Δική του

Ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της όταν άνοιξε η πόρτα. Μπήκε μέσα, πανέμορφος όπως πάντα, και τα υγρά διαπεραστικά μα πάντοτε θλιμμένα μάτια του αιχμαλώτισαν το βλέμμα της. Την πλησίασε με αργά βήματα και έσκυψε πάνω της. Την φίλησε. Όχι ανυπόμονα αλλά με ένα πάθος σαν να είχε να την δει χρόνια. Εκείνη χαμένη στο βάθος του φιλιού του ήξερε ότι του είχε ήδη παραδοθεί άνευ όρων και ολοκληρωτικά. Για άλλη μια φορά. Τα χείλη τους έμειναν κολλημένα, οι γλώσσες τους συναντούσαν η μία την άλλη σαν να υπήρχαν άπειρα χθες μα κανένα αύριο.

Άκουσε τον ήχο του σκισίματος και λίγο μετά τον ακολούθησε η αίσθηση κρύου αέρα πάνω στο στήθος της. Την ώρα που εκείνος πέταγε το σκισμένο μπλουζάκι της εξακολουθώντας πάντα να την φιλάει, εκείνη τον έγδυνε ανυπόμονα, βιαστικά και παθιασμένα. Το στήθος του τώρα κόλλησε στο δικό της καθώς συνέχισαν να γδύνονται δίχως να ανταλλάξουν μία κουβέντα. Δε χρειάζονταν άλλωστε. Δεν υπήρξαν ποτέ λέξεις βαθύτερες από αυτό που τους ένωνε εκείνη τη στιγμή. Δεν υπήρχε πλέον ύφασμα ανάμεσά τους, ούτε σύμπαν τριγύρω τους. Ήταν μόνοι τους στον κόσμο αποκλειστικά δοσμένοι ο ένας στον άλλο σε μια ένωση ισχυρότερη από πυρηνική σύντηξη.

Και τότε, ακριβώς την στιγμή που εκείνη είχε φτάσει στα όρια των αντοχών της, τη στιγμή που δεν μπορούσε να περιμένει ούτε ένα δευτερόλεπτο παραπάνω, μπήκε μέσα της. Και ήταν σαν να είχε μέσα στο σώμα της τον κόσμο ολόκληρο. Με αργές, ρυθμικές κινήσεις τον οδηγούσε μέσα της και έξω, όπως μπαινόβγαινε τα τελευταία χρόνια στη σκέψη της. Στη ζωή της. Στο είναι της. Κι αυτός ήξερε τι ακριβώς έπρεπε να κάνει, γεννημένος και μεγαλωμένος μόνο για να την συναντήσει και να γίνει ένα μαζί της.

«Δεν υπάρχουν ομορφότερα φιλιά, ομορφότερος έρωτας ούτε αγάπη δυνατότερη από αυτήν πουθενά στον κόσμο. Γιατί να μη σε είχα γνωρίσει τόσα χρόνια;» σκέφτονταν μα δεν χρειαζόταν να του το πει. Έβλεπε στα μάτια του ότι το ένιωθε. Και ο ρυθμός τους έγινε ταχύτερος και μέσα σε μια πλήρη αρμονία άρχισε να νιώθει ένα γαργαλητό στο στομάχι, που γρήγορα πήρε τη μορφή ανατριχίλας και ξέσπασε σε όλο της το σώμα. Έκλεισε σφιχτά τα πόδια της γύρω του. Να τον αγκαλιάσει. Να τον κρατήσει για πάντα μέσα της. Εκεί όπου ανήκε. Μα ακόμα πιο σφιχτά έκλεισε τα μάτια της καθώς παραδίνονταν σε έναν οργασμό που μόνο αυτός θα μπορούσε να της προσφέρει.

Ξανάνοιξε τα μάτια της και η πρώτη της ανάσα ήταν βαθιά. Την ακολούθησαν άλλες κοφτές ολοένα και πιο γρήγορες. Το δωμάτιο, το κρεβάτι, το κενό μέσα της παρέμεναν το ίδιο άδεια όπως τα είχε αφήσει. Δύο χρόνια είχε να τον δει. Δύο χρόνια ένιωθε νεκρή. Δεν μπορούσε πλέον να ανασάνει ταχύτερα και γύρισε στο πλάι. Πήρε αγκαλιά το μαξιλάρι του, το τύλιξε και με τα πόδια. Κουλουριάστηκε σαν έμβρυο γύρω του. Όπως ήθελε να αγκαλιάσει αυτόν. Και ξέσπασε. Το κορμί της σπάραζε, όχι από έναν οργασμό, μα από ένα κλάμα βαθύ, πικρό, βουβό. Και έμεινε έτσι για άλλη μια νύχτα. Αγκαλιά με ένα μαξιλάρι. Αγκαλιά με μία απουσία, που δεν κατάλαβε ποτέ.