχνολογία WiMax με την οποία επιτυγχάνεται εμβέλεια της τάξης των 40km από την κεραία εκπομπής και ταχύτητες μεταφοράς δεδομένων που φτάνουν μέχρι και τα 8MB/s ακόμα και όταν κινούμαστε γρήγορα με αυτοκίνητο. Για να αντιληφθείτε τη σημαντικότητα αυτής της τεχνολογίας θα σας αναφέρω απλώς πως το γνωστό σε όλους ADSL που χρησιμοποιεί τα χάλκινα καλώδια του τηλεφωνικού δικτύου που έχουμε σήμερα, επιτυγχάνει συνήθως μικρότερες ταχύτητες (στην Ελλάδα η πλειοψηφία των χρηστών ADSL έχει σύνδεση 0.384 MB/s) και φυσικά ο χρήστης περιορίζεται σε χώρους όπου του δίνονται πρόσβαση στο τηλεφωνικό δίκτυο που προανέφερα. Επίσης όσον αφορά τα γνωστά δίκτυα ασύρματης δικτύωσης Wifi, αυτά έχουν εμβέλεια μερικών μέτρων η οποία μάλιστα περιορίζεται δραματικά όταν μεταξύ πομπού και δέκτη παρεμβάλλονται φυσικά εμπόδια.

Η σημαντική αυτή τεχνολογία λοιπόν, μου ήταν γνωστή εδώ και κάμποσο καιρό. Αυτό όμως που με ταρακούνησε ήταν το γεγονός πως το ελληνικό δημόσιο πριν από 2 εβδομάδες πούλησε άδειες εγκατάστασης κεραιών WiMax και ήδη έχουν εγκατασταθεί ορισμένες για πειραματικό σκοπό. Την ίδια χρονική περίοδο η εταιρία κολοσσός Samsung ανακοίνωσε πως προχωρά στην κατασκευή κινητού τηλεφώνου που χρησιμοποιεί την τεχνολογία WiMax…. Οπότε τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει κινητό τηλέφωνο με δυνατότητα κλήσης VoIP. Δηλαδή κλήσης σε οποιοδήποτε τηλέφωνο στον κόσμο (σταθερό ή κινητό) με πραγματικά φθηνές χρεώσεις. Σας αναφέρω απλά πως τηλεφωνώ στην Αγγλία χρησιμοποιώντας VoIP με μόνο 1 ευρώ την ώρα. Επίσης σημαίνει πως πλέον θα έχουμε τα πάντα μέσα στο κινητό μας…Από τους εξαιρετικούς χάρτες του Google Earth για να βρίσκουμε ταχύτατα το δρόμο μας, μέχρι και συνεχή ενημέρωση των προσπαθειών μας να αγοράσουμε κάτι από το E-Bay…

Έτσι το αύριο έρχεται ακόμα πιο κοντά και εμείς γινόμαστε πολίτες ενός πραγματικού παγκόσμιου χωριού.

Μπι ελ όου τζι

Οι αντιδράσεις φίλων και γνωστών μου στην ανακοίνωση ότι «ανοίξαμε καινούριο blog» είχαν, αν μη τι άλλο, μεγάλη ποικιλία.
Σαφώς ένας στατιστικός θα τράβαγε τα μαλλιά του, καθώς τα άτομα στα οποία το ανακοίνωσα δεν ήταν ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα πληθυσμού μυημένου στο Ίντερνετ. Έτσι, σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς, το 84% δεν είχαν ιδέα για τι πρόκειται. Το 60% από αυτό το 84% έπρεπε να ξανακούσει τη λέξη και να την κάνω και spelling, δηλαδή b-l-o-g, και έπειτα να περάσουμε στο επόμενο και πιο οδυνηρό στάδιο επεξήγησης του όρου αυτού. Εκεί οι αντιδράσεις άρχισαν να έχουν την ποικιλία που σας είπα.

-Καλά, τι όνομα είναι αυτό;
-Και γιατί δεν κάνατε γουέμπ σάιτ;
-Δεν βαριέστε κάθε μέρα να γράφετε;
-Πληρώνεστε ή το κάνετε για την πλάκα σας;
-Έχετε ανταγωνισμό για το ποιος θα γράψει το καλύτερο άρθρο;

Προφανώς το υπόλοιπο 16% είχε διαβάσει blogs, ήξερε περί τίνος πρόκειται και απλώς ζήτησε το link.

Η αλήθεια είναι πως, ναι, για την πλάκα μας γράφουμε, αλλά με μια λίγο διαφορετική έννοια. Τις περισσότερες φορές είναι επώδυνο να καυτηριάζεις την πραγματικότητα, ειδικά όταν αυτή βρίσκεται στο ίδιο σπίτι με εσένα, στην ίδια πόλη με εσένα, και λοιπά.

Επίσης όχι, δεν βαριόμαστε να γράφουμε, γι' αυτό και ανοίξαμε το blog. Τρεις φίλοι είμαστε από τρεις γωνιές της Ελλάδας (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Μυτιλήνη), που συνθέτουμε σαν παζλ αυτό το μικρό blogάκι. Έτσι θα γίνεται και μέχρι και το τέλος του.

Αυτά τα τυπικά για να γνωριστούμε και λίγο καλύτερα. Από δω και πέρα θα δίνω μόνο το link, τίποτα παραπάνω.

Μόδα είναι. Θα περάσει;

Σερφάροντας αμέριμνος και πίνοντας το πρωϊνό μου καφεδάκι, έπεσα πάνω σε μία σελίδα του pathfinder: http://beta.blogs.pathfinder.gr/

Στην σελίδα αυτή, μεταξύ άλλων άχρηστων πληροφοριών, μπορούμε να βρούμε τους 3 βασικούς λόγους (κατα την άποψη του εν λόγω Host) για να φτιάξουμε ένα νέο blog τους οποίους και σας παραθέτω



Γιατί να δημιουργήσω Blog;
έλα ντε γιατί; Πες μου! Πες μου!

Γιατί είναι η νέα μόδα!

χμμμ. δε μου φαίνεται σοβαρός λόγος. Αλλά ακόμα και να ήταν, τα νούμερα δείχνουν ότι "η καινούρια μόδα" προστάζει να ΜΗΝ το δημιουργήσω στο Pathfinder

Γιατί συνδέεστε με τους φίλους σας!

εεε μα κάποιο λάθος κάνετε, εγώ με Otenet συνδέομαι

Γιατί είναι δωρεάν!

Δωρεάν; WOW! Δώσ' μου το πρώτο στο χέρι ( θα το φάω στο δρόμο) και τυλιξέ μου τα υπόλοιπα 69 για το σπίτι τότε!

... και για πολλούς άλλους λόγους!

Υποθέτω ότι εδώ εννοεί τα μπινελίκια των δημοσιογράφων, άλλων Bloggers, των ηλίθιων στο Insomnia (ναι είδα και εκεί ποστ να τη λέει στους bloggers!) κλπ.

Μπράβο στον κειμενογράφο της σελίδας. Δεν είμαι βέβαιος ότι με έπεισε να φτιάξω νέο blog, αλλά σίγουρα με γλίτωσε από τον κόπο να το φτιάξω στην εταιρία που τον πληρώνει για τις αηδίες που γράφει.

Λίγο ψωμί στην κόλαση

Δεν είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που ξύπνησα σήμερα με διαβολεμένη πείνα. Αυτή την άγρια πρωινή (μεσημεριανή θα την ονόμαζε η μάνα μου..) ακόρεστη πεινά που μερικές φορές μας κυριεύει, ιδιαίτερα εάν δεν υπάρχει τίποτα στο σπίτι (σε φοιτητικό σπίτι μάλιστα) και είμαστε έτοιμοι να ξύσουμε τους σοβάδες ή να δαγκώσουμε το ξύλο του τραπεζιού για να μην τρελαθούμε. Μάλιστα η στιγμή που κατάλαβα πόσο δύσκολη ήταν η κατάστασή μου ήταν όταν γλίστρησα και έπεσα…στα δικά μου σάλια που έτρεχαν ασταμάτητα από το στόμα… Νομίζω πως από εκείνο το σημείο σύρθηκα μέχρι το ντουλάπι μόνο και μόνο για να συνεχιστεί η κακή μου τύχη, ήταν εντελώς άδειο…βέβαια τι περίμενα να βρω; Μακαρόνια και τραχανά από το χωριό (τα οποία όμως δεν είναι για άμεση κατανάλωση), ή κανένα κομμάτι ψωμί που έχω 6 μήνες να αγοράσω; Όσον αφορά την περιήγησή μου στον άγριο κόσμο του ψυγείου, έπρεπε να διεξάγω εκεί θανάσιμο αγώνα με τη μούχλα που κατέτρωγε τα τελευταία υπολείμματα από το τυρί.

Σας παρακαλώ μην με κρίνετε σκληρά με όλα όσα σας περιγράφω. Ένας απλός φοιτητής είμαι (στο πτυχίο μάλιστα) που την προηγούμενη μέρα είχα δώσει ένα πολύ δύσκολο μάθημα και σε συνδυασμό με την καθημερινή ζέστη αλλά και τις ξελογιάστρες σειρήνες από το παγκόσμιο κύπελλο, είχα αρκετό καιρό να αφήσω τη γλυκιά θαλπωρή του σπιτιού μου. Ο συνδυασμός όλων αυτών λοιπόν με έριξε στην ανάγκη. Αυτό ήταν! Η απόφαση είχε πια παρθεί και το σχέδιο διένυε τα πρώτα στάδια της υλοποίησης του: ντύθηκα, πήρα κλειδιά, πορτοφόλι και κινητό και ξεκίνησα για τον επίγειο παράδεισο όλων των πεινασμένων…το σουπερμάρκετ!

Είμαι σίγουρος πως και εσείς νοιώθετε κάποια ιδιαίτερη χαρά, που δεν μπορείτε να την εξηγήσετε εύκολα, κατά την είσοδό σας στο πολυκατάστημα. Όταν μάλιστα η αυτόματη πόρτα που είχε ανοίξει για να με υποδεχτεί (εμένα, μόνο εμένα) έκλεισε πίσω μου, βάζοντας με σε ένα κόσμο με απαλή μουσική, όμορφες μυρωδιές και πολύ φαγητό, τότε η χαρά μου έφτασε στην κορύφωσή της. Άρπαξα λοιπόν το καλάθι και με βωβούς αλαλαγμούς ξεχύθηκα στους διαδρόμους. Τίποτα δεν μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στην καταναλωτική μανία που με είχε καταλάβει. Ακόμη περισσότερα μακαρόνια και σάλτσα ντομάτας ήταν τα πρώτα θύματα. Πιπέρι, αλάτι ακόμα και ξύδι (αυτό πώς βρέθηκε εκεί;) ακολούθησαν τους πρώτους πεσόντες…στο καλάθι μου. Κοτόπουλο, τυρί και χυμοί δεν άργησαν να ακολουθήσουν για να φτάσω τελικά στο τμήμα με τις σοκολάτες. Τότε και μόνο τότε κοντοστάθηκα, λίγο, για να αποφασίσω την καλύτερη σοκολάτα που θα έκλεινε το γεύμα που είχα φανταστεί. Δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο. Το εμπόδιο του ταμείου ξεπεράστηκε εν ριπή οφθαλμού και ο δρόμος για το σπίτι ήταν πλέον ανοιχτός.

Σχεδόν τυφλός από την πείνα που συντάραζε την κοιλία μου, βρήκα το δρόμο για το σπίτι χρησιμοποιώντας την πολύ καλή μου όσφρηση. Όπως τα κυνηγόσκυλα, έτσι και εγώ ακολούθησα την υπέροχη μυρωδιά από το γεύμα που ακόμα δεν είχα ετοιμάσει αλλά σε λίγο θα σκόρπιζε γλυκιά ευωδία από την κουζίνα μου.

Έτσι και έγινε. Δεν είμαι σίγουρος όμως κατά πόσον η γλυκιά ευωδία για την οποία μίλησα πιο πριν, κατάφερε να ξεχυθεί στη γειτονιά διότι, νομίζω πως μέσα στη μανία μου, την έφαγα και αυτή….

Δική του

Ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της όταν άνοιξε η πόρτα. Μπήκε μέσα, πανέμορφος όπως πάντα, και τα υγρά διαπεραστικά μα πάντοτε θλιμμένα μάτια του αιχμαλώτισαν το βλέμμα της. Την πλησίασε με αργά βήματα και έσκυψε πάνω της. Την φίλησε. Όχι ανυπόμονα αλλά με ένα πάθος σαν να είχε να την δει χρόνια. Εκείνη χαμένη στο βάθος του φιλιού του ήξερε ότι του είχε ήδη παραδοθεί άνευ όρων και ολοκληρωτικά. Για άλλη μια φορά. Τα χείλη τους έμειναν κολλημένα, οι γλώσσες τους συναντούσαν η μία την άλλη σαν να υπήρχαν άπειρα χθες μα κανένα αύριο.

Άκουσε τον ήχο του σκισίματος και λίγο μετά τον ακολούθησε η αίσθηση κρύου αέρα πάνω στο στήθος της. Την ώρα που εκείνος πέταγε το σκισμένο μπλουζάκι της εξακολουθώντας πάντα να την φιλάει, εκείνη τον έγδυνε ανυπόμονα, βιαστικά και παθιασμένα. Το στήθος του τώρα κόλλησε στο δικό της καθώς συνέχισαν να γδύνονται δίχως να ανταλλάξουν μία κουβέντα. Δε χρειάζονταν άλλωστε. Δεν υπήρξαν ποτέ λέξεις βαθύτερες από αυτό που τους ένωνε εκείνη τη στιγμή. Δεν υπήρχε πλέον ύφασμα ανάμεσά τους, ούτε σύμπαν τριγύρω τους. Ήταν μόνοι τους στον κόσμο αποκλειστικά δοσμένοι ο ένας στον άλλο σε μια ένωση ισχυρότερη από πυρηνική σύντηξη.

Και τότε, ακριβώς την στιγμή που εκείνη είχε φτάσει στα όρια των αντοχών της, τη στιγμή που δεν μπορούσε να περιμένει ούτε ένα δευτερόλεπτο παραπάνω, μπήκε μέσα της. Και ήταν σαν να είχε μέσα στο σώμα της τον κόσμο ολόκληρο. Με αργές, ρυθμικές κινήσεις τον οδηγούσε μέσα της και έξω, όπως μπαινόβγαινε τα τελευταία χρόνια στη σκέψη της. Στη ζωή της. Στο είναι της. Κι αυτός ήξερε τι ακριβώς έπρεπε να κάνει, γεννημένος και μεγαλωμένος μόνο για να την συναντήσει και να γίνει ένα μαζί της.

«Δεν υπάρχουν ομορφότερα φιλιά, ομορφότερος έρωτας ούτε αγάπη δυνατότερη από αυτήν πουθενά στον κόσμο. Γιατί να μη σε είχα γνωρίσει τόσα χρόνια;» σκέφτονταν μα δεν χρειαζόταν να του το πει. Έβλεπε στα μάτια του ότι το ένιωθε. Και ο ρυθμός τους έγινε ταχύτερος και μέσα σε μια πλήρη αρμονία άρχισε να νιώθει ένα γαργαλητό στο στομάχι, που γρήγορα πήρε τη μορφή ανατριχίλας και ξέσπασε σε όλο της το σώμα. Έκλεισε σφιχτά τα πόδια της γύρω του. Να τον αγκαλιάσει. Να τον κρατήσει για πάντα μέσα της. Εκεί όπου ανήκε. Μα ακόμα πιο σφιχτά έκλεισε τα μάτια της καθώς παραδίνονταν σε έναν οργασμό που μόνο αυτός θα μπορούσε να της προσφέρει.

Ξανάνοιξε τα μάτια της και η πρώτη της ανάσα ήταν βαθιά. Την ακολούθησαν άλλες κοφτές ολοένα και πιο γρήγορες. Το δωμάτιο, το κρεβάτι, το κενό μέσα της παρέμεναν το ίδιο άδεια όπως τα είχε αφήσει. Δύο χρόνια είχε να τον δει. Δύο χρόνια ένιωθε νεκρή. Δεν μπορούσε πλέον να ανασάνει ταχύτερα και γύρισε στο πλάι. Πήρε αγκαλιά το μαξιλάρι του, το τύλιξε και με τα πόδια. Κουλουριάστηκε σαν έμβρυο γύρω του. Όπως ήθελε να αγκαλιάσει αυτόν. Και ξέσπασε. Το κορμί της σπάραζε, όχι από έναν οργασμό, μα από ένα κλάμα βαθύ, πικρό, βουβό. Και έμεινε έτσι για άλλη μια νύχτα. Αγκαλιά με ένα μαξιλάρι. Αγκαλιά με μία απουσία, που δεν κατάλαβε ποτέ.

Μία υπέροχη πόλη

Είδα προχθες το Γιάννη στο δρόμο. Ήταν μεσημέρι Κυριακής και πέρασα από τη γνωστή διαδικασία. Άκουσα και πάλι πόσο γαμάτα πέρασε χθες βράδυ στο κλαμπ της προκυμαίας, μου εξέφρασε για άλλη μια φορά τα παράπονά του «Καλά, εσύ δεν μας καταδέχεσαι; Έλα μία φορά να σε κεράσω ένα ποτάκι, να γνωρίσεις και καμιά γκομενίτσα».

Μετά τον άφησα να περιπλανιέται αχανώς στη δική του πόλη, που περιλαμβάνει πάνω από διακόσιους φίλους με συνεχείς δημιουργικές συζητήσεις σχετικά με τις αποχρώσεις του πράσινου και τις επιπτώσεις του μπλε στη ζωή μας. Όπως λέει ο ίδιος, «ξύπνημα νωρίς το μεσημέρι, μετά καφεδάκι με τους φίλους, το απόγευμα συνδικαλισμός, ε, και να μη βγω για ένα ποτό το βραδάκι να ξεσκάσω;».

Αυτή είναι η πόλη του Γιάννη. Εδώ όλα κυλούν με ρυθμούς «φοιτητικούς», εκτός φυσικά από τα χρήματα στο πορτοφόλι του, που έχουν τη μοναδική ιδιότητα να ανανεώνονται αυτόματα και χωρίς πολύ κόπο, κάθε φορά που αυτός οδεύει προς χρεοκοπία ή απλώς κάνει την αγαπημένη του θεραπεία αγοράζοντας ρούχα. Τα τρία χρόνια που βρίσκεται εδώ έχει βρει τον εαυτό του. Κοιμάται πολλές ώρες για να στρώσει επιδερμίδα και να «συνέλθει από τη χθεσινή κραιπάλη». Στην άλλη μεριά του κρεβατιού μία μικρή πρωτοετής κοπελίτσα που έχει την τιμή να πάρει λίγη από την προσοχή του.

Για το πανεπιστήμιο ο Γιάννης έχει πολλά να σου πει, καθώς είναι γνήσιος αγωνιστής. Από τις απαρχές της φοιτητικής του πορείας παλεύει για τα δικαιώματά σου. Η πάλη γίνεται πιο σκληρή όταν πλησιάζουν οι φοιτητικές εκλογές. Εκείνες τις ημέρες είναι σίγουρο πως θα σε καλέσει για καφέ για να σου εξομολογηθεί τα προσωπικά του και, λίγο πριν πληρώσετε, θα θυμηθεί να σου προτείνει τι να ψηφίσεις ενώ, εντελώς τυχαία, θα σου κεράσει και τον φραπέ.

Περπατώντας στο δρόμο στην επιστροφή μου προς το σπίτι, άρχισα να βλέπω παντού Γιάννηδες. Κάποιοι με είδαν και μου μίλησαν. Άλλοι, απορροφημένοι από το κινητό τους, με χαιρέτησαν βιαστικά. Ένας άλλος μού έδωσε ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη.

Ζαλίστηκα.

Έτρεξα πανικόβλητος στο σπίτι μου και κλείστηκα εκεί μέχρι το βράδυ. Μπήκα στο ίντερνετ και αφαιρέθηκα στα αγαπημένα μου blogs. Προσπάθησα να τελειώσω το βιβλίο που διαβάζω από τον Απρίλιο και ασχολήθηκα λίγο με τα βίντεό μου.

Τώρα νομίζω πως είμαι ασφαλής. Ας πάρω ένα τηλέφωνο τους φίλους μου να πάμε χαλαρά για ένα ποτάκι στη διπλανή πόλη. Εκεί Γιάννηδες δεν θα συναντήσω.

Θα μου κάνεις λίγο φρρρρ;

Το ομολογώ, σηκώνω τα χέρια ψηλά και το φωνάζω τόσο δυνατά που τα πνευμόνια μου αδειάζουν από αέρα. Ζήτω το ποδόσφαιρο! Λατρεύω το παγκόσμιο κύπελλο! Και αυτή είναι η αλήθεια, αφού είναι αδύνατον να μην αγαπήσει κανείς αυτό το υπέροχο άθλημα ιδιαίτερα μετά τους τελευταίους αγώνες. Επιτέλους παρακολουθήσαμε αγώνες που παίζονται από Άντρες για Άντρες (εντάξει δεν θέλω να αναπαράγω υπερβολές του κίτρινου τύπου σχετικά με τον Ολλανδό τερματοφύλακα) και σκοπό έχουν να εξυψώσουν χαμένα ιδανικά. Ας είμαστε ρεαλιστές: ο κόσμος πια δεν θέλει να βλέπει άνοστα και άνευρα θεάματα αλλά διψάει πλέον για αίμα και το σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι έτοιμο να του το δώσει.
Τι χαρά και ευτυχία ήταν ο αγώνας της Πορτογαλίας με την Ολλανδία! Ανατρίχιασα ολόκληρος βλέποντας όλους αυτούς τους σκληρούς άνδρες να κάνουν αυτό που κάθε ένας από εμάς είναι πλασμένος να κάνει… να κυριαρχήσει επί τον υπολοίπων χρησιμοποιώντας κάθε μέσο! Βέβαια κάποιοι θα μπορούσαν να αντιτάξουν πως όλα αυτά τα προσφέρει εδώ και χρόνια το αμερικάνικο football ή το αγγλοσαξονικό rugby. Ας μη γελιόμαστε όμως, το ποδόσφαιρο που παίζουμε εμείς, στον πολιτισμένο κόσμο, είναι απείρως καλύτερο από τις προηγούμενες απομιμήσεις διότι καταρχήν δεν χρησιμοποιούμε πανοπλίες όπως οι φίλοι μας βορειοαμερικάνοι και δεύτερο πρέπει να χρησιμοποιήσουμε μόνο τα πόδια μας για να σταματήσουμε τον αντίπαλο ( ο Ιταλός παίκτης που άνοιξε το πρόσωπο του αντιπάλου του με αγκωνιά θεωρείται πως έπαιξε τίμια μιας και το χτύπημα έγινε στον αέρα) οπότε με τους ισχυρότερους μύες των κάτω άκρων ο πόνος του αντιπάλου μπορεί να μεγιστοποιηθεί.
Ανάμεσα βέβαια σε όλη αυτή την άγρια ηδονή, κυριαρχεί η μορφή του διαιτητή…αχ πόσο τη ζηλεύω αυτή τη θέση… να μπορούσα και εγώ όχι μόνο να παρακολουθώ από κοντά τους σύγχρονούς μονομάχους αλλά ακόμη περισσότερο να δείχνω αυτές τις κίτρινες και κόκκινες κάρτες μειώνοντας έτσι τους συμμετέχοντες στον αγώνα και αυξάνοντας παράλληλα την ορμή των υπολοίπων. Όπως λοιπόν στις γαλέρες ο τυμπανοκρούστης έδινε το ρυθμό με τον οποίο επιτάχυνε η πολεμική μηχανή, έτσι και εγώ με τη σφυρίχτρα μου να καλούσα τους παίκτες σε πολεμική εγρήγορση και σε συνεχή επίθεση.
Εμπρός λοιπόν, χαμένος θα είναι ο συντηρητικός που συνεχίζει να κλωτσάει τη μπάλα (δεν μπορώ να αντέξω τόση βαρβαρότητα κατά της στρογγυλής θεάς…) και νικητής θα ανακηρυχτεί αυτός που έχει υψηλότερους στόχους στη ζωή του….τα αντίπαλα κεφάλια!

Λούμπεν γκέισες και άλλες θεωρίες συνομωσίας

Μολις έλαβα αυτό το κείμενο από ένα φίλο που ζει στην Αγγλια. Ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα με τον τρόπο που αναμιγνύει κριτική μουσικής και συνομωσίες της ανατολής...


Το “China Girl” είναι ένα κομμάτι του David Bowie από τον δίσκο του “Let’s dance”. Αρχικά ο Bowie συνέγραψε το τραγούδι με τον γερόλυκο της punk rock Iggy Pop για το άλμπουμ “The idiot” του τελευταίου.

Τώρα δεν ξέρω κατά πόσο ο Bowie θεωρεί βλάκα τον Iggy, αλλά μάλλον δεν είχε και τις αγνότερες προθέσεις όταν έγραφε τους στίχους... Δεν αναφέρεται στην εξ ανατολής ερωμένη του (κάτι που ακούγεται λογικό στα αυτιά μας αν θυμηθούμε ότι ο David το πήγαινε το γράμμα περιστασιακά) αλλά πιθανότατα στην στέρησή του από την ηρωίνη:

I could escape this feeling, with my China girl
I feel a wreck without my, little China girl

Βέβαια ο Bowie αποπειράται να μας ρίξει στάχτη στα μάτια ρίχνοντας στο τραπέζι και σκηνές ερωτισμού με την Jee Ling που βλέπουμε στο κλιπ. Μάλιστα η κατάσταση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο βλέποντας τον Bowie να περιφέρεται ως κάποιος super χαρτογιακάς της Wall Street (χμμ). Ο Bowie και ο Iggy κατάφεραν σε μια έκρηξη διανοητικής δημιουργίας να σχετίσουν την “China white” (slang για ηρωϊνη) με ασπριδερές κινεζούλες!! Οι προφητικές αναφορές στον εμπορικό ιμπεριαλισμό είναι άγγιγμα του Nile Rogers, πατέρα πολλών clip του ’80, συμπεριλαμβανομένων και αυτών της συνεσταλμένης Madonna.

Και αυτές οι συλλογικές προφητίες του Bowie, Iggy και Nile είναι που θέλω να σταθώ. Διότι οι κύριοι αυτοί προέβλεψαν τη κρυφή μάστιγα της εποχής μας. Που δεν είναι άλλη από τον βιασμό της παγκόσμιας οικονομίας και την επικράτηση της Κίνας ως η επόμενη παγκόσμια αυτοκρατορία!! Η Ευρώπη ένιωσε στο πετσί της την ειβολή φθηνών προιόντων αμφιβόλου ποιότητας –τα καλά του ελεύθερου εμπορίου. Και το χειρότερα από όλα; Το σχέδιο είναι όχι μόνο της επιβολής των προιόντων τους αλλά και των θηλυκών τους. Ω συμφορά! Ζευγάρια κινέζες με ευρωπαίους!

Μας λένε ότι οι κινεζούλες το έχουν σφικτό και ότι επιπλέον έρχονται με όλο το πακέτο πλύσιμο-καθάρισμα-“βγάλε τα παπούτσια να σου φέρω παντόφλες αγάπη μου”. Επιπλέον είναι πιστές και δεν υποφέρουν από το σύνδρομο της πριγκίπισσας που χαρακτηρίζει τις Ευρωπαίες.

Ίσως να είναι αλήθεια, χρησιμοποιώντας πολιτικώς ορθή ορολογία, ότι είναι συναισθηματικά άπειρες (εύκολες δηλαδή, επιτρεποντάς σε κάτι βιβλιοσκώληκες σαν και του λόγου μου να ξετσουτσουνίσουν) και πολιτικά καταπιεσμένες. Και όμως απατάσαι φίλε μου καλέ.

Φανταστείτε! Ποιά νομίζετε ότι θα είναι η κατάληξη της Ευρώπης όταν κατακλύζεται από κινεζικά προιόντα και οι επιστήμονες (μουρόχαυλοι στα γκομενικά) ζευγαρώνουν με κινέζες; Το αφήνω στην κρίση σας.

Βέβαια αν ο Frank Zappa δεν είχε πεθάνει από προστάτη, σίγουρα θα έριχνε ένα γερό βρωμόξυλο στον Bowie για τα ναρκωτικά και ως μουσάτος νταβατζής ονόματι Willie The Pimp θα έβγαζε την Jee στο κουρμπέτι.

Όμως προς έκπληξη μας, ο Bowie στέλνει κωδικοποιημένο μήνυμα το οποίο όχι μόνο δεν προωθεί τον διακρατικό έρωτα, τον απαγορεύει μάλιστα! Το συρματόπλεγμα που περιτριγυρίζει την Jee στην αρχή και το τέλος του clip είναι η υποσυνείδητη απαγορευτική πινακίδα που αστυνομεύει την λύσσα αυτών των γυναικών. Σε βάζει να σκεφτείς ποιά σκοτεινά συμφέροντα υπηρετεί ο τραγουδιστής και ότι τελικά δεν είναι και τόσο αθώο το όλο συνοθύλευμα ναρκωτικών και κραγμένων.

http://www.youtube.com/watch?v=EUeuXj2N0CQ&search=David%20Bowie%20China%20Girl

Αν νομίζετε ότι διαβάζω θεωρίες συνωμοσίας ή ότι ότι είμαι ρατσιστής, δεν με ενδιαφέρει η άποψή σας. Να μη μoυ ξαναμιλήσετε. Συγγνώμη αλλά τώρα πρέπει να σας αφήσω. Στο τηλέφωνο είναι η καινούργια κινέζα φίλη μου και πρέπει να το απαντήσω αμέσως.

Μία Μέρα στα ΚΤΕΛ

Υπάρχουν μερικοί άγραφοι κανόνες που ισχύουν για τους φοιτητές, και μας λένε τα εξής.Όταν ξεκινάς με ένα λεοφορείο,για να ταξιδέψεις από την γνωστότατη φοιτητούπολη - Τσιμεντούπολη Πάτρα, στα πανέμορφα Ιωάννινα, προκειμένου να ασκήσεις τα φοιτητικά σου καθήκοντα( δηλαδή να δώσεις εξετάσεις), μετά από μερικές μέρες χαλάρωσης και διασκέδασης, και ιδιαίτερα αν αποφασίσεις να ταξιδέψεις στις οκτώ και τέταρτο το πρωί, άυπνος, είσαι ένα κινούμενο πτώμα. Προχωράς προς το εκδοτηριο για να ενημερωθείς ότι το εισιτήριο έχει ακριβύνει για ακόμη μια φορά και αφού το αγοράσεις προχωράς προς την πλατφόρμα. Ενθουσιασμένος βλέπεις ότι μετα από πέντε χρόνια που κάνεις αυτό το δρομολόγιο, κάποιος αποφάσισε να αντικαταστήσει τον κινούμενο γκαζοτενεκέ με κάτι εντελώς καινούριο και σύγχρονο,το οποίο όπως σε ενημέρωσαν αποκαλείται Πουλμαν.Με ανεβασμένη λοιπόν διάθεση μπαίνεις μέσα στο υπέροχο αυτό μέσο μεταφοράς, και ετοιμάζεσαι να απολαύσεις τις ανέσεις που σου προσφέρει.

Πάνω απο τα κεφάλια των επιβατών υπάρχει ένα πολύ ευρύχωρο μέρος για να τοποθετήσεις το μπουφάν και τις χειραποσκευές σου.Φυσικά δεν θα χρειαστεί διότι στην πόρτα του λεωφορείου περιμένει κάποιος ο οποίος σε υποχρεώνει με την αγένειά του (και όχι με την ευγένεια όπως λανθασμένα θα προσδοκούσατε) να φορτώσεις στο κάτω μέρος του λεωφορείου ακόμα και το φοιτητικό σου σακίδιο.

Μπαίνεις λοιπόν μέσα, έχοντας το κεφάλι σου ήσυχο αφού τα πράγματά σου (φωτογραφικές μηχανές,γυαλιά ηλίου,Walkman,κτλ) βρίσκονται ασφαλισμένα κάτω απο δύο δυάδες βαλίτσες, και κάθεσαι στην θέση σου.Με χαρά παρατηρείς ότι το όχημα είναι μισογεμάτο(δεν θα αργήσει βέβαια να έρθει η στιγμή της διαπίστωσης ότι τελικά ήταν μισοάδειο), και ότι δίπλα σου δεν κάθεται κανείς.Υπέροχα! Πάνω απο το κεφάλι μερικών υπάρχουνε μερικές τηλεοράσεις προορισμένες για να παίζουν κάποια ταινία, που θα ελαφρύνει κάπως την τετράωρη διαδρομή.Φυσικά δεν πρόκειται να ανάψει καμία απο αυτές.Δεν πειράζει όμως.Αρκεί που υπάρχουν! Κάποια στιγμή στη διαδρομή διαπιστώνεις ότι πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να πας στην τουαλέτα.ΕΥΤΥΧΩΣ! Το λεοφορείο είναι πλέον καινούριο και διαθέτει μια ολοκαίνουρια χημική τουαλέτα σε ένα δωματιάκι δίπλα στην πίσω είσοδο! Το λέει άλλωστε και στο πίσω του τζάμι σε ένα ολοκαίνουριο αυτοκόλλητο(Ανάμεσα στο άλλο που πληροφορει για το AIR CONDITION, και ένα που γράφει: TV)!!! Ζητάς λοιπόν απο τον οδηγό την άδεια να πας στην τουαλέτα, και αφου σε κοιτάζει σαν να του ζήτησες να ξεφλουδίσει την ελιά πριν την ρίξει στο Martini σου, σε πληροφορεί ότι θα σταματήσει σε δέκα λεπτά. Σταματάει λοιπόν, σε κανένα μισάωρο, έξω απο κάποιο μαγαζί στην Εθνική, και ενώ 47 άτομα περιμένουν να κάνεις εσύ αυτά που σε προστάζει η φύση, μπαίνεις σε ένα άγνωστο εστιατόριο και ενημερώνεις ότι ήσουνα περαστικός βρε αδερφέ, είδες WC και μπήκες!

Η διαδρομή συνεχίζεται και μιας και δεν υπάρχει TV, μουσική, η οτιδήποτε άλλο λές να ρίξεις έναν υπνάκο.Και εδώ γίνεται το μοιραίο σφάλμα. Ακουμπάς τα πόδια σου στο κάθισμα!!! Μετά από αυτό, το πρώτο πράγμα που ακούς είναι μια ανθρωπόμορφη φωνή να ουρλιάζει, και να σου λέει να τσακιστείς να σηκωθείς. Ξυπνάς λοιπόν και προσπαθώντας να εστιάσεις στο βλέμμα σου διαπιστώνεις ότι το λεοφωρείο έχει φτάσει στον σταθμό και οτι το τέρας που βαδίζει έξαλλο προς το μέρος σου είναι κάποιος ο οποίος αυτοαποκαλείται «επαγγελματίας» οδηγός. Επίσης συνειδητοποιείς ότι το λεοφωρείο είναι άδειο, και μια πολύ σύντομη εγκεφαλική διεργασία, νομίζω ότι αποκαλείται συνειρμός, σε πληροφορεί ότι ο οδηγός περίμενε να φύγουν όλοι πριν να σε ξυπνήσει και ότι τώρα είσαι μακρυά από την πόρτα, μόνος, σου στο λεωφορείο με ένα νταγλαρά που σε βρίζει και σε προσβάλλει με κάθε τρόπο που μπορεί να σκαρφιστεί ο ημιανάπηρος εγκέφαλος του. Μαζεύεσαι λοιπόν στο κάθισμα και, φοβούμενος πλέον για την σωματική σου ακαιρεότητα, δεν βγάζεις κουβέντα. Πάντα φωνάζοντας σε απόσταση αναπνοής απο το προσωπό σου ο οδηγός σε πληροφορεί ότι έδωσε 8 εκατομυρια για τα νέα του καλύμματα(δεν διευκρινίζει αν μιλάει σε Ευρώ η Δραχμές. Μυστήριο…) και ότι εσύ προσπαθείς να του τα καταστρέψεις! Αφού στα ψέλνει για τα καλά, και σε κάνει σκουπίδι, αποχωρεί φωνάζοντας: Aχάριστε!!!!
Σηκώνεσαι λοιπόν, και αφού ανεπιτυχέστατα προσπαθείς επι κάποια ώρα να διακρίνεις την ελάχιστη ζημία στο κάθισμα, αποχωρείς γεμάτος ερωτήματα, και ξεχνάς τελικά την αξιοπρέπεια σου στο άδειο ντουλαπάκι των αποσκευών πάνω από το κάθισμα. Αααα! Γι αυτό υπήρχε λοιπόν...

Παλιόχαρτα

Όταν δουλεύεις σαν φωτογράφος σε νυκτερινά κέντρα διασκέδασης, τα πράγματα είναι απλούστερα απ’ ότι ακούγονται. Αυτό που κάνεις ουσιαστικά θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως Πλασιέ "πολυτελείας" (δηλαδή ντυμένος σα λελές) στα μπουζούκια. Στην αρχή κυκλοφορείς ανάμεσα στα κύματα της περισσής χαράς που διακατέχει το χώρο προσπαθώντας να πείσεις ορδές μεθυσμένων να σου χαμογελάσουν (πιστέψτε με ακόμη και οι αφελείς που πείθονται καμιά φορά, δε χαμογελάνε και πολύ αφού διαπιστώσουν πόσο δυνατό είναι το flash μου). Στη δεύτερη φάση της δουλείας παίρνεις το πλατύτερο χαμόγελό σου, και πας καμαρωτός να δείξεις τα “δημιουργήματα σου” στους άμοιρους που τώρα έχουν αρχίσει πια να ξαναβρίσκουν την όρασή τους. Αντικρούεις τα επιχειρήματά τους περί εξωφρενικών τιμών γρήγορα και αποτελεσματικά, προβάλλοντας άλλες μορφές ακρίβειας (“Μα παιδάκι μου μισό μεροκάματο για μια φωτογραφία;” “Έλα μωρέ δυο πακέτα τσιγάρα είναι”),και αυτό ήταν όλο.
Ενώ λοιπόν σήμερα το βράδυ βρισκόμουν στο δεύτερο και δημιουργικότερο μέρος της εργασίας μου, έδειξα σε μία μητέρα 4 φωτογραφίες της κόρης της. Η κόρη (γύρω στα 20) ήταν μία απερίγραπτα όμορφη και γλυκιά κοπέλα και στις φωτογραφίες έμοιαζε με άγγελο. Αφού η μητέρα της ξεφύλλισε τις φωτογραφίες και αγόρασε τις 3, μου ζήτησε ευγενικά να της κάνω δώρο την τέταρτη. Της εξήγησα εξίσου ευγενικά ότι πραγματικά θα το ήθελα αλλά είναι κάτι το οποίο δεν επιτρέπεται από τα αφεντικά, εκτός και αν τις πλήρωνα από την τσέπη μου. Λίγο πριν αποχωριστεί την φωτογραφία , αφού την κοίταξε σαν να ήθελε να τη θυμάται για πάντα, κάρφωσε δύο από τα πιο θλιμμένα μάτια που έχω δει ποτέ, στα δικά μου κ με ρώτησε

“αφού θα τις πετάξετε στα σκουπίδια σαν παλιόχαρτα, γιατί δεν μπορώ να την κρατήσω; Η έστω να την αγοράσω λίγο πιο φθηνά;”

Πάγωσα. Καλή μου γυναίκα, πώς να μπορέσω να σου εξηγήσω ότι δεν είναι στο χέρι μου; Ότι αν ήταν, θα τύπωνα μία μεγέθυνση της φωτογραφίας και θα σου τη χάριζα με όλη μου την καρδιά; Ότι θα τύπωνα μάλιστα μια και για μένα, γιατί έχω ήδη ερωτευθεί το πλάσμα που με κοίταξε έτσι, έστω και για ένα μόνο εξηκοστό του δευτερολέπτου; Και όμως έχεις δίκιο. Είμαι αναγκασμένος να την επιστρέψω, ώστε να μετρηθεί και αυτή μαζί με ένα μάτσο μεθυσμένων νταήδων και γυναικών που μοιάζουν με διαφήμιση φτηνών καλλυντικών έτσι ώστε τα αφεντικά να διαπιστώσουν ότι δεν τους έκλεψα κρύβοντας τους πωλήσεις ισχυριζόμενος ότι χάρισα φωτογραφίες. Στη συνέχεια οι ορδές των σκυλιών της νύκτας παρέα με το πιο υπέροχο πλάσμα που συνάντησα εδώ και καιρό, το σπλάχνο σου, θα πεταχτούν. Σαν παλιόχαρτα. Στα σκουπίδια. Κι εσύ όχι απλά το ξέρεις, αλλά τα αφεντικά ποντάρουν στο ότι το ξέρεις Γιατί αυτό κάνουμε εμείς εδώ. Δημιουργούμε κάτι που για σένα είναι πολύτιμο και το κουνάμε μπροστά στο πρόσωπό σου προκαλώντας σε να μας πληρώσεις, όχι πια για να το κρατήσεις (δε θα ήσουν τόσο θλιμμένη αν ήξερες ότι θα μπορούσε τουλάχιστον κάποιος άλλος να κρατήσει αυτή τη φωτογραφία και να της ρίχνει μια ματιά που και που, είμαι σίγουρος) αλλά για να το σώσεις από την καταστροφή.

Νέος στη δουλειά…Δεν βρήκα το κουράγιο να βοηθήσω ούτε τη μάνα, ούτε εμένα τον ίδιο, παρακούοντας τις οδηγίες που είχα. Έσκυψα το κεφάλι, γύρισα την πλάτη και με τα μάτια κολλημένα στη φωτογραφία που κράταγα στο χέρι μου, προχώρησα προς το επόμενο τραπέζι. Προσπαθούσα με τη σειρά μου να την κρατήσω μέσα μου για πάντα, γιατί όσο και να το ήθελα ούτε καν εγώ, ο “δημιουργός”, θα είχα την ευκαιρία να την ξαναδώ. Και το πικραμένο βλέμμα της μητέρας έκαιγε την σπονδυλική μου στήλη, και αδυνατούσα να θυμηθώ κάποια στιγμή που να είχα σιχαθεί περισσότερο τον εαυτό μου.

Συστηματικά

Αρχικά 4*1, μετά 14*2, μετά 9*2 και τώρα 6*1. Αυτές είναι οι αλλαγές που έγιναν στον αριθμό των μαθημάτων για την εισαγωγή σε ΑΕΙ και ΤΕΙ μέσα σε οκτώ χρόνια .

Το Τρυγόνι πάντως μου είπε ότι το σύστημα εισαγωγής σε γνωστή χώρα του εξωτερικού (που η Καρακάξα δεν μου επιτρέπει να αποκαλύψω για ποια πρόκειται), τα πράγματα είναι πολύ πιο δίκαια για τους ελπιδοφόρους δεκαοκτάρηδες.Αλλά τι μας νοιάζει πώς είναι στο εξωτερικό; Εδώ η παράλληλη βιομηχανία των φροντιστηρίων καλά κρατεί, και καλά κάνει δηλαδή.

Η ανώτατη εκπαίδευση από φέτος υποδέχεται με κόκκινα χαλιά τους πρωτοετείς και με το πλαφόν του 10 μπαίνουν μόνο οι καλύτεροι. Έτσι μου είπε η Καρακάξα. Βέβαια θα υπάρξει ένα πρόβλημα για αρκετά ΤΕΙ της χώρας, τα οποία έχουν έλλειψη από κόκκινα χαλιά, οπότε φέτος από ευγένεια δεν θα υποδεχθούν 12.000 φοιτητές. Καλύτερα, γιατί θα κλείσουν αυτά τα τμήματα τα μιαρά και θα αρχίσει επιτέλους η παραγωγή μορφωμένων πτυχιούχων, με καλύτερες θέσεις εργασίας και πτυχία με αξία. Όσο για τους 12.000; Ε, θα ξαναδώσουν Πανελλαδικές, σιγά. Κι αν πάλι δεν περάσουν, θα ξαναδώσουν.

Αν πάλι βαριούνται, κόκκινα χαλιά και μάλιστα πολύ λαμπερά προσφέρονται από λουξ ιδιωτικούς οργανισμούς. Εκεί να δείτε αξία το πτυχίο. Σπουδάζεις επάγγελμα και είσαι εξ' αρχής ειδικευμένος. Κανένας λόγος να φας τα χρόνια σου στα αμφιθέατρα, τα μεταπτυχιακά και τις ειδικεύσεις. Είναι λίγο τσουχτερό το κόστος βέβαια, αλλά προκειμένου να προκόψει το παιδί, τα δίνουμε τα χιλιόευρα. Έτσι το παιδί μένει στο σπίτι και ακολουθεί το δρόμο το σωστό.

Αυτά για τώρα, πάω να μαγειρέψω γιατί είμαι μακριά από τη μαμά και πρέπει να νοικοκυρευτώ. Τα λέμε τη Δευτέρα στην κατάληψη.

Γιατί χαίρεται ο κόσμος και… τραγουδά πατέρα;

Να σας κάνω μια ερώτηση; Τηλεόραση βλέπετε; Σκεφτείτε το καλά πριν απαντήσετε διότι η αμέσως επόμενη ερώτηση είναι τι βλέπετε… και εδώ η απάντηση είναι ακόμα πιο επικίνδυνη. Σας παρακαλώ μην μου πείτε πως παρακολουθείτε τα πρωινάδικα… τόσο κέφι, τραγούδι και χορό πρωί πρωί δεν αντέχω. Επίσης μην μου πείτε ότι βλέπετε το μεσημέρι τηλεόραση. Ο,τιδήποτε το μεσημέρι είναι χάσιμο χρόνου. Αυτό τουλάχιστον που θα προτιμούσα, εάν με έπιανε η Gestapo και με υπέβαλε σε φριχτά βασανιστήρια παρακολούθησης απογευματινής τηλεόρασης, είναι Τατιάνα στα μεξικάνικα…τουλάχιστον να μην καταλαβαίνω τίποτα και στο τέλος τέλος να μην νοιώθω και ενοχές για την κατάπτωσή μου. Επίσης θα ήταν καλύτερα να μην μιλήσουμε και για τη βραδινή τηλεοπτική παρακμή. Οι ελάχιστες οάσεις αυθεντικής τηλεοπτικής ψυχαγωγίας (έχω ακούσει ορισμένους μύθους και τελικά πιστεύω πως υπάρχει) μολύνονται από σωρό διαφημίσεων και λιμνάζοντων επαναλήψεων. Όχι δεν θα γίνω η αρκούδα σου που θα χορεύει ενώ εσύ χτυπάς το ντέφι. Ακόμα, τουλάχιστον, δεν έχω χαλκά στη μύτη. Ούτε θα επιδωθώ σε βαρβαρισμούς τόσο κατά του ίδιου μου του εαυτού όσο και κατά οποιουδήποτε αντικειμένου που θα τύχει εκείνη τη στιγμή μπροστά μου. Με λίγα λόγια δεν θα κάνω την «αμορφωσιά» σημαία και θα σκέφτομαι πάντα τα λόγια του παππού μου: «όσο πιο άδειος είναι ο τενεκές, τόσο περισσότερη φασαρία κάνει». Οπότε ας αλλάξω την αρχική ερώτηση… Η τηλεόραση βλέπεται;

Τον κουβά μας και στην παραλία

Εάν ο αγαπητός αναγνώστης ανήκει στην ευγενή ομάδα εκείνων των ανθρώπων που ασχολούνται με τον αθλητισμό και έχουν βαθειά μέσα στην καρδιά τους τα ιδεώδη που αυτός πρεσβεύει, τότε σίγουρα θα είναι οικείος με τον όρο «κουβάς». Στην αντίθετη περίπτωση, δηλαδή όταν η λέξη «κουβάς» απλώς του θυμίζει σφουγγάρισμα και λοιπές ανόσιες και ανούσιες πράξεις, τότε θα πρέπει να του κρούσουμε τον κώδωνα του κινδύνου και να τον εγκαλέσουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα στο δρόμο της αρετής.
Ο Κουβάς λοιπόν είναι κάτι που όλοι ξέρουμε και θέλουμε να αποφύγουμε. Αν και σχετίζεται με τη ιερή ιδέα του αθλητισμού, εντούτοις εμπεριέχει κακία και μοχθηρότητα τόση, που πολλοί από εμάς νομίζουμε πως μας κυνηγάει! Ίσως μάλιστα να συνέβαινε το τελευταίο εάν δεν υπήρχε η δική μας απληστία και ταυτόχρονα η ανικανότητα του αθλητή. Ο Κουβάς είναι σαν τις τσέπες του Ήτα-Βήτα (ναι για το φίλο του Μίκυ Μάους μιλάω) ή σαν την τσάντα του Σπορτ Μπίλι (τι έγινε; Θυμηθήκατε τη χαμένη σας νιότη;), χωράει τα πάντα και μπορεί να καταπιεί ο,τιδήποτε. Γι’αυτό προσοχή! Ένας «κουβαδιασμένος» φίλαθλος ποτέ δεν είναι όμορφο θέαμα.
…και δυστυχώς, τις τελευταίες ημέρες, ακολουθώντας τη στρογγυλή θεά σε πολύωρες λιτανείες στους ιερούς βόρειους τόπους, πολλοί από εμάς έχουμε πέσει θύματα αυτής της σύγχρονης μάστιγας. Ναι, είναι μια πραγματική μάστιγα, αφού φθείρεσαι τόσο σωματικά (το αριστερό μου νεφρό στο σημερινό «άχαστο») όσο και ψυχικά: Χαμένο πέναλντι στο τελευταίο λεπτό; Ποιος άνθρωπος μπορεί να αντέξει κάτι τέτοιο… Τα μαυρισμένα σημεία στο χαμένο κουπόνι, δείχνουν τα μαυρισμένα κομμάτια της χαμένης –περίπου πριν τη λήξη- ψυχής μας.
Γι’αυτό λοιπόν μας προτρέπω να αρπάξουμε τους κουβάδες μας και να τρέξουμε στις παραλίες για να χτίσουμε τόσο μεγάλα κάστρα ώστε να κρυφτούμε μέσα. Κάστρα που θα προφυλάξουν εμάς και τις ελπίδες μας από τη θάλασσα των χαμένων ευκαιριών.

Ψηφιατσή εποσή, ορέ!

Ανοίγεις, πατάς το μεγάλο κόκκινο κουμπάκι, δημιουργείς.
Ξαφνικά όλος ο κόσμος σου αποτυπώνεται σε πλάνα από τούριστ μπάσιζ, το χαρούμενο μωρό σου που κάνει τα πρώτα του βηματάκια, τις περιηγήσεις σου στα γραφικά χωριά της Κρήτης. Αυτά όλα για να τα δεις απευθείας στην καινούρια σου ελσιντί, που εννοείται πως διαθέτει ήχο στέρεο, ώστε να ακούς το απαραίτητο ηχητικό συνονθύλευμα: τη γιαγιά που επευφημεί το μωράκι που γελά, τον κάτοικο του γραφικού χωριού και φυσικά την κόρνα του διώροφου τούριστ μπας (βρε μπας και δεν ακούγεται;).

Συγχαρητήρια, ορέ Μανολιό! Μόλις γύρισες την καινούρια σου ταινία. Μη στενοχωρηθείς που το Σάββατο που θα οργανώσεις την προβολή της η γιαγιά θα κοιμηθεί και το μωρό θα κλαίει. Εσύ είσαι ο δημιουργός και να είσαι περήφανος γι' αυτό.

Μόλις φύγουν όλοι από το σπίτι κάνε μια βόλτα στο πατάρι και εκεί θα βρεις καταχωνιασμένα τα φιλμ με τα δικά σου πρώτα βηματάκια. Χωρίς στέρεο ήχο, βέβαια, και με χάλια εικόνα. Τότε ο μπαμπάς σου περίμενε δεκατρείς ημέρες για να παραλάβει όσα τράβηξε με την κινηματογραφική του μηχανή. Το φιλμ ήταν ακριβό, και η εμφάνιση επίσης. Ο μπαμπάς σου, Μανολιό, ήταν αυτός που δημιουργούσε. Ο μπαμπάς σου φρόντιζε με μεράκι την αναλογική του μηχανούλα και μάθαινε βήμα βήμα πώς να την αξιοποιεί. Έκανε το μεράκι του και οι άλλοι τον κορόιδευαν.

Κι εσύ μπορεί να κάνεις το μεράκι σου, αλλά εσένα δεν σε κοροϊδεύουν. Αλλά ούτε δημιουργείς. Είσαι απλώς ένα ακόμα θύμα της ψηφιακής ευκολίας. Αγοράζεις την καλύτερη κάμερα που γράφει απευθείας σε DVD, πληρώνεις την τέταρτη μηνιαία δόση για την ελσιντί σου και κρατάς ντουλάπια ολόκληρα με άχρηστα δισκάκια από «οικογενειακές» στιγμές σου με αναμνήσεις που αμφίβολο είναι αν καταφέρουν να συγκινήσουν.

Μην ανησυχείς όμως. Δεν κάνεις κακό σε κανέναν και, στο κάτω κάτω, όλα αυτά θα μείνουν στο δικό σου ντουλάπι. Άνοιξε λίγο την τηλεόρασή σου και θα καταλάβεις ότι δεν είσαι ο μόνος. Τα τηλεοπτικά σκουπίδια έχουν βρει τη χωματερή τους μέσα στην ψηφιακή ευκολία και προχειρότητα. Αυτά τα σκουπίδια η γιαγιά τα βλέπει φανατικά και μένει για ώρες ξύπνια.

Γι' αυτό συνέχισε να κάνεις τα χαριτωμένα ταινιάκια σου. Δεν βλάπτεις κανέναν. Άλλωστε, εσύ μπορεί να μην καταλαβαίνεις αυτά που σου λέω, πάντως γουστάρω την προφορά σου: «Ψηφιατσή εποσή, ορέ Μανολιό!»

Καλώς μας βρήκαμε

Και να που επιτέλους το Blogάκι μας είναι πραγματικότητα. Κι εγώ τώρα δεν ξέρω τι να πρωτοπώ... Δεν ξέρω καν πώς μεταφράζεται η λέξη Blog στα ελληνικά, αλλά από τα συμφραζόμενα υποθέτω ότι σημαίνει ματαιοδοξία. Γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που έχω δει διάφορους (οι οποίοι πάντα το παίζουν αδιάφοροι φυσικά) να αναφέρονται στους απανταχού Bloggers ως «ματαιόδοξα άτομα που δεν ξέρουν να γράφουν». Στην δική μας περίπτωση αυτό είναι αλήθεια. Δεν είχαμε την τύχη να μάθουμε γραφή και ανάγνωση (ας είναι καλά ο Λογογράφος), αλλά πρίν βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Ο ματαιόδοξος της παρέας είμαι εγώ. Ο Ισοβίτης είναι ο αλαζόνας και ο Στάσυμ (δεν ξέρω από πού βγαίνει αλλά μάλλον είναι από το γνωστό «ουχ’ αγόρι μ’ δεν ειν’ αυτή η Στάσυμ. Στ’ν επόμεν’ θα κατέβου») είναι ο διεφθαρμένος.


Άντε παίδες. Καλή αρχή νά 'χουμε!

Αγώνα/αλλαγή κάνουμε ρε μάνα, δεν βράζουμε ροβύθια

Κακά τα ψέματα, η αλλαγή είναι τόσο δύσκολη όσο και ο αγώνας κατά της αλλαγής, ή μήπως το αντίθετο: ο αγώνας κατά της αλλαγής είναι τόσο εύκολος όσο και η αλλαγή η ίδια; Δεν ξέρω, κουράστηκα και λέω να αλλάξω κανάλι. Όμως για ένα είμαι σίγουρος, πως όλοι πιστεύουμε ακράδαντα στην αυθεντία μας για την αλλαγή ή για τον αγώνα εναντίον της.
Πώς αλλιώς να εξηγήσω όλους αυτούς τους υπουργούς/διευθυντές/γραμματείς που αποφασίζουν για την αλλαγή (ουφ βαρέθηκα πια με αυτή τη λέξη) εν ριπή οφθαλμού –σίγουρα καθώς πλένονται, εάν κρίνω από τα αποτελέσματα. Προσωπικά τραγουδάω και το ίδιο θα συστήσω σε όλους αυτούς τους καλούς ανθρώπους. Μα είναι δυνατόν; Πανεπιστήμια με δίδακτρα; Ίσως εάν οι γονείς μου είχαν κάνει οικονομίες επειδή δεν έκανα ιδιαίτερα όταν ήμουν στο Λύκειο, ή εάν δεν ήταν δημόσιοι υπάλληλοι στην Ελλάδα αλλά υψηλόβαθμα στελέχη σε κάποια πολυεθνική εταιρία στις ΗΠΑ, ή ακόμα εάν το καινούργιο πανεπιστήμιο μπορούσε να ιδρυθεί στο νησί που μένω και έτσι δεν θα έπρεπε να ψάξω για καινούργιο σπίτι, τότε ίσως να ήθελα να δω πανεπιστημιακά μαθήματα επί πληρωμή. Δυστυχώς όμως δεν… και έτσι συνεχίζω σε αυτό που αποκαλείται ελληνικό πανεπιστήμιο.
Πώς επίσης να εξηγήσω και όλους αυτούς που δυναμικά, με καδρόνι στο ένα χέρι και λεηλατημένη ηλεκτρική συσκευή στο άλλο, αγωνίζονται υπέρ της διατήρησης αυτής της αρρωστημένης κατάστασης; Διότι ήμουν μπροστά όταν συνέβαινε: καταστήματα με ηλεκτρικά ήδη, κλειδαμπαρωμένα, ζούσαν ιστορικές στιγμές (βλέπε Ρωμαίοι και Βάνδαλοι, Ευρωπαίοι και Ούνοι και Βυζαντινοί και Τούρκοι) ενώ το βιβλιοπωλείο «Παπασωτηρίου» λειτουργούσε κανονικά. –Αηδία! Τι να πάρει άλλωστε κανείς από ένα βιβλιοπωλείο;…αν και το τελευταίο έχει πολλά έντυπα με εικονίτσες και σχεδιάκια… αλλά εδώ κάνουμε αγώνα!! Αγωνιζόμαστε υπέρ των κομμάτων στα πανεπιστήμια τα οποία διοργανώνουν πολύ όμορφες εκδρομές και μας γεμίζουν με πολύχρωμες αφίσες και γουστόζικα συνθηματάκια στις εκλογές, αγωνιζόμαστε για τους καλούς καθηγητές που διαγωνίζονται με ευγενή άμιλλα στο κόψιμο των φοιτητών, αγωνιζόμαστε για μεγαλύτερο αριθμό άχρηστων συγγραμμάτων που ισχυροποιούν την δωρεάν Παιδεία και τέλος αγωνιζόμαστε για την παραγωγή ανειδίκευτων ανέργων με πτυχίο πανεπιστημίου!
Έτσι λοιπόν και εγώ κουρασμένος (κουράστηκα που ξύπνησα και μάλλον θα την «ξαναπέσω») από τις αλλαγές και τους αγώνες, αλλάζω τα κανάλια στην τηλεόραση πιο γρήγορα και από τον ίσκιο μου. Χεχε το ιδιότυπο αυτό όπλο μου δίνει με την απλοχεριά ναρκωτικού τη δύναμη που μου λείπει από την καθημερινότητα. Είμαι σίγουρος πως αυτό το εμπροσθογεμές καριοφίλι ποτέ δεν θα ξεμείνει από βόλια απεμπλουτισμένου ουρανίου.

Ποιός είμαι εγώ; Εσύ ποιος είσαι!

… ήμουν, λέει, ναυτικός, όπως αυτές οι θαλασσοδαρμένες φιγούρες του Καββαδία, γαλήνιες μέσα στην τρικυμία…
Το ομολογώ, μου αρέσουν τα ταξίδια και επειδή οι «κοινωνικο-οικονομικές συγκυρίες» μου απαγορεύουν προς στιγμή τον απόπλου, έτσι και εγώ, με πλοίο την οθόνη και μηχανή το ποντίκι μου, θα πλεύσω στην ψηφιακή θάλασσα. «Set sail for the open sea» που λέει και ο Cpt Jack Sparrow.
Ω τι τύχη! Στο σκάφος μου βρίσκονται δυο πολύ καλοί φίλοι… θα τους διορίσω μούτσους, διότι εγώ είμαι ο καπετάνιος!